Επιτέλους! Η Βουλή που μας αξίζει! Νο. 2

Το χθεσινό κείμενο-αποτίμηση, που λέει και το δημοσιογραφικό κλισέ, του εκλογικού αποτελέσματος προκάλεσε κάποιες αντιδράσεις. Και ειλικρινά, λυπάμαι για αυτό.

Αν είναι να κάθομαι να τρώω την ώρα μου και να εκνευρίζονται μόνο κάποιοι, επί του προκειμένου οι κυνηγοί κυρίως, σόρι αλλά έχω και καλύτερα πράγματα να κάνω!

Οπότε ας το συνεχίσουμε και σήμερα…

Εντάξει, δεν περίμενα η αλήθεια να ενοχληθεί το ΕΛΑΜ λόγου χάριν. Εκεί χρειάζεται συλλογική διαβούλευση προκειμένου να καταλάβουν… τι τους έγραψες. Κάθε φορά που αναφέρομαι σε εκείνους έρχεται στο μυαλό μου η σκηνή με τους Νεάντερταλ που βρίσκουν κάτι που δεν είχαν ξαναδεί και μαζεύονται όλοι τριγύρω περίεργοι βγάζοντας κραυγές άναρθρες: «Ουγκ!», «ουουουγκ!», «ουουου!». Ένας άνθρωπος ήταν ο Δαρβίνος, πόσα να προλάβει;

Και όχι, καθόλου δεν υποτιμώ το γεγονός ότι ενοχλήθηκαν κυνηγοί από την αναφορά μου χθες. Για όσους και όσες δεν την είδατε, ήταν η πιο κάτω.

And I quote (myself): «Μόνο στην Κύπρο και πάντα στα θετικά, το γεγονός ότι εν μέσω πανδημίας, οικονομικής κρίσης κ.λπ. 11.712 άτομα ψήφισαν το Κόμμα των Κυνηγών. Πού βλέπω κάτι θετικό; Θα σας εξηγήσω. Πρώτον, στο ότι μετά το διαζύγιο με τη Θεολόγου δεν μπήκαν στη Βουλή και, δεύτερον, ότι μας βοήθησαν να θυμηθούμε πόσοι άνθρωποι σ’ αυτό το νησί μπορούν πραγματικά να ασχολούνται με μαλ… την ώρα που ο κόσμος καίγεται γύρω μας».

Ε, ναι. Μαλ… είναι το κυνήγι ως επίκεντρο της ύπαρξής σου εάν μιλάμε για την περίοδο μετά που βγήκαν οι άνθρωποι από τα σπήλαια. Σήμερα; Την ώρα που έχουμε του κόσμου τα -πραγματικά- προβλήματα μια ομάδα, η οποία συν τοις άλλοις διαχρονικά εκβιάζει τις εκάστοτε κυβερνήσεις και παίρνει αυτά που θέλει, να αγνοεί όλα τα υπόλοιπα και να ασχολείται με τα πουλιά της; Μέχρι μιας ηλικίας, να το καταλάβω. Αλλά κάποτε ο άνθρωπος οφείλει να μεγαλώνει, έτσι δεν είναι;

Εδώ δεν αντέδρασε η κυρία Σούπερμαν για τη χθεσινή στήλη η οποία περιείχε κοτζάμ ανακρίβεια σε σχέση με εκείνην, καθώς υπέθεσα ότι θα πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια μεγαλώνοντας, κορίτσι πράμα τότε, με επώνυμο… Σούπερμαν. Είναι του άντρα της το Σούπερμαν έμαθα.

Ρίτα Θεοδώρου - Σούπερμαν. Εγώ νόμιζα ότι ήταν το πατρώνυμό της και πως η δοκιμασία της με το bullying στο σχολείο τελείωσε μεν όταν παντρεύτηκε αλλά μετά ένιωθε άσχημα που θα στεναχωρούσε τον Τζορ-Ελ και θα πρόδιδε τον πάλαι ποτέ πλανήτη της, τον Κρύπτον, και το κράτησε. Πού να ήξερα; Αυτοβούλως να γίνει… Σούπερμαν; Ρίτα;

Ούτε και από τον Μάριο Καρογιάν δεν περίμενα κάποια αντίδραση και δεν έπεσα έξω. Δεν αντιδρά ο Μάριος σε σχόλια γενικώς. Ούτε και αν του γράψεις ότι από τότε που παντρεύτηκε τη Ροντίκα μάλλον δεν θα θυμάται πώς είναι να αντιδρά κανείς διότι αν το θυμηθεί τον επαναφέρει εκείνη σε τάξη. Ήταν και busy o Μάριος χθες.

Ήταν. Απεδείκνυε πώς είναι να είσαι αυθεντικός ΔΗΚΟϊκός και όχι κληρονόμος καταληψία της Ένωσης Κέντρου, όπως ο Νικόλας και η παρέα του. Ο Μάριος έχει το ΔΗΚΟ στο DNA του.

Χθες, λοιπόν, ο Μάριος ήταν πρωταγωνιστής στο μετεκλογικό θρίλερ της έδρας (του) την οποία, εδώ κολλά το γνήσιος ΔΗΚΟϊκός, φέρεται να είχε τάξει στον φίλο του τον Βότση για να τον βάλει στη Βουλή.

Προσέξτε εδώ, έχει σημασία. Ο γνήσιος ΔΗΚΟϊκός είναι large με το ρουσφέτι! Δεν περιμένει πρώτα να μπει στη Βουλή και μετά. Τάζει και μετά βρίσκει τον τρόπο. Εκτός… Εκτός κι αν γλυκαθεί με την έδρα, οπότε κάνει -εάν ο Βότσης έχει δίκιο, έτσι;- ότι δεν θυμάται…

Ο Καρογιάν στο τηλέφωνο με τον Βότση: «Αρφούιν μου, μα έν' παρεξήγηση καλέ! Μα είπα σου έτσι πράμαν; Όι αρφούιν μου, εν θα εκατάλαβες καλά. Έλα να σου πω, εν τζαι έδωσά σου το τίποτε γραπτώς; Όι έννεν; Ε, είδες; Εν θα εκατάλαβες καλά. Αν ήταν θα σου το είχα δώσει τζαι γραπτώς. Όι όι, εγώ είμαι πάντα τυπικός με τούτα, αρφούιν μου. Αλλά ο Μάριός σου, για να δεις πώς σε έσιει ρε ππε@$%#^, θα πει του Νίκαρου να σε βάλει τι;».

Παύση. «Υπουργόν Υγείας! Να βάλει τον Ιωάννου στο Εσωτερικών καλέ! Έν' πλάσμαν ο Νουρής να τον έσιει υπουργό; Μα δηλαδή, αν είναι δυνατόν! Νουρής ιμίσιι μου… Άτε ολάν να με με πιάν’ τα νεύρα! Έχουμε φαρμακοποιό άλφα-άλφα δαμαί, Λεμεσιανό, τζαι υπουργοποίησεν μου τον άλλον που έν' σαν να έφαεν κατά λάθος την κρέμα για τις αιμορρόιδες τζαι εζάωσεν η μουτσούνα του, ο Αγιαντωνίτης ο όξινος; Άτε Άγγελε μου, υπουργέ μου! Όι όι! Εν ακούω τίποτε. Η πατρίδα σε χρειάζεται. Το καθήκον σε καλεί Άγγελε. Η Κερύνεια περιμένει! Δεν Ξεχνώ! Εσυγκινήθηκα ρε γαμ…».

Και η κλήση διακόπτεται, αλήθεια ή ψέματα δεν ξέρω, ως εξής: «Ναι Ροντίκα μου, ναι ζωή μου, έρκουμαι αγάπη μου, όι όι να μεν νευριάσεις, άφησ' το το μαδράτζιν, είμαι καλός… Άτε Άγγελε μου, υπουργάρα μου, αφήνω σε!».

Πιο ΔΗΚΟϊκός πεθαίνεις! Και πιο Καρογιάν δεν γίνεται!