Όταν ο Άησμε Σιόρ το πλήρωσε με Dior (στο Καλλιμάρμαρο)

Let’s give her that. Αν μη τι άλλο, η παραίτηση Γιολίτη μια πρωτοτυπία την είχε. Ήταν η πιο Yolo παραίτηση υπουργού στον Πελλότοπο στα χρονικά. Ήταν!

Πήρε τον Αναστασιάδη τηλέφωνο μεσημέρι. Μέγιστο σφάλμα. Ακόμα και να μην έχεις διαβάσει τη «Συμμορία» του Δρουσιώτη ξέρεις πως τον Αναστασιάδη δεν τον παίρνεις τηλέφωνο μεσημέρι, μάνα μου. Είναι σαν να χειρονομείς σε μια παρέα Εγγλέζων rowdies την ώρα που, χαράματα, βγαίνουν φωνάζοντας από μπιραρία στην Αγία Νάπα, με τους μισούς να κατουρούν στις γωνιές και τους άλλους να ξερνούν.

WTF ρε Καραμήτρο;

Τέλος πάντων. Τον πήρε. Εκείνος προσπάθησε να της το πει με τρόπο, σαν τον έναν από τους Εγγλέζους ο οποίος πρόσεξε παρά την κατάστασή του την κάμερα του μαγαζιού στη γωνία. Η Έμιλυ επέμεινε, εκείνος άρχισε να βράζει, εκείνη δεν κατάλαβε ή δεν την ένοιαζε πια... and the rest is History.

Της είπε περίπου για το σημείο εισόδου και το σημείο εξόδου (της) ο Αναστασιάδης, η Έμιλυ σοκαρίστηκε. Αλλά πριν προλάβει να αντιδράσει της έκλεισε -how dare he- το τηλέφωνο. Πράγματα απλά, βασικά και καθημερινά άλλωστε σε όλες τις προηγμένες χώρες με διαδικασίες και πρωτόκολλα.

Όταν η Έμιλυ συνήλθε -τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών- σκούπισε τα δάκρυα που έχυσε για την αχαριστία του Προέδρου που την έκανε υπουργό, πήρε το λάπτοπ και μια βαθιά ανάσα και άρχισε να γράφει. Διότι Πρόεδρε, Τατιανές στην Τατιάνα δεν… Να πω να ήσασταν και κάνας καινούργιος; Ε, μα έλεος!

A fair crack of the whip, λένε οι Εγγλέζοι. Οι Αμερικανοί έχουν το payback is a bitch. Στο δόξα πατρί η επιστολή παραίτησης της Έμιλυς. Με το γάντι όμως. Οk και χωρίς… Διότι δεν το δίνεις έτσι το περιεχόμενο της τηλεφωνικής συνομιλίας, ειδικά με τον Πρόεδρο. Ακόμα και με αυτόν τον Πρόεδρο. Όπως και να έχει, τον τύλιξε και τον άφησε εκεί να ξυπνήσει. 

Και εκείνη; Α! Εκείνη, εδώ κολλάει το Yolo άλλωστε, πήγε σπίτι, πακέταρε και πήρε το αεροπλάνο να πάει στην Αθήνα. Στην επίδειξη του Dior στο Καλλιμάρμαρο μάλιστα. First things first. Ε, μα έτσι πάει.

Θα μου πείτε, είναι πράγματα αυτά για να κάνουμε πλάκα; Με το Καλλιμάρμαρο και τον Dior σίγουρα όχι. Το πρώτο είναι ένα μοναδικό στο είδος του μνημείο παγκόσμιας εμβέλειας, ο δε δεύτερος είναι ένας οίκος μόδας ο οποίος δεν χρειάζεται συστάσεις.

Εάν πάλι αναφέρεστε στα δικά μας τα φυντάνια, η μεν Έμιλυ δύσκολα θα γινόταν υπουργός σε μια κανονική χώρα η οποία όμως, για να είμαστε και δίκαιοι, ποτέ δεν θα έβγαζε έναν Αναστασιάδη για Πρόεδρο. Και εάν τον έβγαζε, δεν θα τον ξανάβγαζε. Και εάν τον ξανάβγαζε δεν θα του έλεγε και μπράβο σε βουλευτικές εκλογές μετά από όσα είχε κάνει. Τα θέλει και η χώρα.

Δεν θα έπρεπε λοιπόν να γελάμε. Όχι! Και αυτό είναι γεγονός. Θα έπρεπε να κλαίμε αλλά όχι με αυτούς. Με το δικό μας επίπεδο. Διότι δεν μπήκε κανείς από αυτούς με πραξικόπημα στην πολιτική. Τη δεύτερη φορά τουλάχιστον. Τους ψηφίζει ο κόσμος. Και πληρώνουμε εμείς. Οπότε, ας το διασκεδάζουμε πού και πού. Με δικά μας έξοδα λειτουργεί το μπουρδέλο. 

Seriously όμως; Του είπε για την κυβέρνησή του ότι ήταν διεφθαρμένη και ότι περίπου του έκανε και χάρη που μπήκε για να δώσει μια αύρα σαλονιού, υποθέτω, αν και εγώ σε διεφθαρμένη κυβέρνηση δεν θα έμπαινα και φαντάζομαι ούτε και εσείς, και ότι εκείνη ήταν που υπέστη κόστος και κλονίστηκε, λέει, η υγεία της;

Σιδερένια εύχομαι Έμιλύ μου, φοράδα μου φαίνεσαι, αλλά εμείς που σε πληρώναμε και εσένα και εκείνον τι πρέπει να πούμε; Όχι αν θα μιλήσουμε για κλονισμένες υγείες έλα να συγκρίνουμε τους κλονισμούς μας και να συγκλονιστούμε μαζί. I dare you! 

Και μάλιστα, όταν όλο αυτό το σκηνικό, το είμαι φιλενάδα με τις κόρες του και άρα πρέπει να γίνω υπουργός, ήρθε μετά από κάτι το οποίο ο κόσμος επίσης έχει ξεχάσει.

Ήρθε μετά από τον εξαναγκασμό της Έμιλυς σε παραίτηση από την προεδρία της ΑΗΚ διότι το αρμόδιο σώμα για το ασυμβίβαστο βρήκε πως όχι μόνο υπήρχε ασυμβίβαστο, αλλά και ότι η Έμιλυ τους είχε πει ότι οι προσφορές για τον υποσταθμό και τα υπόλοιπα είχαν ολοκληρωθεί και άρα δεν υπήρχε θέμα επηρεασμού από τη θέση της, κάτι όμως που δεν ίσχυε!

Όταν της τα έγραφα στη Στήλη μέχρι και για… σεξισμό κατηγορήθηκα. Ωσάν να ήταν ήσσονος σημασίας το σκανδαλώδες εκείνο πόρισμα. Αλλού, εάν κάποιος/κάποια είχε βρεθεί σε αυτήν τη θέση δεν θα έμπαινε ούτε στο διοικητικό συμβούλιο του Κέντρου Χειροτεχνίας. Εδώ, έγινε υπουργός. Υπουργός Δικαιοσύνης μάλιστα. 

The rest is also History. Η οποία επίσης μας διδάσκει ότι κοιμάται κανείς πάντοτε όπως στρώνει. Ο Πρόεδρος αλλά και εμείς.

Και μην ακούσω παράπονα τώρα, διότι θα σας πάρει ο δαίμονας, οk; Έτσι μπράβο!