Άλλο ένα -ομόφωνο;- περήφανο «Όχι!»

Τον Μάη του 2018, ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί είχε καταθέσει μία πρόταση για επανέναρξη των συνομιλιών στη βάση συμφωνίας επί του πλαισίου Γκουτέρες.

Ίσως, οι πλείστοι και οι πλείστες, με τα όσα μεσολάβησαν να ξέχασαν το τι η πρόταση αυτή είχε προκαλέσει, όπως και το τι ζούσαμε στις αρχές του περσινού καλοκαιριού. Δεν θα έπρεπε. Και εάν συνέβη είναι σημαντικό να το επαναφέρουμε στη μνήμη μας.

Αν το κάνουμε, θα θυμηθούμε ότι τις μέρες εκείνες, η κυβέρνηση Αναστασιάδη η οποία μέχρι τότε είχε ως φλάμπουρο το πλαίσιο Γκουτέρες και το περιέφερε με κάθε ευκαιρία, αφού ξεπέρασε το αρχικό σοκ της πρότασης Ακιντζί, είχε καταλήξει σε άβολες για όλους μας γελοιότητες οι οποίες κράτησαν καιρό. Και μας εξέθεσαν. Όλους.
'
Όλους ναι. Διότι είτε ανταποκρίνεται στη σοβαρότητα του ρόλου του, είτε συχνότερα όχι, ο Πρόεδρος ήταν και παραμένει ο ηγέτης μας στον διάλογο. Και όταν ο ηγέτης της πλευράς μας καταλήγει να φτιάξει, όπως εκείνος και οι συν αυτώ τότε, μια ολόκληρη επιχειρηματολογία γύρω από τις ημερομηνίες -επί του προκειμένου την 30ή Ιουνίου ή την 4η Ιουλίου- όλοι φαινόμαστε εξίσου γελοίοι.

Θυμηθήκατε τώρα εκείνη τη φαρσοκωμωδία προκειμένου να μην πάει ο δικός μας στον… μύλο στον οποίο καλούσε, μέχρι τότε, τους άλλους όλους; Θυμηθήκατε πώς έφτασε τότε στο σημείο να διοχετεύει ειδήσεις στις πρόθυμες κοπτοραπτούδες του στα ΜΜΕ, ότι τάχα δεν ήθελε να τραβήξει στα άκρα την κόντρα για το «χαμένο πρακτικό» της Λουτ, το οποίο δεν ήταν «χαμένο πρακτικό» αλλά ανύπαρκτο πρακτικό, διότι υπήρχε στη φαντασία τους και μόνο και πως -ακόμα και φέτος- υπόσχονταν ότι θα έδινε στη δημοσιότητα στοιχεία που θα αποδείκνυαν ότι έλεγε την αλήθεια;

Εγώ... δεν ξεχνώ διότι άμα σου τάζει ο Αναστασιάδης αλήθεια, μια προσδοκία την έχεις. Έτσι δεν είναι. Κάτι τέτοιο είναι που ζούμε και σήμερα. Με την παρελκυστική τακτική που ακολουθήθηκε η πρόταση Ακιντζί εξουδετερώθηκε, ο Αναστασιάδης δεν… αναγκάστηκε να πάει πίσω στις συνομιλίες και από τότε μέχρι σήμερα, μετράμε μια νέα εισβολή της Τουρκίας στην ΑΟΖ.

Μετράμε μια άνευ προηγουμένου κλιμάκωση, επίσης. Και έναν διεθνή παράγοντα -ειδικά μια ΕΕ η οποία μας δίνει κάτι μέτρα για να τα πουλά το Προεδρικό και το ΥΠΕΞ στους αδαείς αλλά δεν μπορεί να μας δώσει και κάτι άλλο, ούτε και εμείς θα το κάναμε στη θέση της σκεπτόμενοι το διακύβευμα- ο οποίος διεθνής παράγοντας, έχει πλέον πεισθεί ότι δεν θέλουμε να πάμε σε συνομιλίες, όπως δεν θέλουμε ούτε λύση.

Και έχει δίκιο. Τουλάχιστον η ηγεσία μας, ο Πρόεδρος αλλά και οι υπόλοιπες δυνάμεις οι οποίες φοβούνται τη λύση αλλά παραδόξως όχι τη διχοτόμηση, αποφεύγουν το ενδεχόμενο των συνομιλιών όπως ο διάολος το λιβάνι και αναλώνονται σε κουτοπονηριές νομίζοντας ότι θα καταφέρουμε κάπως να ξεγλιστρήσουμε και να δουλέψουμε πάλι τους πάντες.

Ξεκινώντας από παρασκηνιακές επαφές με τον Όζερσαϊ και τους υπόλοιπους υποστηρικτές της διχοτόμησης απέναντι και στέλνοντας ενίοτε και επιστολές στον ίδιο τον γ.γ. του ΟΗΕ, όπως η τελευταία του Προέδρου Αναστασιάδη, οι οποίες έχουν τόσους πολλούς αστερίσκους για την επανέναρξη συνομιλιών που ο εμπαιγμός της νοημοσύνης του διεθνούς παράγοντα φτάνει τα όρια της προκλητικής αστειότητας.

Κάπου εκεί σκάει, λοιπόν, μια νέα πρόταση από τον ηγέτη της άλλης κοινότητας. Στα μάτια μας, μια κίνηση τακτικής περισσότερο. Ναι. Η οποία όμως, πέρα από τη δύσκολη θέση στην οποία μας βάζει εκ νέου, προτείνει κάτι: Την από κοινού διαχείριση του φυσικού αερίου με την άλλη κοινότητα υπό την ομπρέλα του ΟΗΕ. Την ώρα που αυτό που κινδυνεύουμε να πάθουμε -και η κυβέρνηση με τους υπόλοιπους ατρόμητους της διχοτόμησης υποσχόταν ότι δεν θα παθαίναμε- είναι πολύ μεγαλύτερο.

Είναι η απώλεια της μισής μας ΑΟΖ, η οριστικοποίηση της διχοτόμησης και η απώλεια πέραν του ενός τρίτου του εδάφους μας μαζί και της Αμμοχώστου αλλά και η διατήρηση της Κύπρου και της κρεμάμενης από μια κλωστή -πλην των χρυσών δουλειών μερικών με τα διαβατήρια- οικονομίας της, σε κατάσταση ομηρείας από την Άγκυρα και τις προκλήσεις της.

Απλά για να συντηρηθεί ένα κατεστημένο το οποίο ταΐζει πατριωτικό κουτόχορτο ένα μεγάλο μέρος του λαού, προκειμένου να μην αντιλαμβάνεται ότι αυτοί είναι που δεν του άφησαν κάτι άλλο για να φάει. Και μάλιστα για πολλοστή φορά. Και ότι εκείνα που του αναλογούσαν, είναι καλά κρυμμένα σε φορολογικούς παραδείσους.

Η κίνηση του Ακιντζί βρομάει λένε, διότι, για κοιτάξτε, συμφωνεί και η Άγκυρα και ο Τσαβούσογλου μας απειλεί εάν δεν την υιοθετήσουμε! Κάνοντας αυτόματα όποιον πει λ.χ. πως αντί να την απορρίψουμε αμέσως θα πρέπει να δούμε μήπως υπάρχουν όντως προϋποθέσεις για να βγούμε μέσα από την κρίση με αυτή την προσέγγιση και αναλόγως πού οδηγούμαστε στον δρόμο που ακολουθούμε- κάνοντάς τον λοιπόν, ρίψασπιν, πράκτορα των Τούρκων, ανόητο απλά και ανίκανο να δει τον υψηλό αγώνα που διεξάγουν για μας οι ηγέτες μας οι οποίοι κανονίστηκαν ως τα δισέγγονά τους. Σε αντίθεση με τους κουτοχορτοφάγους υπηκόους της κατά φαντασίαν υπερδύναμής μας.

Ακόμα και το ΑΚΕΛ το οποίο μέχρι σήμερα κρατούσε υπεύθυνη στάση, δείχνει αυτή τη φορά να φοβάται να κάνει την κίνηση να καλέσει τον Πρόεδρο να συζητήσει την πρόταση Ακιντζί, όπως είχε κάνει τότε με την πρόταση για το πλαίσιο Γκουτέρες.

Η απόρριψη του «τουρκικού ελιγμού», που μπορεί να είναι και τέτοιος αλλά πολύ θα ήθελα να ακούσω τι μας στοιχίζει έναντι των όσων διακυβεύονται με την κατάσταση ως έχει σήμερα, θα είναι όπως όλα δείχνουν καθολική για την αποφυγή της… ρετσινιάς της αποδοχής.

Εμείς όμως δεν είμαστε πολιτικοί, ούτε πολιτικάντηδες. Και πρέπει να μιλάμε. Αν μας πουν προδότες, ας απαντήσουμε ρωτώντας πού μας έχουν φέρει μέχρι σήμερα τα περήφανα και ανέξοδα «όχι» των επαγγελματιών πατριωτών, όλων των χρωμάτων δυστυχώς. Και πού μας οδηγούν ακόμα.

Τον πόλεμο τον χάσαμε. Όσοι δεν αρέσκονται να το ακούν, ελπίζω τουλάχιστον, πέρα από τις φαντασιώσεις, να αντιλαμβάνονται πως μέρα με τη μέρα χάνουμε ακόμα περισσότερα, χωρίς κανείς από αυτούς της σχολής των ξύπνιων να μπορεί να το ανακόψει.

Διότι ΟΛΟΙ κυβέρνησαν.

Όσοι δε, νομίζουν ότι η ντε φάκτο διχοτόμηση θα είναι το τέλος, ας αναλογιστούν τι θα ξεκινήσει από εκεί και τότε θα αντιληφθούν πως θα είναι μόνο η αρχή. Και πως εμείς τουλάχιστον, όχι το κατεστημένο που λέγαμε το οποίο υστεριάζει με τον Ακιντζί -καθώς γλυκοθωρεί τον Όζερσαϊ...- έχουμε κι άλλα πολλά για να χάσουμε.

Ας αδιαφορήσουμε λοιπόν για τη ρετσινιά.