Σκεφτείτε, να είχαμε να τα πληρώναμε άνετα κιόλας!

Πρώτα τα κακά νέα: Το έβδομο πιο ακριβό ρεύμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση πληρώνει ο Κύπριος καταναλωτής. Πάνω και από τον μέσο όρο της ΕΕ.

Επίσης: Η Κύπρος, με 16,4% καταγράφει τη δεύτερη μεγαλύτερη αύξηση στην ΕΕ των 28 κρατών μελών στην τιμή του ρεύματος για οικιακή χρήση.

Καλά νέα; Δεν έχω να σας πω, αλλά καλό είναι να κρατάμε την ελπίδα και την προσδοκία ζωντανή!.Το πρόβλημα, ξέρετε, δεν είναι ότι πολύ δύσκολα πια βρίσκει κανείς κάτι που να πηγαίνει καλά σε αυτήν τη χώρα. Αυτό, προσωπικά, το έχω συνηθίσει.

Το πρόβλημα, κατ’ εμένα, κι αν με ρωτάτε, είναι πως στο παράλληλο σύμπαν αυτών που μας κυβερνούν, όλα αυτά είναι κάτι σαν ειδήσεις του εξωτερικού δελτίου. Οι οποίες σε χώρες όπως η δική μας, είναι πλέον δευτερευούσης σημασίας ακόμη κι αν ο υπόλοιπος κόσμος καίγεται. Κάπως έτσι λειτουργούν και εκείνοι σε σχέση με τα δικά μας προβλήματα όμως.

Όχι ότι εμείς πάμε καλύτερα.

Αλλά εάν μιλάμε για εκείνους το όραμα είναι μηδέν –κάτι που για να είμαστε δίκαιοι αφορά το σύνολο του είδους τους- όπως επίσης και μηδενική διάθεση σύγκρουσης με τα όποια οργανωμένα συμφέροντα –πάλι διαστρωματικά στον πολιτικό κόσμο- προκειμένου τουλάχιστον να διορθωθούν κάποια ζητήματα.

Η Κύπρος, καλή ώρα στον τομέα της ενέργειας, πληρώνει τρελά πρόστιμα κάθε χρόνο για την εξάρτησή της από τα καύσιμα και την απόλυτη περιφρόνηση που επιδεικνύει στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, πέρα από τις διακηρύξεις.

Αντί για ριζικές αλλαγές με τη βοήθεια άλλων κρατών μελών και εμπειρογνωμόνων, η χώρα μας παραμένει βαλτωμένη και αυτοσχεδιάζει, συνεπεία της γνωστής νοοτροπίας μας αλλά και της δύναμης που έχουν και τα διάφορα καπετανάτα. Όλων των ειδών.

Από τη μία είναι οι συντεχνίες των εργαζομένων οι οποίες έχουν άποψη ακόμη και για τη στρατηγική της ΑΗΚ στο θέμα των ΑΠΕ και το πώς πρέπει να γίνει -και το θέτουν ως… λόγο ακόμη και για στάσεις εργασίας- την ώρα που δεν θυμάμαι να είχε επιδειχθεί η ίδια ευαισθησία π.χ. για την επίπλωση των γραφείων της ΑΗΚ στην Πάφο και τις καρέκλες των -πόσο ήταν;- επτά χιλιάδων ευρώ έκαστη, όπως και πολλά άλλα…

…Και από την άλλη, είναι η βασική αμφιβολία, για να είμαι δίκαιος, τόσο των εργαζομένων στους ημικρατικούς, εδώ στην ΑΗΚ, όσο και όλων των υπολοίπων πολιτών οι οποίοι βρίσκονται εκτός του συστήματος και της κάστας των όποιων ευνοουμένων, λιγότερο ή περισσότερο.

Η αμφιβολία είναι μία, είναι βασική όπως είναι και βάσιμη έναντι του οτιδήποτε προτείνεται. Είναι και σύντομη επίσης! Δύο λέξεις μόνο: Ποιος τρώει;

Κανείς πια δεν έχει εμπιστοσύνη. Και δεν θα έπρεπε κιόλας, εκτός εάν είναι βλάκας. Σε κάθε αλλαγή των συμβουλίων των ημικρατικών, περισσότερο από ποτέ μάλιστα, χωρίς να είναι και τόσο δραματική πάντοτε η αλλαγή, προτεραιότητα δίδεται στα κομματόσκυλα (όλων των κομμάτων) και σε έναν κύκλο… οικογενειακών φίλων και διαφόρων άλλων συμφερόντων, συχνά το ίδιο πράγμα.

Και συχνότερα με τα άτομα αυτά να μην έχουν τίποτα, μα τίποτα να επιδείξουν σε επίπεδο γνώσεων ή σχετικότητας με τον τομέα στον οποίο διορίζονται, πέρα από την κομματική -ή την… οικογενειακή τους- πίστη ή και τη σχέση τους με παραμάγαζα της εξουσίας ή και της διαφθοράς, πάλι συχνά το ίδιο πράγμα.

Το κράτος παραμένει στάσιμο, όταν η χώρα δεν κινείται προς τα πίσω, οι ευνοούμενοι θεωρούν ότι ο κόσμος όλος τους χρωστά και πρέπει να τους πληρώνει και οι πατρίκιοι δηλώνουν, δημόσια κιόλας, ότι η χώρα αναπτύσσεται έως και… πετά!

Ο κόσμος προσπαθεί μετά βίας να τα φέρει βόλτα, το κόστος διαβίωσης είναι πια δυσβάσταχτο ειδικά για τους νεότερους ακόμη και για εκείνους που μένουν με τους γονείς τους μη έχοντας άλλη επιλογή, οι έξυπνοι επιλέγουν να μην επιστρέψουν από τις σπουδές τους -εάν μπορούν βέβαια να σπουδάσουν- και οι υπόλοιποι καταλήγουν σε ένα καζάνι εξοργισμένων υποαπασχολούμενων και υπαμειβόμενων χωρίς καμία προοπτική για το αύριο.

Και χωρίς κανείς να ασχολείται έστω με το θέμα της δημιουργίας μιας κάποιας προοπτικής σε ένα μοντέλο κράτους με κάστες που έχει χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια και με ανθρώπους γενικά, όλους εμάς, αδιάφορους για τα κοινά και την όποια διεκδίκηση πέρα από τα ζητήματα που μας αφορούν και μας επηρεάζουν άμεσα σε ατομικό επίπεδο. Ενίοτε δε, ούτε καν σε αυτά!..

Την ώρα που καταρρίπτουμε -το ένα μετά το άλλο- τα ρεκόρ στην Ευρώπη. Τα αρνητικά εννοείται.