Διαμαρτυρία, ξανά και ξανά. Καμία υποταγή αλλά και κανένα μπάχαλο

Στην πόλωση των ημερών υπάρχει μια σχολή με βάση το σκεπτικό της οποίας οφείλουμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι όλα είναι μια χαρά. Χωρίς παραισθησιογόνα μάλιστα.

Άλλοι γιατί επέλεξαν να συμβιβαστούν με τον ρόλο του κομματικού αμνού, ένα κοινό που υπάρχει σε όλους τους χώρους και οι οποίοι μπαίνουν σ' αυτή τη χειμέρια νάρκη της πενταετίας όταν το κόμμα τους κυβερνά ή συγκυβερνά, και άλλοι οι οποίοι είναι είτε απολίτικοι, είτε αδιάφοροι, είτε μονίμως φοβισμένοι. Αυτό ιδίως.

Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, δεν έχει σημασία. Είναι μια στάση, μια επιλογή, ένα δικαίωμα στο κάτω-κάτω. 

Στην αντίπερα όχθη και ειδικά σε καιρούς αδιεξόδων όπως αυτή η εποχή, σε καιρούς τοξικότητας και επιθετικότητας παντού, συνεπεία της επίδρασης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αλλά και σοβαρών κοινωνικών τελμάτων τα οποία έχουν πετάξει μεγάλο αριθμό ανθρώπων στο περιθώριο, αναπτύσσεται μια άλλη σχολή σκέψης.

Είναι αυτή που πιστεύει πως δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συμβιβασμών πια, ότι η σήψη είναι τόσο βαθιά που πρέπει τα πάντα να γκρεμιστούν για να ξαναχτιστούν, ακόμα κι αν δεν ξέρει πώς, διότι πλέον υπάρχουν κατεστημένα τόσο ισχυρά και διεφθαρμένα που, οτιδήποτε πέραν της ολοκληρωτικής ρήξης και της ανατροπής είναι μάταιο.

Οι τελευταίοι έχουν, ειδικά μιλώντας για την Κύπρο, μια βάση σε σχέση με τα κατεστημένα. Με λίγη συζήτηση την αναγνωρίζουν και οι πρώτοι, συχνότατα, εκτρέποντας έστω τη συνέχεια της κουβέντας σε κάτι άλλο, μετά. Τα κατεστημένα είναι και πανίσχυρα και διεφθαρμένα. Όμως ενόσω υπάρχει ελευθερία έκφρασης πάντα υπάρχει περιθώριο ανατροπής του όποιου κατεστημένου.

Ωστόσο, με έναν παράδοξο τρόπο και η μια σχολή και η άλλη, εξυπηρετούν τα κατεστημένα. Παράδοξο, δηλαδή, είναι για τη δεύτερη, μιας και η πρώτη είναι κατανοητό πως το κάνει -έστω και κάπως απρόθυμα- πολλές φορές. Η δεύτερη όμως είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί στα κατεστημένα και, μαζί με την πρώτη, ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στη δημοκρατία.

Είναι εκείνη καβάλα στην οποία καλπάζει ο λαϊκισμός και η ακρότητα όλων των αποχρώσεων, από τη μία άκρη μέχρι την άλλη, όπως είναι βέβαια και εκείνη η οποία θα αφεθεί πολλές φορές να προκαλέσει το μπάχαλο, ώστε τα κατεστημένα να βρουν την ευκαιρία που θέλουν για να παρέμβουν ως σωτήρας πλέον ή έστω ως εντολοδόχος της λαϊκής οργής για το τι έχει προκληθεί και να μπορέσουν έτσι να εδραιωθούν και πάλι, επιβάλλοντας την «ομαλότητα».

Τα κατεστημένα επενδύουν εξίσου και στις δύο σχολές. Επενδύουν στους φόβους ή την οργή τους ανάλογα, επενδύουν στην αφέλειά τους. Και είναι ανάγκη ο υπόλοιπος κόσμος, ο ψύχραιμος κόσμος να κάνει αυτό που του αναλογεί ώστε τα πράγματα να μην οδηγηθούν ούτε στη μία, ούτε στην άλλη πλευρά και από εκεί βολικά σε όσους θέλουν να τα εκμεταλλευτούν.

Είναι ανάγκη ο κόσμος να έχει άποψη, να μην σιωπά, να εκδηλώνεται, να εκφράζεται δυναμικά και δημόσια, να ανθίσταται μαζικά και να διεκδικεί πράγματα αυτονόητα τα οποία απειλούνται αλλά με τρόπο ο οποίος να βάζει στο περιθώριο και τους ακραίους αλλά και όσους καλούν σε τυφλή υπακοή και σε συμβιβασμό με το καθετί. 

Κόντρα στο μπάχαλο, τους λαϊκιστές, την κομματική εκμετάλλευση και τα όσα πάντοτε φέρνουν, κόντρα σε όσους σιωπούν και αρκούνται να παρακολουθούν τα όσα γίνονται γύρω μας και τον τρόπο με τον οποίο μια γενιά μεγαλώνει πια χωρίς ορατό μέλλον, κόντρα σε όλα αυτά, το ψύχραιμο κομμάτι της κοινωνίας έχει υποχρέωση να αντιδρά και να μιλά. 

Τώρα που έχει ξεκαθαρίσει και το σκηνικό με τους επιδημιολόγους και οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας είναι πια… kosher, ο καθένας και η καθεμία από εμάς έχει νομίζω την υποχρέωση να κάνει αυτό που του και της αναλογεί έναντι του μέλλοντός του, του μέλλοντός της.

Με προσοχή, κρατώντας αποστάσεις, σεβόμενοι τη δημόσια και την ιδιωτική περιουσία και τα δικαιώματα όλων, αλλά κυρίως μακριά από όσους θέλουν να δημιουργούν εντάσεις για να τις εξαργυρώνουν πολιτικά, εάν ακόμα διεκδικούμε το μέλλον μας και δεν έχουμε εκχωρήσει σε κανέναν την κυριότητά του, πρέπει να μιλάμε. Πρέπει να διαμαρτυρόμαστε. Πρέπει να πιέζουμε. 

Διασφαλίζοντας όσο μπορούμε πως μαζί με το μέλλον μας, κανείς δεν θα μπορέσει να μας κλέψει τη διαμαρτυρία μας. Και πρέπει να αρχίσουμε να συζητάμε, επιτέλους. Όλοι μας. Πιο ήπια, χωρίς να φωνάζουμε, χωρίς να καβγαδίζουμε, αφήνοντας πίσω την τοξικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και προσπαθώντας να φανταστούμε πώς θέλουμε να μοιάζει η χώρα μας, ρεαλιστικά πάντα, παρακάτω.

Αλίμονο στους ανθρώπους που, είτε υποτάσσονται, είτε βλέπουν ως το αντίδοτο στην υποταγή το μπάχαλο και την ισοπέδωση, τις φαντασιακές επαναστάσεις με συνταγές δοκιμασμένες και αποτυχημένες.

Η μόνη υπαρκτή διέξοδος είναι η διεκδίκηση μέσα από τη δημοκρατία, την επιμονή, την καθημερινή μάχη. Και ενάντια στη κρατική βία και την κατάχρηση της εξουσίας αυτός είναι ο δρόμος. Το δίκαιο. Η επιμονή, η ανυποχώρητη. Ξανά και ξανά και ξανά, ώσπου να γίνει αυτό που πρέπει αναγκαστικά. Δεν είναι ο πιο δύσκολος δρόμος. Είναι ο μοναδικός που οδηγάει εκεί που οι πλείστοι και οι πλείστες θέλουμε να πάμε.