Πεθαίνει ο κόσμος για τις μετεγγραφές σας, Φούλη. Κυριολεκτικά ενίοτε...

«Και τα δισεκατομμύρια του κόσμου να διαθέσει, έτσι μεταγραφή δεν πηγαίνω», ήταν η απάντηση του Αβέρωφ Νεοφύτου στο σχόλιο του Άντρου Κυπριανού ότι με τις θέσεις που εκφράζει (ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ) αν συνεχίσει, θα ζητήσει τη μετεγγραφή του στο ΑΚΕΛ.

Κατ’ αρχάς, απολογούμαι για το lame του θέματος. Αν ασχολούμαι μ’ αυτό είναι ακριβώς για να ενώσω τη φωνή μου με τη δική σας και να στείλω και προς τους δύο το μήνυμα ότι -σόρι κιόλας- αλλά χέστηκε ο κόσμος εάν ο Αβέρωφ θα πήγαινε στο ΑΚΕΛ ή εάν το ΑΚΕΛ θα τον ήθελε ή εάν είναι και σε θέση να θέλει και μετεγγραφές το ΑΚΕΛ (!) ή…

Χέστηκε. Απλά και κατανοητά νομίζω.

Παραπολιτικά, βεβαίως, θα εστίαζε κάποιος -ναι- στο ότι από μόνο του το μυαλό του Αβέρωφ έκανε τον πρώτο -πολύ ατυχή θα έλεγα- σταθμό του στο ζήτημα της τιμής, αντί της ιδεολογίας. Ή έστω κάτι άλλο.

Η τιμή, τιμή δεν έχει, αγαπητέ μου Φούλη. Και εδώ, η δική σου ατυχία είναι πως αυτός ο λαός ο οποίος δεν δύναται να εκτιμήσει, λέω εγώ, σχολιάζει από χθες ως εξής: σιγά που δεν θα πήγαινε ο Φούλης εάν του έδιναν δισεκατομμύρια. Και χασκογελάνε! Αν το πιστεύεις! Αν όχι, πίστεψέ το.

Όμως ούτε καν αυτό δεν είναι το θέμα.

Ποιο είναι; Είναι ότι ο κόσμος έχει πιο σοβαρά προβλήματα από τα ποδοσφαιρικά ξεκατινιάσματα των κομματικών αρχηγών, των δύο συγκεκριμένων και όλων των άλλων.

Χθες διάβαζα λ.χ. ένα άρθρο στη «CITY» για την κατάσταση του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου, το ανάρτησα κιόλας στο facebook και σχολίασα πως εάν θέλει κάποιος να δει τον όποιο πολιτισμό μας, σ’ αυτό το όνειδος είναι μαζεμένος όλος.

Μιλάμε για συνθήκες άθλιες, για τραγικές ελλείψεις στα αναλώσιμα, από τα σεντόνια μέχρι ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, για ασθενείς που υποτροπιάζουν και αντί για επανένταξη λιώνουν εκεί μέσα ες αεί διότι, μεταξύ άλλων, υπάρχουν και ελλείψεις στα φάρμακα και σε πολλά άλλα, για τη θέρμανση που είναι πανάρχαια και συχνά δεν δουλεύει, και ξεπαγιάζουν ή ψήνονται το καλοκαίρι λόγω ανεπάρκειας στον κλιματισμό, για ανθρώπους οι οποίοι αντιλαμβάνονται - δεν είναι δα και λοβοτομημένοι.

Είναι όμως συχνά καταδικασμένοι να προστεθούν στη μακρά λίστα των ανθρώπων που καταδικάζει αυτή η κοινωνία σε θάνατο εκεί μέσα. Τους πετάμε και τους πετάτε εκεί για να ψοφήσουν, Φούλη μου. Φωνάζουν και οι λειτουργοί να λυπηθούμε τους ασθενείς έστω. Χεστήκαμε κι εμείς.

Και εάν έχουν και κάποιον να τους γυρέψει, εκείνος ή εκείνη φοβάται να βγει, εάν βρει τρόπο έστω να κινήσει την περιέργεια ημών των δημοσιογράφων και να φωνάξει για αυτή την απανθρωπιά, τη βαρβαρότητα. Διότι το στίγμα είναι βαρύ ακόμα. Έχουν κι άλλα παιδιά, έχουν κι άλλους συγγενείς, ο κόσμος σκέφτεται εκείνο το άτιμο το φυσικό, τώρα το λέμε γονίδιο και σου λέει… Αν και δεν είναι πάντα γονιδιακό το θέμα, ούτε καν... κυρίως!

Και από εκεί ξεκινούν οι πιο «τυχεροί» των άτυχων. Αυτοί που ζητιανεύουν στα ΜΜΕ και τα social media για να στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, διότι εδώ δεν υπάρχουν οι θεραπείες ή αυτοί που σβήνουν σε λίστες αναμονής. Διαγιγνώσκονται με παθήσεις εξαιρετικά σοβαρές αλλά επειδή δεν έχουν μέσο, το ραντεβού είναι σε δύο χρόνια το καλύτερο.

Οι χαμηλοσυνταξιούχοι; Πού τους βάζεις αυτούς; Που ζουν με συντάξεις πείνας ενώ δούλευαν μια ζωή για να πετάτε εσείς τα λεφτά σε Βουλές των 100 και βάλε εκατομμυρίων και σε λιμουζίνες και σε λούσα, χώρια τα πόθεν έσχες σας που εάν δεν ήταν για να κλαίει κανείς, θα μπορούσε να είναι μια κάποια μορφή διασκέδασης.

Για αυτούς και όλους τους άλλους, τους πολλούς Φουλλάκο μου -και λοιποί- δεν υπάρχουν ούτε... θείες που χαρίζουν χωράφια και άμα είσαι -πολύ- τυχερός αξίζουν εκατομμύρια αίφνης, ούτε φίλοι με τζετ, ούτε τόσα και τόσα που ξεχνάει το δικό σας είδος να βάλει στις δηλώσεις του, αλλά δεν υπάρχει καμία συνέπεια διότι τάχα αυτορρυθμίζεστε. Για αυτούς ελάχιστα υπάρχουν.

Όπως και για τους άλλους που βλέπουν τα παιδιά τους να φεύγουν στο εξωτερικό, διότι οι προηγούμενοι δεν έκαναν αυτά που έπρεπε για να διαχειριστούν την κρίση και εσείς ξεπουλήσατε τα όσα είχαν απομείνει όρθια στα συμφέροντα μιας χούφτας ανθρώπων η οποία πήρε όλο τον πλούτο που απέμεινε σε τιμή ευκαιρίας. Μαζί και το μέλλον όλων μας.

Με τις ευλογίες σας Φούλη μου, ναι. Και ας μείνουμε στις ευλογίες. Μην πάω και στο φέσι του Συνεργατισμού που τον «αναβαθμίζατε» παρότι ξέρατε ότι είναι νεκρός μήνες πριν για να βγάλετε τις εκλογές, όπως έκαναν και εκείνοι πριν με την κρίση.

Την προηγούμενη, όχι αυτήν που θα έρθει όταν σκάσει η επόμενη φούσκα που φτιάξετε εσείς με τα ακίνητα και τα διαβατήρια για να κάνει αυτή η κλίκα τα παλούκια της χρυσά. Ή καλύτερα, ακόμα πιο χρυσά.

Αυτοί όλοι λοιπόν και πολλοί άλλοι, δεν έχουν μαντικές ικανότητες ούτε μαγικές δεξιότητες για να βγάλουν τα εκατομμύριά τους έξω εάν χρειαστεί, όπως θυμάσαι ποιοι. Αλλά και να είχαν, δεν έχουν πια λεφτά για να βγάλουν. Πόσω μάλλον τόσα!

Είναι όλοι αυτοί που έχετε εκπορνεύσει πια τις ζωές και τις μοίρες των ιδίων και των παιδιών τους καταδικάζοντάς τους να είναι εσαεί δούλοι για τρεις και εξήντα σε αυτούς που μάζεψαν με τις δικές ευλογίες τον πλούτο όλων στα χέρια τους. Μετά από την καταστροφή που προκάλεσαν οι άλλοι, οι αχάμπαροι ναι.

Αυτοί που έβλεπαν καθώς φούσκωναν οι φούσκες, οι άλλοι με το λάστιχο που οδηγούσε στην μποτίλια με το ήλιον στο χέρι και όλοι οι άλλοι, μαζί οδηγείτε τον τόπο από τη μία συμφορά στην άλλη.

Το σε ποια ομάδα παίζετε, πόσα θα παίρνατε ή δεν θα παίρνατε για να πάτε μετεγγραφή, ποια ομάδα θα σας ήθελε, εάν πουλάτε αγώνες ή απλώς δεν το έχετε με το άθλημα, καθόλου δεν τους ενδιαφέρει.

Και ελπίζω, να μην τους αδικείς. Και εσύ και όλοι οι άλλοι. Αυτό τουλάχιστον. Ναι;