Είναι κρυφοταξιδιάρης, είναι και θυμωθκιάρης!

«Σε ετοιμότητα η Αστυνομία μετά από πληροφορίες για διαμαρτυρία στο Προεδρικό», έγραφε ο τίτλος. Εντάξει, σκέφτηκα, άνθρωποι είναι κι αυτοί, πόσα να αντέξουν; Πάλι καλά δεν λέμε που άντεξαν τόσα;

Kαι καθώς φανταζόμουν τον Αίαντα να ρίχνει κάτω την Πύλη και να ανηφορίζει προς το άγαλμα του Mac Mouscou με τη χειρίστρια του Τέρατος να ψάχνει τα κουμπιά του νερού, αντιλήφθηκα ότι εννοούσαν έξω από το Προεδρικό. Makes sense.

Ώς την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές δεν είχε βγει κάτι νεότερο και, συνεπώς, ούτε μέχρι την ώρα που θα το διαβάσετε εσείς δεν μπορώ να ξέρω εάν θα έχει πραγματοποιηθεί όντως κάποια εκδήλωση διαμαρτυρίας.

Παραμένω της άποψης για επίδειξη εγκράτειας σε σχέση με τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εν μέσω πανδημίας. Όμως, είναι γεγονός ότι δεν βοηθούν. Δεν βοηθούν οι της κυβέρνησης με τον τρόπο που τα χειρίζονται. Καθόλου δεν βοηθούν τον εαυτό τους, πέρα από τα άλλα.

Το να λένε λ.χ. ότι έχουν κάτι άλλο -σοβαρότερο- να κάνουν και δεν μπορούν να πάνε στην επιτροπή της Βουλής η οποία διερευνά το ζήτημα των ταξιδιών του Προέδρου είναι όπως και να το δει κανείς προκλητικό από μόνο του.

Όσο κι αν δεν μπορώ να μην τους δώσω το πασιφανές ότι, ναι, είναι αυτονόητο να έχει κάποιος να κάνει κάτι καλύτερο από του να πάει σε μια επιτροπή της οποίας προεδρεύει ο Κουλίας, ακόμα κι αν δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει, η επιτροπή έχει κι άλλα μέλη. Και ερευνά ένα ζήτημα το οποίο είναι εξαιρετικής σημασίας.

Στο κάτω-κάτω για να είναι εκεί ο Κουλίας κάποιοι τον έχουν ψηφίσει (και είναι έξω, μάνα μου!..) και κάποιοι άλλοι τον επέλεξαν για να ηγείται μιας τόσο σημαντικής επιτροπής, έστω και εάν προσπαθεί να τη χρησιμοποιήσει προκειμένου να μην συζητήσει ζητήματα τα οποία για κάποιον -ποιον άραγε;- λόγο δεν του αρέσουν, όπως αυτό της λίστας Γιωρκάτζη.

Η δημοκρατία μπορεί να μην έχει αδιέξοδα αλλά γιατί λ.χ. δεν είπε κανείς μέχρι σήμερα και ένα άλλο ρητό, ας πούμε «η δημοκρατία δεν χάνει»; Νοητικά ναι. Το ότι οδηγούμαστε σε φαινόμενα ανάδειξης όχι μόνο στο βουλευτικό αξίωμα αλλά και σε προεδρίες (τέτοιων) επιτροπών περιπτώσεων όπως ο Ζαχαρίας αποτελειώνει το ερώτημα πριν καν προλάβει να ολοκληρωθεί.

Δεν είναι «τετρακοσιάρα» η δημοκρατία, είναι όμως το καλύτερο σύστημα που επινοήθηκε με διαφορά παρά τα προβλήματα και τους κινδύνους, ειδικά όσο ο σοβαρός κόσμος αφήνει την τύχη του στους άλλους απέχοντας. Εκείνοι, τέτοιους εκλέγουν. Ειδικά εάν πολλαπλασιαστεί η δύναμη της ψήφου τους με την αποχή των υπολοίπων.

Οπότε, όταν αποκαλύπτεται ότι ο Πρόεδρος είχε κάνει κι άλλο οικογενειακό ταξίδι στις Σεϋχέλλες, εξ ου και οι πολλές αποσκευές, πάντα με το 767 του «φίλου» του Σαουδάραβα και παρά τα όσα είχαν -ψευδώς- ειπωθεί προηγουμένως, δεν υπάρχει καμία μα καμία δικαιολογία για να μην παραστεί εκπρόσωπός του στη Βουλή.

Υπάρχει μόνο ένα πράγμα. Δεν είναι δικαιολογία αλλά είναι μια κάποια εξήγηση, η μόνη λογική μάλιστα. Η εξήγηση ότι τα περί κωλυμάτων είναι ανοησίες και πως το ερώτημα γιατί δεν απαντά το Προεδρικό και γιατί δεν παρίσταται μάλλον απαντάται αφ’ εαυτού. Ή έστω με ένα άλλο ερώτημα: εσείς γιατί λέτε;

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης θυμώνει ότι επαναφέρουν τα ΜΜΕ το ζήτημα, θυμώνει όταν του το θέτει η Βουλή, θυμώνει γενικώς. Τι να γίνει όμως που όσο είναι Πρόεδρος και όσο εγκαλείται για πράγματα εξαιρετικά σοβαρά, το εάν θυμώνει ή το πώς νιώθει είναι πρόβλημα δικό του και μόνο; Και ειδικά όταν μιλάμε για πράγματα τα οποία έχουν να κάνουν με τις μέρες του στην προεδρία, τέτοιο παραμένει ακόμη και εάν πάψει να είναι Πρόεδρος. Έχει υποχρέωση να απαντήσει.

Με τη μετατροπή του κράτους σε παράρτημα του γραφείου του και των δουλειών του, όπως και με τη συνακόλουθη επιλογή τόσων πολλών αρίστων μέσω αυτού του περιβάλλοντος -τυχαία υποθέτω-, ίσως ο Πρόεδρος να νομίζει πλέον πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και όπως θέλει, περιφρονώντας επιδεικτικά τις υπόλοιπες εξουσίες, ό,τι άφησε να θυμίζει κράτος.

Δυστυχώς, δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Είναι υποχρεωμένος και απαντήσεις να δίνει και να σέβεται τους άλλους θεσμούς. Εάν θυμώνει είναι πρόβλημα δικό του. Εύχομαι να είναι περαστικό.