Θα ήθελα πολύ κάποιος να μου απαντήσει, αν όντως είμαστε τόσο αναίσθητοι ή αν υπάρχει κάτι σε τούτον τον κόσμο που μπορεί να μας κάνει να σταματήσουμε να κοιτάμε την παρτάρα μας. Ζούμε στον μικρόκοσμό μας, σε μία φούσκα που δεν μας αγγίζει οτιδήποτε γίνεται έξω απ' αυτή.
Τα ξημερώματα της Τετάρτης έγινε ένα τραγικό, τρομακτικό, αδιανόητο δυστύχημα στην Ελλάδα με νεκρούς, τραυματίες και αγνοούμενους. Εικοσάχρονα παιδιά γυρνούσαν στα σπίτια τους έπειτα απ' το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, όταν δολοφονήθηκαν -γιατί ναι, δολοφονήθηκαν- απ' τις χρόνιες νοσηρότητες ενός συστήματος και κυρίως ενός κράτους που πρέπει πρώτα να πάθει για να μάθει. Να πάθει όπως τότε με τους απανθρακωμένους ανθρώπους στο Μάτι, ή τότε με τις φωτιές στην Εύβοια, ή τότε με τις πλημμύρες στη Μάνδρα, ή τότε...
Μέχρι το μεσημέρι της Τετάρτης, η είδηση της σύγκρουσης των τρένων εναλλασσόταν στις πρώτες θέσεις όλων των κυπριακών ΜΜΕ, με αυτήν της νενομισμένης διαβεβαίωσης των υπουργών του Νίκου Χριστοδουλίδη. Μέχρι το μεσημέρι της Τετάρτης, και ενώ είχαν ανακοινωθεί περισσότεροι από 30 θάνατοι (!), τα κυπριακά ΜΜΕ συνέχιζαν να μεταδίδουν ως μία απ' τις βασικότερες ειδήσεις της ημέρας την παράδοση και παραλαβή των χαρτοφυλακίων των υπουργείων. Ανούσιες ομιλίες, ανούσιες υποσχέσεις, ανούσιες προγραμματικές δηλώσεις και χαμογελαστές φωτογραφίες, την ώρα που έχει συμβεί η μεγαλύτερη σιδηροδρομική τραγωδία στην ιστορία της Ελλάδας και της Κύπρου! Την ώρα που μανάδες έψαχναν απεγνωσμένα τα παιδιά τους με φωτογραφίες στα χέρια, την ώρα που η ΕΜΑΚ προσπαθούσε να βρει επιζώντες κάτω απ' τις διαλυμένες λαμαρίνες, την ώρα που κάποιοι γονείς καλούνταν να αναγνωρίσουν τη σορό του παιδιού τους, εμείς σφυρίζαμε αδιάφορα γιατί... έπαιρνε σκυτάλη το νέο Υπουργικό! Και δεν ντραπήκαμε! Και δεν είχε κανείς από δαύτους την ελάχιστη ευθιξία να πει «ε, τι κάνουμε εδώ»!
- Είναι η ίδια ακριβώς συμπεριφορά και αδιαφορία που είχαμε όταν στις 12 Φεβρουαρίου κάναμε πανηγύρια και πάρτι στο «Ελευθερία» για την ανακήρυξη του Χ Χριστοδουλίδη, την ώρα που δίπλα μας έθαβαν τα τουρκοκυπριόπουλα που σκοτώθηκαν στον μεγάλο σεισμό. Τα δικά μας παιδιά! Όχι τα ξένα!
- Είναι ακριβώς η ίδια συμπεριφορά και αδιαφορία που είχαμε πριν περίπου τρεις εβδομάδες με τον φονικό σεισμό στην Τουρκία και στη Συρία. Αυτόν τον τραγικό σεισμό που στοίχισε τη ζωή σε 45.000 ανθρώπους, και που ακόμα και τώρα, έναν μήνα σχεδόν μετά την τραγωδία, ανασύρονται νεκροί.
- Είναι ακριβώς η ίδια συμπεριφορά και αδιαφορία που είχαμε πέρυσι τέτοια εποχή. Όταν ενώ στην καρδιά της Ευρώπης ένα βράδυ ξεκίνησε έτσι ξαφνικά πόλεμος, εμείς συνεχίσαμε να αδιαφορούμε επιδεικτικά, να ανεβάζουμε σούβλες στο Instagram και να τραγουδάμε κετελαμπόνγκο-κετελαμπόνγκο. Γιατί, εφόσον γινόταν στην Ουκρανία και όχι στην Κύπρο, δεν είχαμε λόγο να σταματήσουμε να παρτάρουμε και να γιορτάζουμε τα καρναβάλια.
- Είναι ακριβώς η ίδια συμπεριφορά και αδιαφορία που είχαμε το καλοκαίρι του 2021, όταν τέσσερις Αιγύπτιοι εργάτες κάηκαν ζωντανοί από φωτιά που ξέσπασε στη Λεμεσό και το θέμα πέρασε στα ψιλά. Χωρίς να έρθει ο κόσμος ανάποδα που εν έτει 2021 καίγονται άνθρωποι ζωντανοί.
Ο κατάλογος μακρύς και η αδιαφορία μας ακόμα μεγαλύτερη. Η ζωή ναι, συνεχίζεται, αλλά όταν γίνεται κάτι τόσο τραγικό, δεν γίνεται να συνεχίζουμε να ζούμε στον μικρόκοσμό μας. Είναι θέμα συναίσθησης, όπως και ενσυναίσθησης κυρίως. Αλλά και αδυναμίας μας να αρθούμε στο ύψος που απαιτούν οι περιστάσεις.
Υ.Γ. Όπως είχε πει ο καλός συνάδελφος Κώστας Κωνσταντίνου, «Γιατί όλα αυτά, μαζί με τα κετελαμπόνγκο και τα αμέτρητα 'στα αποτέτοια μας' ως στάση ζωής, αποκαλύπτουν ένα επίπεδο τραγικό στην αντίληψη και το ήθος ενός λαού ο οποίος, μάλιστα, έχει και το θράσος να κλαίγεται, γιατί οι άλλοι δεν λύνουν τα δικά του προβλήματα όπως θα ήθελε. Ας ντραπούμε λίγο πια. Καλό θα μας κάνει».
