Η παρέμβασή μου είναι πασχαλινή. Ήθελα να γράψω μια μίνι ιστορία τη Μεγάλη Βδομάδα αλλά σεβάστηκα τις άγιες μέρες. Άρα ετεροχρονισμένη, όσο ετεροχρονισμένη και η θεία δίκη του μητροπολίτη τέως Κιτίου που κρίθηκε ένοχος για άσεμνη επίθεση κατά ανήλικης το 1981.
Η ιστορία λοιπόν έχει ως εξής. Για τριάντα χρόνια κάθε Μεγάλη Παρασκευή πήγαινα στην περιφορά του Επιταφίου στο μοναστήρι του Μαχαιρά. Μια προσωπική παράδοση που τηρούσα με συγκεκριμένη παρέα, ενώ προσκαλούσα και αλλοδαπούς φίλους, Βρετανούς, Γάλλους, άθεους, καθολικούς γιατί πίστευα πως η εν λόγω λειτουργία είχε μια πολιτιστική αξία. Οι πένθιμες ψαλμωδίες υπό το φως των κεριών, παρουσίαζαν μια πλευρά της Κύπρου που σπάνια βλέπουμε, λιτή με υψηλή αισθητική και θρησκευτική κατάνυξη.
Πέρυσι λοιπόν ήρθαν και δύο φίλες περιλαμβανομένης μιας Γερμανίδας. Όταν ολοκληρώθηκε η ακολουθία του επιτάφιου θρήνου, ο συνομήλικός μου γέροντας, επίσκοπος Λήδρας και Ηγούμενος Ιεράς Μονής Μαχαιρά Επιφάνιος, προέβη στην εξής ψυχρολουσία: «Από την επόμενη χρονιά δεν θα επιτρέπονται γυναίκες. Έτσι αποφασίσαμε για λόγους δικούς μας». Εν ολίγοις, έκοψαν και έραψαν από μια θέση ισχύος. Επειδή έτσι (!)
Μπροστά στα μάτια της φίλτατης Γερμανίδας που με κοίταξε με χαμόγελο και ανυπομονησία να της μεταφράσω τι είπε ο άνθρωπος του Θεού φανερώθηκε δικό μου θείο δράμα: νεκρή, γυμνή και σε όρθια στάση. Σαν τον Χριστούλη. Άκρα ταπείνωση, άλλη μια φορά, για τις γυναίκες που δεν μπορούν να χωρέσουν ούτε στην εκκλησία. Άλλη μια φορά η ισότητα επί ξύλου κρεμάμενη.
Ο ανήρ της παρέας ικανοποιήθηκε με την απόφαση του Ηγούμενου διότι, μας εξήγησε, έτσι αποκλείονται οι σωματικοί και πνευματικοί πειρασμοί και εξασφαλίζεται η αγαμία στις μονές. Μπούρδες ασφαλώς διότι το 2023 όλοι γνωρίζουν πως οι σαρκικοί λογισμοί των μοναχών δεν είναι δυνατόν να περιορίζονται στην αμαρτωλή γυνή με τη βρόμικη καρδιά και την πονηρή ψυχή. Τα παλικάρια έχουν και άλλους πειρασμούς.
Όπως όλοι γνώριζαν -κυρίως οι ιεράρχες- και για τον μητροπολίτη τέως Κιτίου, όπως όλοι γνώριζαν και για τη σεξουαλική κακοποίηση της άτυχης Έλενας Φραντζή από την ηλικία των τεσσάρων χρονών από τον ανάδοχο πατέρα της ιερέα Στυλιανό Σάββα. Άλλη μια εγκληματικά ετεροχρονισμένη απόφαση αφού στοίχισε και τη ζωή της. Μια φρίκη καλά κρυμμένη κάτω από τα πορφυρά πετραχήλια.
Είναι πασίγνωστη η καθυστέρηση της δικαιοσύνης, η μακροχρόνια ταλαιπωρία και ο εξευτελισμός των θυμάτων βιασμού από όλες τις αρχές. Ευτυχώς, χάρη στο αξιοθαύμαστο θάρρος κάποιων γυναικών, οι οποίες υπέστησαν απανωτές κακοποιήσεις μέχρι να ακουστούν και θυματοποίηση δημοσίως έχουν γίνει κάποια σημαντικά βήματα ώστε να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Σημαντικό στοιχείο του σωστού τάιμινγκ είναι και η αποφασιστικότητα συγκεκριμένων δικαστών.
Εκεί όμως που δεν έχει γίνει κανένα βήμα στον τόπο μας είναι η αντιμετώπιση των γυναικών από την Εκκλησία. Την ίδια ώρα που η χριστιανική προτεσταντική θεολογία ανταποκρινόμενη στο αίτημα του γυναικείου κινήματος διαμόρφωσε τη φεμινιστική θεολογία, ο πλανήτης παρακολούθησε την επίσκοπο Λονδίνου Σάρα Μαλάλι, να μετέχει στη στέψη (η γυναίκα που πέτυχε η Αγγλικανική Εκκλησία να δίνει την ευλογία της σε γάμους και σύμφωνα συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών) και η Καθολική Εκκλησία απολογήθηκε στα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης.
Στη σύγχρονη εποχή η Κύπρος προχωρεί με αργούς ρυθμούς στην καθαίρεση του τέως Κιτίου και διερωτάται αν είναι σωστότερο να μην διαρρέουν τα άπλυτά μας για να μην γινόμαστε ρεζίλι διεθνώς. Μια απογοητευτική στάση που μοιάζει με την εύστοχη παρατήρηση του δικαστή για τον μητροπολίτη: «υπεροπτικός, ειρωνικός και είχε εναλλαγή στη συμπεριφορά του».
Το τρισχειρότερο είναι πως αυτή η εμμονή της Εκκλησίας -που περνά τόσο έντονα και μέσα από την παιδεία- στην υποβάθμιση της γυναίκας και στη σύνδεσή της με το κακό και την αμαρτία όχι μόνο δεν βοηθά στην αλλαγή μιας παρωχημένης κουλτούρας, όχι μόνο δεν βοηθά στον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας αλλά ελλοχεύει και κινδύνους για την ασφάλεια των ευάλωτων ανθρώπων και ιδιαίτερα των κοριτσιών και των γυναικών.
Με την πρόσφατη απόφαση, το δικαστήριο έχει ανοίξει τον δρόμο σε όλα τα θύματα ώστε να μιλήσουν και να μην διστάσουν να ρίξουν φως στην κακοποιητική μεταχείριση που έχουν υποστεί, όσος καιρός κι αν έχει παρέλθει, όποιον κι αν έχουν απέναντί τους. Ας αξιοποιηθεί όμως και για να ασκηθεί πίεση προς την Εκκλησία της Κύπρου να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών για διαφάνεια και ισότητα. Και ποιος ξέρει, ίσως τελικά να υπάρχει Θεός.
