Κανέναν μαθητή δεν ενδιαφέρει το κυπριακό πρόβλημα. Και σχεδόν κανέναν καθηγητή. Ελάχιστες φορές στο κυπριακό σχολείο θα ακούσεις να μιλάνε για την Ιστορία του τόπου μας, τους Τουρκοκύπριους, τα κατεχόμενα, την πράσινη γραμμή, τους πρόσφυγες. Τελευταία πιο πολύ από πριν, το «δεν ξεχνώ» το Υπουργείο Παιδείας προσπαθεί να το κολλήσει σε διάφορες φάσεις, εκδηλώσεις, διαγωνισμούς, τραγούδια, αθλητικές ημερίδες, μέχρι και σε events μαγειρικής. Οι μαθητές εννοείται ξεχνούν το «δεν ξεχνώ» μόλις το ακούσουν. Και το ακούν πάντα. Πώς λοιπόν γίνεται να ξεχνάς κάτι που ακούς πάντα και πρέπει να το θυμάσαι, (αλλιώς δεν θα ήταν καν στόχος); Είναι πραγματικά περίεργο. Ας πούμε, αν πεις στους μαθητές τη φράση «μια κόκκινη γλάστρα», και… παιδιά αυτή τη φράση να τη θυμάστε και αύριο, σχεδόν όλοι θα τη θυμούνται. Ή τον αριθμό 42, ή ένα όνομα κάποιου Κύπριου Βασιλιά της εποχής του Χαλκού ακόμα και αυτό θα το θυμούνται.
Το «δεν ξεχνώ» είναι αδύνατον να το θυμούνται. Για τους μαθητές τα κατεχόμενα είναι ακριβώς ό,τι ακριβώς για τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη η Σμύρνη. Πόσες φορές τη μέρα σκέφτεται, ας πούμε, την Κωνσταντινούπολη και την ενδεχόμενη επιστροφή μας στη βασιλεύουσα;
Παρ' όλα αυτά το κράτος, διά του Υπουργείου Παιδείας του, επιμένει. Η κατάσταση μοιάζει σχιζοφρενική. Το «δεν ξεχνώ» δεν είναι καν ένα στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο. Δεν μπορείς να το δεις και να λυπηθείς ή να γελάσεις με αυτόν που το οδηγά. Το «δεν ξεχνώ» είναι ένα στραπατσαρισμένο σαράβαλο που πήγε προ πολλού στην ανακύκλωση και έγινε σκραπ. Και τα κομμάτια μέταλλο έγιναν ένα βουνό αγιωμένα παλιοσίδερα που κανένας δεν τολμά να τα πλησιάσει, να τα μεταμορφώσει σε ένα άλλο αντικείμενο. Ακόμα και αυτοί που είδαν, και πληγώθηκαν με τα κομμάτια αυτά, κουράστηκαν να τα σκέφτονται, έχουν άλλες έγνοιες, τα μωρά τους, τον μπακάλη το ρεύμα και τις δόσεις για το σπίτι τους.
Οι ηγέτες δε του τόπου διαχρονικά ασχολήθηκαν αποκλειστικά με την πούγκα τους. Έφαγαν και έσπασαν και τρώνε κι άλλο για να ξανασπάσουν. Το Κυπριακό το αναφέρουν σε ομιλίες, σε επιδείξεις μόδας, στον τελικό του κυπέλλου, στα εγκαίνια καμιάς μεγάλης εταιρείας. Και από το συρτάρι τους το αραχνιασμένο βγάζουν ανακοινώσεις και αρχαίες ομιλίες, τις στέλνουν στα σχολεία, και σου λένε μάθετέ το.
Για να μάθεις λοιπόν και να καταλάβεις το «δεν ξεχνώ», δεν αρκεί να το φωνάξεις σε παρελάσεις και γιορτές επειδή «έτσι πρέπει» και ειδικά άμα είσαι μαθητής που τα καταλάβεις όλα με την πρώτη, τα πιο μεγάλα ψέματα και τις πιο μεγάλες αλήθειες. Μα είναι γεγονός, πως στο κυπριακό σχολείο οι μαθητές μας δεν έχουν και ιδιαίτερη επαφή με τις αλήθειες. Όλοι πάντως οι θεοί δαίμονες φιλόσοφοι και σοβαροί ψυχολόγοι συνδέουν διαχρονικά την αλήθεια με τη σύνθεση. Ή με τη ρήξη, δηλαδή τον πόλεμο. Η φυλή μας δεν τολμά ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μάλιστα το λέει καθαρά. «Δύο κράτη», σαν να λέμε αφήστε με ήσυχο εν με κόφτει πιον. Το ντύσιμο της απεσταλμένης είναι πιο ενδιαφέρον θέμα. Η μάρκα του ρολογιού του βοηθού της το ίδιο. Ποιος πληρώνει τα δείπνα τους με την προεδρική οικογένεια και τους υπόλοιπους 100; Αυτά είναι σοβαρά θέματα. Α! Είναι σημαντικό να μην ξεχάσουμε αυτό που λέγαμε. Σιωπή… η γιορτή αρχίζει.
