Μελανοχίτωνες, όπως γνωρίζουμε, αποκαλούνταν οι οργανωμένοι εθελοντές παραστρατιωτικοί του ιταλικού φασιστικού κόμματος του Μουσολίνι, που, εκτός από την καθοδηγούμενη άσκηση βίας, ήταν γνωστοί και για τα μαύρα πουκάμισα που φορούσαν. Αντίστοιχα, οι Γερμανοί SA, του ναζιστικού κόμματος του Χίτλερ, φορούσαν καφέ πουκάμισα και οι SS, που αργότερα τους έσφαξαν μέσα σε μερικά βράδια του Ιουνίου-Ιουλίου του 1934, μαύρα! Τώρα, θα μου πείτε, γιατί ασχολούμαστε σε μια στήλη πολιτικής οικονομίας με τις ενδυματολογικές προτιμήσεις ακραίων και βίαιων πολιτικών κινημάτων που ιδρύθηκαν και επιχείρησαν πριν εκατό χρόνια, οδηγώντας την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο στον πόλεμο και στην καταστροφή; Ακριβώς γι’ αυτό!
Επειδή κάτι που ξεκίνησε ως «εκκεντρική» και περιθωριακή αντίδραση, προς τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα των τότε κοινωνιών, μετουσιώθηκε σε ριζοσπαστικό πολιτικό λόγο και σκληροπυρηνική ρητορική, και ακολούθως, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1920, φόρεσε «στολή» στους θυμωμένους, απογοητευμένους και απελπισμένους πολίτες των κρατών της Ιταλίας και της Γερμανίας (και αρκετών άλλων χωρών) βρήκε στήριξη στην άλλη πλευρά του κόσμου στο «πρόσωπο» ενός ρεβιζιονιστή αυτοκράτορα μιας ραγδαία μεταλλασσόμενης και εκβιομηχανοποιούμενης ιμπεριαλιστικής Ιαπωνίας, και αιματοκύλησε τον κόσμο. Το πώς και γιατί η ιμπεριαλιστική και εσωστρεφής Ιαπωνία συνεργάστηκε με τους, ως επί το πλείστον, απογοητευμένους πρώην σοσιαλιστές και απελπισμένους εθνικιστές της Ευρώπης είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα, που δεν θα μας απασχολήσει εδώ, τώρα, αλλά αξίζει να το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, αφού και σήμερα υπάρχουν τέτοιες μη-ευρωπαϊκές μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις που υποδαυλίζουν και υπογείως στηρίζουν την ευρωπαϊκή άκρα δεξιά.
Μια ριζοσπαστική άκρα δεξιά που, ενώ έχει ξεκάθαρες θέσεις όσον αφορά τη στάση της έναντι ζητημάτων όπως η μετανάστευση, η σχέση Πολιτείας και θρησκείας (να θυμίσουμε ότι το Βατικανό, ως ανεξάρτητη και κυρίαρχη Πολιτεία, κατοχυρώθηκε μετά από συμφωνία του Μουσολίνι με την Αγία Έδρα το 1929), η μορφή και ο ρόλος της οικογένειας, του έθνους και του «ζωτικού χώρου», δεν μας πολυ-μιλά για τις θέσεις της στην οικονομία, στην ανάπτυξη, στη διαχείριση των κρίσιμων περιβαλλοντικών προκλήσεων, της ραγδαία αυξανόμενης διείσδυσης των νέων υψηλών τεχνολογιών και γενικότερα όλων των ζητημάτων που αποκαλούνται «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση», του ελεύθερου εμπορίου και της συνεργασίας μεταξύ των κρατών διεθνώς.
Αλήθεια, ξέρετε τι λένε για όλα αυτά όλοι αυτοί που πλέον αποτελούν την τρίτη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη του τόπου μας και την τέταρτη μεγαλύτερη πολιτική ομάδα των Ευρωπαίων Μεταρρυθμιστών και Συντηρητικών (ECR) στο Ευρωκοινοβούλιο; Που αν συγκεραστούν με τους «συναδέλφους» τους στο ακόμα πιο ακροδεξιό κόμμα Ταυτότητας και Δημοκρατίας (ID), τότε, αποτελούν την τρίτη μεγαλύτερη δύναμη στο Ευρωκοινοβούλιο με 131 έδρες. Μόλις τέσσερεις λιγότερες από τους, κάποτε κραταιούς, Σοσιαλδημοκράτες.
Και για να μην θεωρητικολογούμε, ξέρουμε τι λέει για την οικονομία το δικό μας κόμμα των Ευρωπαίων Μεταρρυθμιστών και Συντηρητικών; Συγκεκριμένα, όχι αοριστολογίες. Πώς τοποθετείται απέναντι στις οικονομικές θέσεις του αδελφού, πλέον, κόμματος της κυρίας Μελόνι στην Ιταλία; Του αδελφού κόμματος «Εμείς οι Πολίτες» στη Γερμανία, που, ειρήσθω εν παρόδω, προήλθε από τις τάξεις του δεδηλωμένα ακροδεξιού και εξαιρετικά δημοφιλούς AfD; Είναι υπέρ της «λιγότερης» Ευρώπης; Της κατάργησης του ευρώ και της ευρωζώνης; Της μη στήριξης των λιγότερο πετυχημένων κρατών του νότου όταν παρίσταται ανάγκη; Πώς τοποθετείται απέναντι στην Πράσινη Συμφωνία και στην ανάγκη περαιτέρω ολοκλήρωσης της κοινής αγοράς;
Πέραν της ευρωπαϊκής οικονομίας, πώς θα ήθελαν να διαχειριστούμε τους δημόσιους πόρους μας, π.χ. στα δημόσια σχολεία μας, εκεί όπου φοιτούν πρώτης γενιάς παιδιά μεταναστών; Τα νοσοκομεία μας; Να δέχονται αλλοδαπούς; Ποιους αλλοδαπούς να δέχονται; Τους ομόθρησκούς μας; Τους εκατομμυριούχους ξένους «επενδυτές» όπως εκείνους που κάνουν δωρεές σε μητροπόλεις για ανέγερση ναών και υποδομών τύπου «Ντίσνεϊλαντ» ή αγοράζουν ομάδες ποδοσφαίρου; Με τις ξένες επενδύσεις τι λένε ότι πρέπει να γίνει; Είναι υπέρ της δημιουργίας πανεπιστημίων από Λιβανέζους στην Πάφο; Είναι υπέρ ή εναντίον της διαχείρισης των λιμανιών μας και άλλων στρατηγικών υποδομών από ξένους επενδυτές και δη Άραβες, Ινδούς ή Κινέζους; Είναι υπέρ ή εναντίον της επιδιωκόμενης σύμπραξης μεταξύ του κράτους μας και μιας κρατικής κινέζικης εταιρείας στα ενεργειακά; Είναι υπέρ ή εναντίον της εισαγωγής ξένου εργατικού δυναμικού, π.χ. από το Νεπάλ, όπως ζητούν οι ξενοδόχοι μας;
Να μην μιλήσουμε για εξωτερική πολιτική και σχέσεις με κάποια κράτη. Για τους συνεργάτες μας τους Ισραηλινούς, πέραν του κόμματος Λικούτ με το οποίο έχουν σχέση, τι λένε; Πώς αντικρίζουν την ιστορία των ιδεολογικών «προπατόρων» τους και δη εκείνη του Ολοκαυτώματος; Πώς τοποθετούνται απέναντι στην εκμετάλλευση (και τη σφαγή) των ομοεθνών μας Ελλήνων κατά τη ναζιστική κατοχή; Την τότε συνεργασία των Ναζί με τους Τούρκους, αλλά και το μιλιταριστικό Ισλάμ, πως την αντιμετωπίζουν; Έστω και αν οι ίδιοι δεν ασπάζονται, όπως λένε, τη φασιστική και ναζιστική ιδεολογία, κάποια συνάδελφά τους ευρωπαϊκά κόμματα μάλλον διαφοροποιούνται. Τι έχουν να πουν για όλα αυτά;
Αν βρείτε τις απαντήσεις στα πιο πάνω (αν υπάρχουν) και αν μελετήσετε τις θέσεις όλων αυτών των δήθεν «εθνικιστικών» πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη και εδώ, θα αντιληφθείτε ότι μια σημαντική μερίδα συμπατριωτών αλλά και Ευρωπαίων συμπολιτών μας υποστηρίζει αλληλοσυγκρουόμενες μεταξύ τους ιδεολογικές θεωρήσεις και αλλοπρόσαλλες επιταγές οργάνωσης και λειτουργίας των κρατών μας και της ΕΕ. Κάθε μια από αυτές τις πολιτικές δυνάμεις λέει και κάτι διαφορετικό και το μόνο που τις ενώνει είναι ο φόβος, η απογοήτευση και ο θυμός.
Οπότε, όση ώρα σπαταλούμε να συζητούμε για το «φαινόμενο» ενός νεαρού γιούτουπερ, που ίσως και να μας έσωσε από τα χειρότερα, προς το παρόν, ή, ακόμα, και το τι είπε και δεν είπε ο κάθε τριτοδεύτερος κομματάρχης, που δεν θα κουνηθεί από την καρέκλα του επειδή δεν έχει κάτι άλλο να κάμει με τη ζωή του, καλά θα κάνουμε να σοβαρευτούμε, όσοι έχουμε ακόμα καθαρό μυαλό. Και αντί να κουνάμε το δάκτυλο στον κόσμο που γύρισε την πλάτη στα παραδοσιακά κόμματα, να δούμε πώς θα διαχειριστούμε αυτό που ήρθε, επειδή την τελευταία φορά που ήρθε κάτι αντίστοιχο, και ήρθε με παρόμοιο κατ’ αναλογία τρόπο, ξεκίνησε ως μια παρέα μαυροφορεμένων τύπων που παρέλασαν κάποιον Οκτώβρη σε μια Ρώμη που είχε επικεφαλής έναν ανασφαλή και αδύναμο ηγεμόνα και κατέληξε σε 50 εκατομμύρια τάφους…
