Σε μια συνέντευξή του στο αμερικανικό κανάλι CNN στις 27 Μαΐου 2025, και συγκεκριμένα στη δημοσιογράφο Erin Burnett, ο Πρόεδρος της Φινλανδίας, Alexander Stubb, κλήθηκε, ανάμεσα σε πολλά άλλα, να σχολιάσει την παρατηρούμενη ρωσική στρατιωτική δραστηριότητα στα σύνορα των δύο χωρών, που, ως γνωστό, αποτελούν και το μεγαλύτερο σε μήκος χερσαίο σύνορο της Ρωσίας με κράτος μέλος της ΕΕ και, εσχάτως, και του ΝΑΤΟ.
Επιβεβαιώνοντας τη φήμη του ως ειδικού των διεθνών σχέσεων, καθώς και τη ρητορική του δεινότητα, πέραν του ομολογουμένως κομψού του στυλ, ο Φιλανδός Πρόεδρος μίλησε με αυτοπεποίθηση, πειθώ και παραδείγματα και διασκέδασε τις όποιες εντυπώσεις πιθανόν να επεδίωκε να δημιουργήσει η υποβολή της δημοσιογράφου.
Στην ερώτηση για τη στρατιωτική κινητικότητα της Ρωσίας στα σύνορα με τη Φιλανδία, ο κ. Stubb άρχισε να απαντά περιγράφοντας τους Φιλανδούς ως «cool, calm and collected» και, ακολούθως υπογραμμίζοντας ότι έχουν τα σύνορά τους υπό πλήρη έλεγχο. Στη συνέχεια, προσδιόρισε τη ρωσική κινητικότητα ως προβλέψιμη και αναμενόμενη, καθώς τούτη αφορά τακτική και μόνιμη δραστηριότητα στα σύνορα των δύο χωρών, όπως επίσης και στην αναδιάταξη συγκεκριμένων ρωσικών δυνάμεων που είχαν προηγουμένως μετακινηθεί λόγω του πολέμου στην Ουκρανία.
Ακολούθως, δε, εξήγησε ότι η Φιλανδία, μαζί με την Τουρκία και την Πολωνία -τις δύο άλλες νατοϊκές χώρες με τις οποίες η Ρωσία συνόρευε πριν την ένταξη της Φιλανδίας στον οργανισμό που είχε ως συνέπεια τον διπλασιασμό του μήκους των συνόρων του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία- διαθέτουν τους τρεις μεγαλύτερους, αριθμητικά, στρατούς του ΝΑΤΟ, αφού, όπως ισχυρίστηκε, στη Φιλανδία κάπου 900 χιλιάδες άντρες και γυναίκες έχουν εκπαιδευτεί στις ένοπλες δυνάμεις, και συνεπικουρούνται από το μεγαλύτερο σε μέγεθος πυροβολικό, μαζί με την Πολωνία, της συμμαχίας.
Είπε και πολλά άλλα πολύ ενδιαφέροντα στην ολιγόλεπτη συνέντευξή του, ο Φιλανδός Πρόεδρος, όπως, για παράδειγμα, ότι η χώρα του, κατά την εκτίμησή του, δεν θα ενδιαφερόταν να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ αν η Ρωσία δεν επιχειρούσε στην Ουκρανία, αν και οι ιστορίες των δύο χωρών είναι πολύ διαφορετικές.
Επίσης, διαχειρίστηκε, αριστοτεχνικά, το σχόλιο της δημοσιογράφου αναφορικά με τον προκλητικό προσωπικό χαρακτηρισμό που χρησιμοποίησε πρόσφατα ο Αμερικανός Πρόεδρος για τον Ρώσο ομόλογό του, και χωρίς να τον επαναλαμβάνει επί λέξει αξιοποίησε την αφορμή για να χαρακτηρίσει τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία ως το μεγαλύτερο στρατηγικό και τακτικό λάθος στη σύγχρονη στρατιωτική ιστορία.
Μίλησε, ακόμα, για τη σχέση του με τον Αμερικανό Πρόεδρο, το κοινό τους παιχνίδι γκολφ πέρσι το φθινόπωρο και τη συχνή τους επικοινωνία, την οποία ενέταξε στο πλαίσιο των διπλωματικών σχέσεων των δύο χωρών.
Παρενθετικά και εμβόλιμα, αξίζει να γνωρίζουμε, μια και ζούμε στην εποχή των εντυπώσεων, ότι ο κ. Stubb δεν ασχολήθηκε με το γκολφ για να βρει αφορμή (sic) να συναντηθεί και να παίξει με τον κ. Tραμπ. Ο Alexnader Stubb, έπαιζε γκολφ από παιδί, ήταν μέλος της Εθνικής Φιλανδίας, προόριζε να γίνει επαγγελματίας γκόλφερ και, μάλιστα, πήγε γυμνάσιο σε δημόσιο λύκειο της Φλόριδα και σπούδασε στις ΗΠΑ με υποτροφία λόγω του γκολφ, πριν συνεχίσει τις σπουδές του στη Σορβόννη, στο Κολέγιο της Ευρώπης και στο LSE.
Αυτό όμως που αξίζει να συγκρατήσει κάποιος από το σύνολο των τοποθετήσεων του Φιλανδού Προέδρου, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί με τις εκτιμήσεις του περί στρατηγικών λαθών του Ρώσου ομολόγου του ή των δηλώσεών του για την αμυντική ετοιμότητα της χώρας του, είναι η αυτοπεποίθηση και σιγουριά που προσπάθησε να προβάλει για τη δυνατότητα της χώρας του, της οποίας ο μόνιμος τακτικός στρατός στην πραγματικότητα είναι πολύ μικρός, να διαχειριστεί τους όποιους κινδύνους. Έκλεισε, δε, την τοποθέτησή του για την όποια ανησυχία ενδεχομένως να προκαλεί η κατάσταση, με το χαρακτηριστικό «we got this» που ουσιαστικά συμπλήρωνε την, εξίσου συγκροτημένη, εισαγωγική του δήλωση.
Το «we got this» του Stubb, που επαναλαμβάνεται ότι δεν ηγείται και κάποιου σπουδαίου σε μέγεθος και μέσα στρατού, έρχεται σε αντίθεση με άλλες τοποθετήσεις φόβου και υποβόσκοντα πανικού που εξέπεμψαν άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες με πραγματικά μεγάλους στρατούς και πολλαπλά μέσα αποτροπής και προβολής ισχύος.
Διαφέρει, επίσης, με τη ρητορική που καλλιεργείται από την ίδια τη θεσμική ηγεσία της ΕΕ στα κράτη μέλη της και στους λαούς τους σε σχέση με τους όποιους πραγματικούς κινδύνους αντιμετωπίζει. Με πιο πρόσφατο, από αυτά τα έωλα μηνύματα, το παράδειγμα της κλήτευσης για προετοιμασία ενός προσωπικού «κιτ» ολιγοήμερης επιβίωσης εκτάκτου ανάγκης που θυμίζει τις ασκήσεις δήθεν αυτοπροστασίας από μια πυρηνική επίθεση, που έκαναν οι μαθητές στα σχολεία το 1960! Ενός «κιτ» και μιας ρητορικής που μάλλον στόχο έχει την προετοιμασία της κοινής γνώμης για την επερχόμενη ανακατανομή δαπανών εντός της ΕΕ δήθεν για την άμυνα, όχι τόσο ως εργαλείου ισχύος, αλλά ως δυνητικού μηχανισμού απέλπιδας οικονομικής «αφύπνισης» της χρόνια ασθμαίνουσας ευρωπαϊκής οικονομικής ανάπτυξης.
Ανεξάρτητα, όμως, του που νομίζει ότι θέλει να πάει η Ευρώπη με το REARM EUROPE (μέρος του οποίου είναι και το εσχάτως πολυσυζητημένο SAFE που θα μας «σώσει» δήθεν), το πιο βασικό προαπαιτούμενο μιας πολιτικής ηγεσίας, μιας κυβέρνησης και ενός κρατικού μηχανισμού σε συνθήκες πιθανής στρατιωτικής σύρραξης είναι ακριβώς αυτό που εξέπεμψε ο Φιλανδός Πρόεδρος με τις δηλώσεις του. Δηλαδή να μπορεί να πει ένας ηγέτης στον λαό του και στους συμμάχους του να μην ανησυχούν επειδή πραγματικά πιστεύει ότι έχει τις δυνατότητες, την ικανότητα, τη βούληση, αλλά και την αυτοπεποίθηση, να δράσει σε περίπτωση που χρειαστεί. Οι δικοί μας πολιτικοί ηγέτες, με τους τόσους πραγματικούς κινδύνους εντός και πλησίον της επικράτειάς μας, μπορούν ή δεν μπορούν να μας πουν «we got this».
