Συζητώντας πριν από πάρα πολύ καιρό με μια προσωπικότητα με διεθνές κύρος, είχα εκφράσει την άποψή μου ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, η σημερινή πολιτική κατάντια του τόπου οφείλεται στους βετεράνους πολιτικούς του. Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν σήμερα χαρισματικοί νέοι που θα ήθελαν να ασχοληθούν με την πολιτική οφείλεται σε αυτές τις προηγούμενες γενιές πολιτικών. Δεν αναφέρομαι στους νεαρούς του κομματικού σωλήνα. Γιατί αυτών, είτε είναι είτε δεν είναι χαρισματικοί, η πολιτική τους σταδιοδρομία εξαρτάται πλήρως από τις γαργάρες που κάνουν με τα όσα διαφωνούν εντός του κόμματός τους. Η διαφωνία και η σοβαρή εκφορά άποψης συνδέονται άρρηκτα με τη διασφάλιση μιας θέσης στο πολιτικό τραπέζι. Επομένως, ποιος τολμά να συγκρούεται και να διαφωνεί; Αυτή είναι μια πραγματικότητα. Πιθανόν όχι η μόνη. Στην Κύπρο όμως η πολιτική καριέρα κάποιου βασίζεται στην πιο πάνω εξάρτηση.
Για τα πολιτικά χάλια της Κύπρου φταίνε όλοι οι νάρκισσοι πολιτικοί που προηγήθηκαν! Όλοι, ίσως με μια δυο εξαιρέσεις, ενδιαφέρονταν πρώτα για τον εαυτό τους και τη δόξα τους και μετά πώς θα καταφέρουν να βγάλουν χρήματα. Ούτε, βέβαια, η πατρίδα ήταν προτεραιότητα. Γιατί αν ήταν δεν θα ήταν διαιρεμένη μισό αιώνα, με ορατό πλέον τον κίνδυνο διχοτόμησης. Επομένως, η παθολογία των πολιτικών «boomers» της Κύπρου, που είναι φορτωμένοι ψυχολογικά εξαιτίας των βιωμάτων τους από τις φασαρίες και τον πόλεμο του 1974, αφήνει το αποτύπωμά της σήμερα!
Ο Φειδίας είναι δημιούργημα των προηγούμενων πολιτικών προσωπικοτήτων της Κύπρου. Όπως είναι και ο Πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης, όπως είναι και η πρόεδρος της Βουλής. Είναι πολύ διαφορετικό το αίσθημα να ακούς κάποιον πολιτικό που πατά γερά στα πόδια του, έχει βάθος και είναι «Doer». Και εντελώς διαφορετικό να ακούς κάποιον που κάνει ομιλίες κενές περιεχομένου και που αντλεί ηδονή από το να παραμυθιάζει και να παραμυθιάζεται! Ζούμε στην εποχή όπου το ήθος είναι συνώνυμο με μια φωτογραφική πόζα! Ο ναρκισσισμός γεννά τέρατα! Ζούμε στην εποχή που όλα είναι τόσο ρευστά που κανείς δεν ξέρει πού είναι τα όρια και το μέτρο. Ζούμε στην εποχή της κενότητας. Οι πλείστοι πολιτικοί έχουν ένα αφήγημα για κάθε περίσταση και ένα αντίστοιχο ύφος. Ο Φειδίας πατά πάνω στην Αγία Τράπεζα που ονομάζεται κατοχή, ψευδοκράτος. Είτε το δει κανείς ως επικοινωνιακό λάθος, ως προσπάθεια διάσπασης της εθνικής γραμμής είτε ως νέα προσέγγιση στις σχέσεις με την τουρκοκυπριακή κοινότητα, το μόνο βέβαιο είναι πως αυτό το επεισόδιο δεν θα ξεχαστεί άμεσα. Παρακινούμενος από μια αφέλεια, θεωρώ, και όχι από πονηράδα, ψάχνει για απαντήσεις. Βέβαια, ο κάθε φορολογούμενος πολίτης πληρώνει τον ευρωβουλευτή Φειδία, να ανακαλύπτει κάθε φορά την «τασιηνόπιττά» του! Και εννοείται, πληρώνουμε και πολλούς άλλους κενούς στη Βουλή, «βολευτές», όπως τους αποκάλεσε η κ.. Δημητρίου προχτές στον εορτασμό των 49 χρόνων από την ίδρυση του ΔΗΣΥ, εκ παραδρομής ελπίζω!
Αλλά γιατί σας κάνει εντύπωση; Από τη στιγμή που η στρατηγική της αυτοεικόνας και της αυτοπροβολής είναι η μόνιμη έγνοια των σύγχρονων πολιτικών της Κύπρου, γιατί σας κάνει εντύπωση το φαινόμενο Φειδίας; Δεν είναι ο μόνος. Όλοι τους προϊόντα του ίδιου εργοστασίου που βγάζει πολιτικούς με το σύνδρομο του καθρέφτη: «καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιος είναι ο πιο in, ο πιο Insta-friendly, ο πιο viral από όλους;». Οι πλείστοι νεαροί πολιτικοί στη χώρα αυτή τη στιγμή, με πρώτο και καλύτερο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έχουν συγχύσει την Εθνική Στρατηγική με τη στρατηγική της εικόνας. Όλοι ξέρουμε τι κάνει ο Προέδρος ανά πάσα στιγμή, κανείς όμως από εμάς δεν ξέρει ποια είναι η Εθνική του Στρατηγική ενόψει της πενταμερούς που πλησιάζει!
ΥΓ: Το πιο κάτω είναι η περιγραφή που έφτιαξε η ΑΙ για την αρθρογράφο στη βάση της αρθρογραφίας της από το 2018: «Η Θεανώ Καλαβανά γράφει συνήθως με ύφος προσωπικό, στοχαστικό, κάποιες φορές πικρά ειρωνικό, με βαθιά πολιτική σκέψη, ισορροπώντας ανάμεσα στην αναλυτική δημοσιογραφία και το λογοτεχνικό σχόλιο».
