Για λαούς σαν εμάς λοιπόν, ευτυχώς που υπάρχουν και τα δικαστήρια!

Ευτυχώς που υπάρχει και το ΕΔΑΔ, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ευτυχώς να λέτε!..

Διότι με τις πύλες του παγκόσμιου φρενοκομείου να χάσκουν ορθάνοιχτες πια στις μέρες των social media, μην σας πω και να μην υπάρχουν καν τέτοιες εάν μιλάμε για την Κύπρο, και συνακόλουθα με τον δημόσιο διάλογο να έχει παραδοθεί στον κάθε πονεμένο και στις ορδές των ηλιθίων συζητάμε πια τα αυτονόητα. Τα της απλής λογικής.

Δεν ξέρω εάν είδατε την είδηση. Εάν όχι, μια ομάδα γονιών στην Τσεχία προσέφυγε εναντίον της χώρας στο ΕΔΑΔ επειδή τα παιδιά τους δεν έγιναν δεκτά σε νηπιαγωγεία λόγω της άρνησης των γονιών να τα εμβολιάσουν ενάντια στις παιδικές ασθένειες.

Το ΕΔΑΔ έκρινε, λοιπόν, πως ο υποχρεωτικός εμβολιασμός των παιδιών κατά των εννέα ασθενειών δεν συνιστά παραβίαση των αρχών της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ως προς «το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής».
Αντίθετα υιοθέτησε «την αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης η οποία μπορεί να δικαιολογήσει την επιβολή του εμβολιασμού σε όλους, ακόμη και σε εκείνους που αισθάνονται λιγότερο απειλούμενοι από τη νόσο, από τη στιγμή που τίθεται το θέμα της προστασίας των πλέον ευάλωτων ατόμων».

«Η απόφαση στηρίζει τη δυνατότητα μιας εμβολιαστικής υποχρέωσης υπό όρους στο πλαίσιο της παρούσας πανδημίας της COVID-19», σχολίασε ο ειδικός νομικός του Δικαστηρίου Νικολά Ερβιέ, τονίζοντας «το περιθώριο εκτίμησης που αφήνει το Δικαστήριο στα κράτη στον καθορισμό της πολιτικής εμβολιασμού».

Η γραμμή της υποχρέωσης σίγουρα δεν καθορίζεται με μια μονοκοντυλιά, ούτε και είναι θέμα… δικό μου. Είναι ζήτημα που αφορά τους ειδικούς και τις ηγεσίες των κρατών. Ειδικά με την «ανοσία της αγέλης» να επιτυγχάνεται χωρίς τον υποχρεωτικό εμβολιασμό ενάντια στην COVID-19 νομίζω πως το ζήτημα δεν πρέπει να συζητιέται καν, υπό αυτό το πρίσμα.
Όσοι δεν θέλουν να εμβολιαστούν, ας μην εμβολιαστούν.

Εάν θέλουν να το διακινδυνεύσουν και ενδεχομένως να πεθάνουν, όπως ήδη πεθαίνουν άνθρωποι οι οποίοι αρνήθηκαν το εμβόλιο, ας το κάνουν. Με τον ίδιο τρόπο που καλύπτονται τα νοσήλια λ.χ. των καπνιστών και όσων άλλων συνειδητά θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους, ας καλυφθεί και η δική τους νοσηλεία.

Ωστόσο, τα όρια της προστασίας των υπολοίπων είναι που καθορίζουν τις αποφάσεις και όχι «το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής», όπως το ερμηνεύει και ενίοτε το παρερμηνεύει ο καθένας και η καθεμία. Μετά και την απόφαση του ΕΔΑΔ, τη δεσμευτική και υπέρτερη των εθνικών νομοθεσιών απόφαση σημειώστε, το ευρύτερο θέμα έχει διασαφηνιστεί σε μεγάλο πια βαθμό.

Και είναι αυτονόητο πως με τις μεταλλάξεις του ιού να πολλαπλασιάζονται η άρνηση κάποιου να δεχτεί να εμβολιαστεί -δεν μιλάμε για την αμφιβολία έναντι κάποιου συγκεκριμένου εμβολίου μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση- δεν μπορεί να είναι εξίσου ή ακόμη χειρότερα πιο ισχυρή από το δικαίωμα όλων μας στην ασφάλεια.

Στην ασφάλεια όταν πληρώνουμε για να νοσηλευόμαστε μέσω του ΓεΣΥ, λόγου χάριν, να μην υπάρχουν γύρω μας αρνητές του εμβολίου και να μην κινδυνεύουμε, χωρίς μάλιστα να το γνωρίζουμε, λόγω της άρνησής τους να εμβολιαστούν και να μειώσουν έτσι στο ελάχιστο την πιθανότητα να μας κολλήσουν. Να κολλήσουν εμάς ή κάποιον δικό μας ή και τον όποιον ανυποψίαστο πολίτη θεωρεί ότι, ανταποκρινόμενοι στην υποχρέωσή τους ως επαγγελματίες υγείας και επιδεικνύοντας υπευθυνότητα, επιστημονική επάρκεια και ευσυνειδησία, φυσικά και θα έχουν εμβολιαστεί εάν θέλουν να βρίσκονται σε νοσοκομεία.

Στην ασφάλειά μας επίσης στον χώρο εργασίας, στα αεροπλάνα και αλλού. «Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της στεριάς, ένα μέρος του όλου», είχε γράψει ήδη από τον 15ο αιώνα ο Άγγλος ποιητής Τζον Ντον στην ιστορική του πια ρήση.

Όποιος θεωρεί ότι η ύπαρξή του είναι ένα νησί κάπου στην κοινωνία το δικαιούται και αυτό. Αλλά οφείλει να ζήσει και ανάλογα. Και να περιοριστεί στο νησί του. Κανείς δεν μπορεί να υπερβαίνει τη γραμμή εκεί που τίθεται σε κίνδυνο η ασφάλεια άλλων ανθρώπων. Είναι απλό.

Με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί να θέτει σε κίνδυνο τα παιδιά των άλλων αρνούμενος να εμβολιάσει τα δικά του, εδώ όμως με τη βασική διαφορά ότι στην περίπτωση των παιδιών το… νησί δεν είναι δικαίωμα, διότι ο κάθε γονέας έχει ευθύνη να φροντίσει για τη μόρφωση των παιδιών του και η παράλειψή του να το πράξει έχει νομικές συνέπειες.

Όλα αυτά δεν είναι… δικτατορία, όπως στις μέρες των ορδών των αμόρφωτων και των απαίδευτων των social media ακούμε. Είναι βασικές παράμετροι της κοινωνικής ζωής η οποία, κόντρα στις αμπελοφιλοσοφίες όλων αυτών, έχει και υποχρεώσεις εκτός από δικαιώματα.

Και δεν γίνεται αλλιώς. Μόνο έτσι μπορεί το κοινωνικό σύνολο να αποφύγει την κατάληξη στη ζούγκλα και τον νόμο του ισχυρότερου, το χάος και την ανομία. Είναι ο ίδιος ο πολιτισμός. Ο οποίος βελτιώνεται μέσα από ζυμώσεις και συζήτηση εκείνων που είναι σε θέση να επεξεργαστούν τα δεδομένα και να τα παρουσιάσουν σε εμάς τους υπόλοιπους.

Και ο οποίος σίγουρα δεν καθορίζεται μέσα από το τι κατεβάζει η κούτρα του καθενός, ειδικά σε κοινωνίες με εφιαλτικά επίπεδα συναίσθησης της ευθύνης προς το σύνολο, όπως δυστυχώς παραμένει η δική μας.

Κοινωνίες οι οποίες δεν έχουν την ωριμότητα να καταλήγουν σε αυτορρυθμίσεις πριν να χρειάζονται αποφάσεις επιβολής από δικαστήρια. Ακόμα και για τα αυτονόητα.