Τη βδομάδα που μας πέρασε, όπως και την προηγούμενη, κάποιες αίθουσες σχολείων κάηκαν, μερικοί καθηγητές βρίστηκαν, γονείς μπούκαραν και έδειραν διευθυντές για μια παρατήρηση στην κόρη τους την Παναγία, λεωφορεία βανδαλίστηκαν. Ξανά. Αναλύσεις για την Pisa γράφτηκαν πολλές, άλλες φταίνε τον Θεό, άλλες φταίνε τον Σατανά ή τα Χερουβείμ. Ξανά. Την ίδια ακριβώς στιγμή τα σχολεία έκλεισαν με παζαράκια και γιορτές και κάλαντα και Ρούντολφ και κέρατα και τη Βανδή να τραγουδά από το 2001 και να σε ανακατεύει.
Μαζεύτηκαν λεφτά για τα άπορα παιδάκια όπως κάθε Χριστούγεννα που αγαπούμε πολύ ο ένας τον άλλον.
Τέτοιες μέρες όλα τα κακά ξεχνιούνται επειδή συμβαίνουν ταυτόχρονα με τη δήθεν ευτυχία των ημερών. Οι μαθητές μάλιστα αποκτούν και μια ξεκάθαρη εικόνα των επιδόσεών τους αφού περίπου τελειώνουν και τα διαγωνίσματα. Τα δωδεκάχρονα έμαθαν τέλεια να κλείνουν ρήματα στα αρχαία και να μεταφράζουν και να ξεχωρίζουν επιθετικούς προσδιορισμούς, αντικείμενα και υποκείμενα και αποφαντικές προτάσεις και πώς ονομάζονται τα μέρη των αμφίων του μητροπολίτη. Ο Μιχάλης το χώνεψε νωρίς πως πάντα θα είναι ο μαθητής του κάτω απ' τη βάση, η μικρή Ελένη παρακαλούσε το 9 να της το κάνει 10 ο κύριος Μάριος για να την αφήσει η μάμα της να πάει στα γενέθλια της φίλης της. «Κύριε, έπιασα σχεδόν σε όλα κάτω από τη βάση, θα έχω χάλια γιορτές, σε παρακαλώ», έλεγε και ξανάλεγε στον καθηγητή της κλαμένη και εκείνος δεν ήξερε τι να κάνει επειδή ο βαθμός της περάστηκε ήδη στην περιβόητη ηλεκτρονική διοίκηση και μάλλον τον είδε ήδη η μάμα της που δουλεύκει στο δημαρχείο.
Το ερώτημα… «πού θα μας χρησιμέψουν αυτά κυρία» εννοείται δεν απαντήθηκε ούτε αυτή τη χρονιά. Το νέο υπουργείο προσπαθεί να δώσει το νέο και ακόμη προσπαθεί. Ταυτόχρονα από την πίτα με το μέλι της παιδείας τρώνε άπειρες μέλισσες. Από εκείνες τις αποστειρωμένες που δεν τις πιάνει κανένας ψεκασμός για να ανησυχούμε. Ειδικοί παιδαγωγοί ιδιώτες, διευθυντές οργανισμών που πουλάνε αισιοδοξία για τη Δευτέρα Παρουσία και πληρώνονται να μιλήσουν στους ιθαγενείς μαθητές και καθηγητές για τη… χαρούμενη τάξη, λες και η τάξη και το σχολείο είναι αποκομμένα από την κοινωνία και την πολιτεία, επιστήμονες του μέλλοντος του επαγγελματικού προσανατολισμού με αμοιβές παχυλές σου παρουσιάζουν τον Κωστάκη σου διευθυντή εταιρείας και προβλέπουν τη Δευτέρα Παρουσία. Ο Κωστάκης το μόνο που θέλει είναι χρόνο να συνεχίσει να παίζει με τα χώματα και τον σκύλο του, δεν τα καταλαβαίνει όλα αυτά.
Το κυπριακό σχολείο είναι ακριβώς ίδιο με τον Άγιο Βασίλη. Γερασμένο μα ταυτόχρονα χαμογελαστό. Με μικρές αναλαμπές νεότητας από αληθινά φωτισμένες δασκάλες και δάσκαλους που κάνουν το κάτι άλλο σε έξτρα χρόνο. Κάτι θεατράκια, μερικές συναυλίες, κάτι περιβαλλοντικά προγράμματα με μαθητές της ειδικής μονάδας. Καθηγητές που έρχονται από ευρωπαϊκές χώρες με εμπειρίες διαφορετικές από αυτές της στενής Κύπρου του Ακάμα που βογκά άρρωστος από τις ιδέες μιας δήθεν ανάπλασης.
Όπου ακούς ανάπλαση στην Κύπρο ξέρει και η τελευταία μύγα πως παίζονται συμφέροντα και αμορφωσιά. Φαίνεται και από το φασιστικό κλάδεμα των δέντρων και από τις πόζες των κυνηγών με τα ματωμένα περδίκια στο καπό του Μιτσουμπίσι. Το διαφορετικό στη νήσο μας πάντα θα βρίσκει πόρτες κλειστές, δυσκίνητες από κουγκρί φτιαγμένες. Τα Χριστούγεννα της ακινησίας είναι πάλι εδώ. Μέσα σε αυτόν τον λήθαργο θα ξεκοκκαλίσουμε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες αρνάκια, και θα τσακωθούμε αν τα ελληνικά είναι καλύτερα από τα κυπριακά. Τώρα που ο Μητσοτάκης συνάντησε και τον Ερντογάν, οι καφκάδες αναμένονται πιο δριμείς. Η παιδεία χρειάζεται σοβαρές πολιτικές αποφάσεις και όχι αρπαχτές για εσωτερική κατανάλωση αλλά και τούτη η πρόταση, η «κατακλείδα» που μαθαίνουν οι δωδεκάχρονοι, είναι μάλλον περιττή.
