Στα σχολεία μας δεν γίνεται τίποτε που να αφορά την επαφή Ελληνοκυπρίων- Τουρκοκυπρίων. Ελάχιστοι μαθητές έχουν έναν φίλο «απ' εκεί». Το «απ' εκεί» είναι μη τόπος. Δεν υπάρχουν καν πέτρες, κύματα, άμμος, νερό. Το νερό που φέρνει η Τουρκία είναι μη νερό, είναι θολό, μπορεί και δηλητηριασμένο. Πολλοί καθηγητές και δάσκαλοι αναρωτιούνται γιατί να είναι πάντα τόσο δύσκολο να φέρουν με χίλιους τρόπους σε επαφή τους δύο λαούς. Ή μήπως να μην τους πούμε δύο λαούς; Οι άλλοι υπάρχουν ή είναι σε όλα τους «ψευδό...»;
Αυτό το ψευδό μπαίνει μπροστά σε οτιδήποτε πεις. Δεν μπορεί να πάει ένα λύκειο εκδρομή στον Απόστολο Αντρέα. Ούτε στο Μπέλλαπαϊς που εν κοντά. Να την πούμε εκδρομή ή είναι λάθος, αφού η λέξη εμπερικλείει και το κάποιο στοιχείο της ψυχαγωγίας; Μήπως επίσκεψη; Και αν περάσει το λεωφορείο πόσοι κίνδυνοι γεννιούνται; Οι γονείς θα δεχτούν; Βέβαια όχι. Θα τους αναγνωρίσουμε… σιώπα, μη μιλάς, δεν γίνονται αυτά. Τα Ηνωμένα Έθνη τρέχουν διάφορα προγράμματα επαναπροσέγγισης. Συμμετέχουν λίγοι με πολλές δυσκολίες και κανένας δεν μαθαίνει στο τέλος τίποτα. Να τον πούμε Πενταδάχτυλο ή βουνό;
Το ότι η ιστορία μας ξεκινά από το ]74 και μετά δεν απασχολεί κανέναν. Κάποιοι ιστορικοί τα γράφουν κατά καιρούς για να τα διαβάζουν οι δέκα φίλοι τους. Θα γίνουν συνομιλίες ή δεν θα γίνουν τελικά; Ήταν πρόσκληση από τον Γενικό γραμματέα ή δεν ήταν ακριβώς πρόσκληση αλλά κουβέντα; Η Ελλάδα τι λέει; Θέλει η Τουρκία ή δεν θέλει; Θα μας φάει τα αέρια ή θα μας μείνουν; Τα ερωτήματα ατελείωτα, η εκδρομή δεν έγινε και δεν θα γίνει ποτέ αφού δεν ξέρουμε πώς να την ονομάσουμε καν, αφού μπορεί να μην έρθουμε πίσω ζωντανοί, αφού φοβόμαστε.
Το Κυπριακό θα λυθεί με συνομιλίες, παιδιά. Μπορεί και με πόλεμο, κυρία; Η Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί δεν κάνει τίποτε; Ή μήπως κάνει; Φταίμε κάπου και εμείς; Φταίνε αυτοί; Ποιος φταίει παραπάνω; Θα παραδεχτούμε ποτέ τα λάθη μας; Αυτοί τα δικά τους; Ήταν καλός ο Μακάριος; Ο Γρίβας; Η Ομόνοια νίκησε με την αξία της; Χάρισε ο διαιτητής του ΑΠΟΕΛ;
Ερωτήματα και φοβίες και μια μπερδεμένη ιστορία έσφιξε σαν το ξεχασμένο κατακάθι στο φλιτζάνι του κυπριακού καφέ. Ή μήπως είναι ελληνικός; Κάποιοι λένε τούρκικος. Μα όχι, όχι, είναι σίγουρα βυζαντινός. Ας παραγγείλουμε ένα freddo που είναι σίγουρα ιταλικός να τελειώνουμε. Ή φραπέ που το ανακάλυψε ένας Θεσσαλονικιός.
Ο μικρός Χαράλαμπος τηλεφώνησε στον συμμαθητή του, τον Δημήτρη, αργά το βράδυ της Πέμπτης. Ρε φίλε, είδες το βίντεο; - Ναι, ρε – Ρε, φαντάσου αν λυθεί το Κυπριακό σε κάνα δυο χρόνια πόσο μπροστά θα είναι τούτο το βίντεο. Ο μικρός Δημήτρης κατάλαβε. Πάλε ο Χαράλαμπος με την ψυχολογία του δεκαπεντάχρονου άρχισε να ελπίζει και κοιμήθηκε χαρούμενος.
Οι νέοι που τη φύση τους ελπίζουν. Την ελπίδα την κατακρεουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα. Ο κάθε υπάλληλος του υπουργείου που τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, που μόνοι τους αν μιλήσουν θα ακούσεις φυσιολογικές κουβέντες και μάλλον καθαρές. Όταν όμως σμίξουν όλοι μαζί και πρέπει να βγει μια περιβόητη απόφαση όλα αλλάζουν, το σκηνικό σκουραίνει σταδιακά μέχρι το απόλυτο σκοτάδι της πράξης-εγκυκλίου.
Το ίδιο μάλλον συμβαίνει και με τους τελευταίους Προέδρους του τόπου. Κουβαλούν ως άτομα το φως και την ελπίδα, πείθουν και εκλέγονται, μα μόλις μπουν στο Προεδρικό κάτι τους αλλάζει. Το κακό πνεύμα του παρελθόντος καραδοκεί μέσα στους τρυπημένους από τις σφαίρες τοίχους. Και δώσ' του αντιδράσεις και κριτικές για ένα τοσοδούλη βιντεάκι του Φειδία που αγκαλιάζει τον Τουρκοκύπριο φίλο του και μας απογοήτευσε και μας γέμισε ελπίδα και θέλουμε να τον κρεμάσουμε και θέλουμε να τον στεφανώσουμε. «Κυρία, εσύ τι θέλεις;», ρώτησε η μικρή Ελένη….
