Ένας πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Κύπρο, με ανάρτησή του στα ΜΚΔ, αφού κάνει αναφορά στο «καθεστώς Τραμπ», προβαίνει σε μια σύντομη ανασκόπηση των σχέσεών του με τον τέως Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη στη διάρκεια της διετούς θητείας του στο νησί μας μεταξύ 2013 – 2015. Με καθόλου διπλωματική γλώσσα επικρίνει έντονα τον πρώην Πρόεδρό μας. Και τον αποκαλεί απατεώνα και φανφαρόνο. Όλοι ξέρουμε το νόημα της λέξης «απατεώνας», πολύ λίγοι όμως γνωρίζουν το νόημα της λέξης «φανφαρόνος». Σύμφωνα με το λεξικό του Γ. Μπαμπινιώτη, φανφαρόνος αποκαλείται κάποιος που καυχάται υπερβολικά, που κομπάζει, που κάνει πομπώδεις λόγους προς εντυπωσιασμό. Ο πρώην Πρόεδρός μας, αντί κάποιας τεκμηριωμένης απάντησης, κατέφυγε στον φανφαρονισμό με την ατάκα «Τούρκος πρέσβης της Αμερικής στην Κύπρο». Τάχα ο πρώην Αμερικανός διπλωμάτης του επιτίθεται και τον συκοφαντεί επειδή ήταν φιλότουρκος και ο Αναστασιάδης συγκρούστηκε μαζί του για τις φιλοτουρκικές του δραστηριότητες και απόψεις. Όμως, ο Αμερικανός διπλωμάτης στην ανάρτησή του αναφέρει ότι η βασική αιτία της σύγκρουσής του με τον Αναστασιάδη ήταν η απόφαση του τελευταίου να επισκεφθεί τον Πούτιν στη Μόσχα, κατά παράβαση των κυρώσεων της ΕΕ εξαιτίας της εισβολής της Ρωσίας στην Κριμαία της Ουκρανίας.
Προφανώς ο Αμερικανός διπλωμάτης ήξερε πολύ καλά ότι η επίσκεψη αυτή είχε να κάνει με τα «χρυσά διαβατήρια» και όχι με την προώθηση των συμφερόντων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η αντίδραση του Αναστασιάδη πέρασε σχεδόν απαρατήρητη στα ΜΜΕ και στα ΜΚΔ. Μόνο ο «Φιλελεύθερος» ένιωσε την «ανάγκη» να σταθεί επικριτικά έναντι του πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ. Και εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα του Νίκου Αναστασιάδη. Υπήρξε για 10 ολόκληρα χρόνια Πρόεδρος της Δημοκρατίας και άλλα τόσα πρόεδρος του μεγαλύτερου κόμματος του τόπου και τον αποκαλεί δημόσια ένας ξένος «απατεώνα» και όλοι, ή σχεδόν όλοι, σιωπούν! Ακόμα και οι εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ευεργετήθηκαν από τον Αναστασιάδη! Αυτή η σιωπή δεν έχει άλλη εξήγηση από το ότι οι μάζες συμφωνούν με τον πρώην πρέσβη. Τι κρίμα!! Ένας ολόκληρος βίος δοσμένος στα κοινά και στο τέλος αυτού του βίου όλοι να σε θεωρούν απατεώνα. Και στον χώρο της πολιτικής δεν έχει καμία απολύτως σημασία ποια είναι πραγματικότητα. Η πολιτική έχει τις δικές της πραγματικότητες. Και εκείνο που μετρά στον χώρο αυτό είναι η εικόνα που ένας πολιτικός εκπέμπει. Μπορεί να είσαι ο πιο τίμιος άνθρωπος και όμως να εκπέμπεις την εικόνα του απατεώνα. Αυτό μετρά. Η πραγματικότητα είναι, για παράδειγμα, ότι στην Κύπρο υπάρχουν αρκετοί βουλευτές και άλλοι πολιτευόμενοι που είναι τίμιοι. Που δεν βαρύνονται με λαμογιές, ούτε με κλεπτοκρατικές πρακτικές και μεθοδεύσεις, αλλά η εντύπωση που επικρατεί είναι ότι όλοι είναι ίδιοι. Παντού ακούς την ίδια κουβέντα: Όλοι είναι διεφθαρμένοι. Τα κόμματα αγνοούν αυτή την πραγματικότητα. Συμπεριφέρονται ωσάν να μην τα αφορά αυτή η απαξίωση των πολιτών προς τα κόμματα. Πριν μερικά χρόνια, όταν υπέδειξα σε κομματικό στέλεχος του Δημοκρατικού Συναγερμού ότι ο αριθμός αυτών που ψηφίζουν το κόμμα μειώνεται κατακόρυφα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση και όπως πάνε τα πράγματα η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου θα «ψηφίζει» αποχή, αγέρωχα που απάντησε: «Και χίλιοι να ψηφίσουν, ο αριθμός των βουλευτών που θα εκλέγουν θα είναι ο ίδιος»! Τα πράγματα θα φθάσουν σύντομα σε σημείο τραγικό για τον τόπο, αν οι κομματικές ηγεσίες δεν αντιληφθούν άμεσα ότι, παρά τα όποια θετικά των κομμάτων, αυτά δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν στον λαό μας μια κοινωνία ανθρώπινη, αλλά ούτε και την ουσιαστική κοινωνική ευημερία.
Η δικτατορία του χρηματικού κεφαλαίου και των αγορών, η υπερσυγκέντρωση του πλούτου, το μοντέλο κατανάλωσης και παραγωγής που στηρίχθηκαν στις δομές και στους μηχανισμούς του καπιταλιστικού συστήματος ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής και κοινωνικής δυναμικής που κυριαρχήθηκε από ένα σαθρό αξιακό σύστημα, με κύρια χαρακτηριστικά τον εγωισμό, τον ατομισμό, την αδικία, την αναλγησία, την απληστία, την αδιαφάνεια, την ανεντιμότητα, τη σπατάλη, τον καταναλωτισμό, τον κυνισμό, τον δαρβινισμό και μακιαβελισμό. Σε όλους τους κομματικούς χώρους σαν αποτέλεσμα τούτων κυριάρχησαν οι ανεπάγγελτοι, οι μετριότητες και κάθε λογής λαϊκιστές. Και επιπρόσθετα λόγω τούτων παγκοσμίως, στην ΕΕ, αλλά και στη χώρα μας ιδιαίτερα, το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να δώσει λύσεις αφού δεν αντλεί πλέον τη δύναμή του από την κοινωνία, αλλά από τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα, τους μιντιάρχες, τους τραπεζίτες και κάθε είδους πλουτοκράτες. Αυτοί οδήγησαν μεγάλες μάζες του λαού μας στην αλλοτρίωση από το σύστημα με τη γενική έννοια (μοντέλο κατανάλωσης, κυρίαρχη κουλτούρα, πολιτικό σύστημα κ.λπ). Αλλοτρίωση, με απλά λόγια, σημαίνει ότι το άτομο παραιτείται ή δεν αξιοποιεί την ελευθερία της σκέψης, της κρίσης, των επιλογών και των «θέλω» του και ετεροκαθορίζεται από τις επιλογές, τις αξίες, τα «θέλω» και τις συμπεριφορές των άλλων. Γινόμαστε θύματα του μοιραίου, δηλαδή, αφήνουμε τις τύχες μας στα χέρια των άλλων. Αντίθετα, μη αλλοτρίωση σημαίνει ότι παίρνω την τύχη στα χέρια μου, συνειδητοποιώ και αξιοποιώ την ελευθερία των επιλογών μου, αλλά παραμένω πιστός στις αρχές μου.
Δυστυχώς, πολλοί από εμάς, τις τελευταίες δεκαετίες, επιλέξαμε να μην επιλέγουμε εμείς, αλλά να αφήνουμε τους άλλους να επιλέγουν για μας. Στην προσωπική μας ζωή επιλέξαμε την περιττή κατανάλωση, ακόμη και με δανεικά. Αφεθήκαμε σαν εύκολα θηράματα σε όσους είχαν οικονομικά συμφέροντα να μας επιβάλουν το δικό τους καταναλωτικό πρότυπο και lifestyle. Ως πολίτες αφεθήκαμε στα ιδεολογήματα και στα «θέλω» μιας χούφτας πολιτικών και πλουτοκρατών, ακόμα και σε θέματα «ζωής και θανάτου» όπως είναι το Κυπριακό. Το 2004 αφεθήκαμε στα «θέλω» του τότε Προέδρου Παπαδόπουλου και των εμπόρων της γης, περιλαμβανομένου και του μεγαλύτερου εμπόρου γης, της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, που μας οδήγησαν στην απόρριψη ενός αξιοπρεπούς συμβιβασμού για να μην φτηνήσει η αξία των οικοπέδων στις ελεύθερες περιοχές. Και το 2017 χάσαμε μια λαμπρή ευκαιρία για έναν καλό συμβιβασμό και αφεθήκαμε στα «θέλω» του Προέδρου Αναστασιάδη για τα «χρυσά διαβατήρια», αλλά και γιατί δεν είχε γίνει ακόμα Σιγκαπούρη η Λεμεσός. Και φθάσαμε στις μέρες τούτες τις γεμάτες πόνο και θλίψη να βγαίνει ένας πρώην πρέσβης της μοναδικής υπερδύναμης να χαρακτηρίζει τον πρώην Πρόεδρό μας απατεώνα και να έρχεται ο Ερντογάν ξεδιάντροπα να μιλά από την κατεχόμενη γη μας για Τουρκική Δημοκρατία της Κύπρου. Όχι της βόρειας. Αλλά της Κύπρου.
