Πριν από μερικές εβδομάδες, όταν ο Νίκος Αναστασιάδης έκανε βόλτα στα podcasts και τις ραδιοφωνικές εκπομπές για να παρουσιάσει το βιβλίο του, μία ήταν η ατάκα που έμεινε από όλη αυτή του τη γύρα. Αν και ο ίδιος έλεγε τη δική του εκδοχή στις αναφορές του Μακάριου Δρουσιώτη, εντούτοις το μοναδικό πράγμα που κατάφερε να γίνει viral είναι η συνήθειά του με το ουίσκι. Τίποτα από τις αναφορές για όλα όσα αναφέρονται στα δύο βιβλία των δύο αντρών. Μόνο πως στις 11.30 είχαν εντολή να του φέρνουν ουίσκι, το οποίο χαρακτήρισε μάλιστα και θεία χάρη.
Την προηγούμενη εβδομάδα, ο Ζαχαρίας Κουλίας σε μία από τις γνωστές βόλτες του στα κανάλια, ως γνωστός άνθρωπος που θα πει τις… ατάκες του και θα γίνει viral, μιλούσε για το θέμα της ευθανασίας. Και είναι τοις πάσι γνωστόν πως ο Κουλίας είναι ο πλέον κατάλληλος ειδικός για να πει τη γνώμη του και μπορεί να προσφέρει στον δημόσιο διάλογο κάτι παραπάνω αυτές τις μέρες με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή για το θέμα. Γιατί αν δεν καλέσεις τον Κουλία που είναι του πατρίς-θρησκεία-οικογένεια ποιον θα καλέσεις; Πώς θα ανέβουν τα νούμερα, να γίνεις viral, να πάρεις ξανά και ξανά εκείνα τα 5 λεπτά που σου αναλογούν. Και μάλιστα δεν καλείται ως εκπρόσωπος του πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και απέναντί του υπάρχει ο αντίλογος, ένας ειδικός γιατρός, κάποιος υπέρ της ευθανασίας. Αυτή δεν ήταν άλλωστε ποτέ η ουσία. Η ουσία ήταν να βγει η ατάκα. Και πες, πες τον κατάφερε ο δημοσιογράφος. «Δεν κατάλαβα τι είναι η κ. Χαραλαμπίδου, θα αντικαταστήσει τον Χάρο;», είπε ο βουλευτής του ΔΗΚΟ. Αυτό ήταν. Ο δημοσιογράφος ξεσπά στα γέλια, το site αναπαράγει το περιστατικό, παίζει παντού «μπράβο Κουλία» και όλα τα συναφή. Ο σκοπός αγιάζει τα Μέσα, λέει άλλωστε η θυμοσοφία.
Ο δημόσιος διάλογος έχει φθίνει αισθητά τα τελευταία χρόνια, καθώς ολοένα και περισσότερο μετατρέπεται σε κυνήγι της ατάκας που θα γίνει viral, παρά σε ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων. Αντί για τεκμηριωμένο λόγο και βαθύ προβληματισμό, κυριαρχεί η ανάγκη για σύντομα, εντυπωσιακά σχόλια που θα προκαλέσουν αντίδραση και θα διαδοθούν εύκολα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Αυτή η τάση ευνοεί τον διχασμό, τον συναισθηματισμό και την απλοποίηση σύνθετων θεμάτων, όπως η ευθανασία, που απαιτούν σοβαρότητα, επιστημονική γνώση και ηθική ωριμότητα. Έτσι, ζητήματα ζωής και θανάτου καταλήγουν να συζητούνται με όρους τηλεοπτικού ή TikTόκιας λογικής θεάματος, αποδυναμώνοντας τη δυνατότητα της κοινωνίας να διαμορφώσει συλλογικά, υπεύθυνες και ενημερωμένες θέσεις.
Η ευθύνη των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στον εκφυλισμό του δημόσιου διαλόγου ήταν και παρέμεινε καθοριστική. Αντί να καλλιεργούν έναν χώρο προβληματισμού, ενημέρωσης και ουσιαστικής συζήτησης, πολλά επιλέγουν να προβάλλουν το εντυπωσιακό, το συγκρουσιακό και το εύπεπτο με αποτέλεσμα να μην οδηγείται πουθενά. Και αυτό που συμβαίνει πλέον στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης δεν είναι άσχετο όσων ζούσαμε τα προηγούμενα χρόνια στα ΜΜΕ, απλώς άλλαξε πλέον το μέσο επικοινωνίας. Ακόμη και ο ίδιος ο πολίτης όταν εκφράσει άποψη στα ΜΚΔ ξέρει πώς θα προσελκύσει διαφορετικά τη μάζα με την αντίδραση. Και αυτό ίσως είναι το πλέον επικίνδυνο στοιχείο της εποχής που ζούμε.
