Το ότι η ιστορία γράφεται μετά από παρέλευση αρκετών χρόνων από σημαντικά γεγονότα, δεν ισχύει πλέον. Με την βοήθεια της τεχνολογίας και με την ελευθερία του λόγου, η πρόσβαση σε πηγές και τεκμηριωμένα στοιχεία έχει ως αποτέλεσμα την άμεση καταγραφή της. Σε όλες τις προηγμένες δημοκρατίες η αληθινή ιστορία είναι διαθέσιμη λίγα μόνο χρόνια μετά από τα σημαντικά συμβάντα που την συνθέτουν.
Το θέμα δεν είναι το πότε γράφεται αλλά αν το περιεχόμενό της είναι ακριβές, τεκμηριωμένο και αν χρησιμοποιείται σωστά. Λογικό είναι να υπάρχουν διάφορες εκδοχές στην καταγραφή γεγονότων αλλά η ουσία θα πρέπει να είναι η ίδια. Σημαντικές στρεβλώσεις αποτελούν χάλκευση της ιστορίας που σε μερικές περιπτώσεις καταντά καταστροφική.
Στην πατρίδα μας, ναι μεν η νεότερη ιστορία μας είναι σχεδόν πλήρως καταγραμμένη αλλά δυστυχώς η επίσημή της μορφή δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι η ιστορία που μαθαίνουμε είναι ακριβώς από την ανάποδη. Όχι μόνο πολλά γεγονότα που καταγράφονται είναι εντελώς ανακριβή αλλά παρουσιάζονται ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο με αποτέλεσμα ο μέσος κύπριος είτε να μην γνωρίζει την πραγματική του ιστορία ή , το χειρότερο, να την γνωρίζει εντελώς χαλκευμένη και ψευδή.
Οχυρωμένοι πίσω από την μισή ιστορία, πίσω από φαντασιώσεις και ψευδαισθήσεις, προσπαθούμε να πείσουμε για την δική μας εκδοχή των γεγονότων. Ολόκληρη η αλήθεια, εν έτει 2025, σε μια ευρωπαϊκή χώρα, απαγορεύεται. Τις προάλλες, το επίσημο κράτος απέσυρε βιβλίο που παρουσιάστηκε στην αρχιτεκτονική μπιενάλε, διότι δήθεν κάποιοι φωστήρες αποφάνθηκαν ότι περιείχε «ανακρίβειες». Ο ΠτΔ το χαρακτήρισε απαράδεκτο και χάλκευση της ιστορίας. Κατά τον κύριο Χριστοδουλίδη η ιστορία μας ξεκινά το 1974. Για το ότι εκτός από θύματα της εισβολής του 1974 υπήρξαμε και θύτες κατά την περίοδο 1963-1974, ούτε λόγος να γίνεται. Το ότι λόγω της αδιαλλαξίας του Εθνάρχου το 1972, χάθηκε η λύση ή οποία θα απέτρεπε την εισβολή, είναι χάλκευση της ιστορίας; Πως ένας ΠτΔ, ο οποίος ορκίστηκε πίστη στο σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, να λαμβάνει μέρος σε λογοκρισία συγγράμματος. Πως είναι δυνατόν όλοι σχεδόν οι πρόεδροι αυτής της ταλαιπωρημένης Δημοκρατίας να αγνοούν τον δικοινοτικό χαρακτήρα της και να μην αναφέρονται στην πρώτη διχοτόμηση που με δική μας ευθύνη έγινε το 1963;
Αντί ιστορίας έχουμε την επίσημη μυθολογία της νεότερης Κύπρου. Η διαστρέβλωση είναι τόσο εκτεταμένη που οι διάφοροι μύθοι έχουν αντικαταστήσει σοβαρά ιστορικά γεγονότα. Όπως έλεγε ο Γάλλος καλλιτέχνης, Ζαν Κοκτώ, «Η ιστορία με το πέρασμα του χρόνου διαστρεβλώνεται, ενώ ο μύθος εξελίσσεται στο σημείο που γίνεται πραγματικότητα». Βέβαια στην Κύπρο η ιστορία μας δεν διαστρεβλώθηκε με το πέρασμα του χρόνου αλλά καταγράφηκε από την αρχή διαστρεβλωμένη και προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε τους διάφορους μύθους ως πραγματικότητες.
Αν θεωρήσουμε ότι η νεότερη ιστορία της Κύπρου ξεκινά από το 1950, με το ενωτικό δημοψήφισμα, τα πλείστα από αυτά που γνωρίζει ο πολίτης δεν έχουν σχέση με την αλήθεια. Ειδικότερα, αναφορικά με τον πρωταγωνιστή των εξελίξεων, τον Εθνάρχη Μακάριο, του οποίου οι πλείστες των πράξεων του, υπήρξαν καταστροφικές και τις συνέπειες των οποίων βιώνουμε μέχρι σήμερα, παρουσιάζονται ως σοφές, σωτήριες και με υψηλή πολιτική διορατικότητα. Έχουμε φτάσει στο σημείο να μιλούμε για τις παρακαταθήκες του ανθρώπου που ήταν ο κυριότερος υπεύθυνος για την καταστροφική πορεία μας από το 1950 μέχρι σήμερα. Ενός ανθρώπου του οποίου, όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, η πολιτική του κρίση ήταν στο χαμηλότερο επίπεδο ενώ η αλαζονεία του στον υπέρτατο βαθμό.
Αν ερωτηθεί ο μέσος κύπριος, πως μπήκε η Τουρκία στις διεκδικήσεις στην Κύπρο, την στιγμή που με την συμφωνία της Λοζάνης του 1923 αποποιείτο κάθε δικαιώματος επί πρώην οθωμανικών εδαφών, μόνο ένας στους δέκα γνωρίζει ότι ο λόγος ήταν η εμμονή του Μακαρίου για προσφυγή στα ΗΕ, κάτι στο οποίο αντιτίθετο έντονα η ελληνική Κυβέρνηση, η οποία τελικά υπέκυψε το 1954 επί πρωθυπουργίας Παπάγου , λόγω των απειλών και πιέσεων του Μακαρίου.
Πόσοι γνωρίζουν την πραγματική αλήθεια για την λεγόμενη Τουρκανταρσία του 1963; Πόσοι γνωρίζουν ότι επρόκειτο περί Μακαριοανταρσίας, ο οποίος με τα 13 σημεία, στην ουσία διέλυσε την Κυπριακή Δημοκρατία; Όλοι μιλούν, γιατί έτσι τους έμαθαν, για τους «αιμοβόρους» Τ/κ οι οποίοι σκότωναν αδιακρίτως του «φιλειρηνικούς» Ε/κ, αγνοώντας το γεγονός ότι στην πραγματικότητα οι Τ/κ νεκροί και αγνοούμενοι ήσαν πολλαπλάσιοι των Ε/κ.
Τα απάνθρωπα μέτρα που έλαβε ο Αρχιεπίσκοπος, εναντίον των Τ/κ και την ασφυκτική απομόνωση που τους επέβαλε, ποιος την παραδέχεται ή τολμά να μιλήσει για αυτά;
Δυστυχώς, γνωρίζοντας μόνο μύθους και όχι αλήθειες, πως μπορεί αυτός ο λαός να έχει ειρηνικό μέλλον; Πως μπορεί να συμβιώσει ειρηνικά με την άλλη κοινότητα όταν δεν έχει την στοιχειώδη γνώση των πραγματικοτήτων που συνέβησαν σε αυτήν την μαρτυρική γη;
«Η Ιστορία είναι μια διαρκής συνωμοσία εναντίον της αλήθειας», έλεγε ο Γαλλοϊταλός διπλωμάτης και φιλόσοφος Joseph De Maistre. Αν ζούσε σήμερα και ήθελε να τεκμηριώσει την ρήση του, τότε αναμφίβολα θα αναφερόταν στην νεότερη ιστορία της Κύπρου.
Η πολιτεία έχει τεράστια ευθύνη γιατί άφησε τους νέους μας ιστορικά αναλφάβητους. Γνωρίζουν την αρχαία ελληνική ιστορία, την ιστορία του έπους του 1821 αλλά για την ιστορία της πατρίδας μας χάος και σύγχυση. Σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα, όπου η συμμετοχή της νέας γενιάς είναι απαραίτητη για την διαμόρφωση του μέλλοντος, θα πρέπει να διδάσκεται η νεότερη ιστορία. Έχει δικαίωμα η νέα γενιά να γνωρίζει την πραγματική ιστορία και όχι την μυθολογία που τους έχουμε επιβάλει. Όχι την μυθολογία που εξυπηρετεί τα συμφέροντα κάποιων.
Δεν μπορούν οι νέοι μας σήμερα να άγονται και να φέρονται από το κάθε πολιτικάντη της δεκάρας επειδή είναι ευάλωτοι ιστορικά. Επειδή δεν γνωρίζουν την αλήθεια και τους υπαίτιους του γεγονότος ότι είναι πολίτες μιας μισής πατρίδας.
Το «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικιά μας θα ναι» δεν είναι ελπίδα για την νέα γενιά. Οι μακροχρόνιοι και οι προτάξεις δεν αποτελούν στέρεο υπόβαθρο για τον νέο άνθρωπο στο οποίο να μπορεί να κτίσει ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Δεν μπορείς να κτίσεις μέλλον σε ένα αποτυχημένο παρελθόν.
Τα τραγικά λάθη του παρελθόντος αν δεν γίνουν γνωστά και κατανοητά από τους νέους, σίγουρα θα τα επαναλάβουν. Η αληθινή ιστορία είναι το μόνο εχέγγυο για την μη επανάληψη των εθνικών εγκλημάτων του παρελθόντος.
«Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται αλλά κάνει ομοιοκαταληξίες», όπως έλεγε ο Αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουαίην. Αυτές οι καταραμένες οι ομοιοκαταληξίες θα πρέπει να είναι ο εφιάλτης της νέας γενιάς. Πως μπορούν να προχωρήσουν όταν πάντα θα επικρέμανται απάνω τους οι ομοιοκαταληξίες. Τι μέλλον μπορούν να ονειρεύονται όταν ζουν σε μια πατρίδα χωρίς σίγουρο και σταθερό αύριο;
Η μυθολογία αν και εξαιρετική, όλο διδάγματα και νουθεσίες, δεν παύει όμως να αποτελείται από παραμύθια.
Κάθε παραμύθι τελειώνει με το «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Αποκρύβοντας την αλήθεια και μαθαίνοντας μύθους στους νέους κάποτε θα καταλάβουν το ότι, «Ζήσανε αυτοί κακά και εμείς χειρότερα».
