Οι δημοσιογράφοι ρώτησαν κάποτε τον Ραούφ Ντενκτάς κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στην Τουρκία: «Τι θα γίνει τούτη η Κύπρος;» Είπε το εξής ο Ντενκτάς: «Με τον Κληρίδη είμαστε φίλοι. Ο Κληρίδης περιμένει τηλεφώνημα από την Αθήνα και εγώ περιμένω από την Άγκυρα»! Μέχρι εδώ. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Σε όποιον δεν κατάλαβε, να το εξηγήσω εγώ. Η εξήγηση είναι η εξής: «Εγώ και ο Κληρίδης είμαστε υπάλληλοι της Τουρκίας και της Ελλάδας. Ό,τι πουν εκείνες γίνεται». Τότε να προσθέσω και εγώ κάτι: Ποιου υπάλληλοι είναι εκείνοι στην Ελλάδα και στην Τουρκία; Είναι υπάλληλοι της Αμερικής και της Αγγλίας. Ό,τι πουν εκείνες γίνεται. Ιδού, έτσι σπαταλήσαμε τα χρόνια μας. Ιεραρχία. Ο έλεγχος είναι πάντα στα χέρια των ανωτέρων. Οι κρίκοι της αλυσίδας είναι στο δικό μας σβέρκο. Οι δικοί μας εδώ όλο περίμεναν τηλεφώνημα για χρόνια. Καλά, τώρα ποια είναι η κατάσταση; Ουσιαστικά, και τώρα δεν άλλαξαν πολλά. Συνεχίζεται η αναμονή τηλεφωνήματος. Εκείνοι από την Αμερική και εμείς από εκείνους. Όμως, δεν νομίζω ότι έχασε τον ύπνο του ο Νίκος γι’ αυτό. Μας πρόδωσε το αφεντικό το 1974. Είναι ένοχο. Ως εκ τούτου, δεν θεωρείται σεβαστή κάθε του εντολή. Μάλιστα, αν πει κάτι πολύ ασυνάρτητο, ο Νίκος το επιπλήττει: «Δειλέ»! Όσον αφορά τον δικό μας δούλο, μόλις παίξει το τηλέφωνο μπερδεύεται. Δεν ξέρω αν κουμπώνει το σακάκι του όταν μιλά μαζί του. Ίσως είναι απίστευτο, όμως υπάρχουν ακόμα κάποιοι που κουμπώνονται και στέκονται προσοχή!
Με συγχωρείτε, ουσιαστικά δεν είμαστε σε κατάσταση να αστειευόμαστε κάνοντας χιούμορ. Προχθές κοίταξα καθώς περνούσα στον νότο από τον Άγιο Δομέτιο. Πολλοί περνούν στον νότο. Δεν περνάει κανείς από τον νότο στον βορρά! «Όσοι έρχονται, έρχονται είτε για καζίνο είτε για καύσιμα», είπε ένας αστυνομικός στο οδόφραγμα. Κάνει πολλή ζέστη. Το μυαλό μας είχε ούτως ή άλλως σαλέψει, θα σαλέψουμε πιο πολύ. Αν τώρα ρωτήσω κάποιους τι κάνουν που κάθονται στη σκιά μιας καλύβας και κουβεντιάζουν πίνοντας καφέ, μήπως δεν θα με ρωτήσουν και εκείνοι «τι θα γίνει τούτη η Κύπρος»; Ας ρωτήσουν. Και εγώ να τους πω, «περιμένουν τηλεφώνημα. Ο ένας από την Αθήνα, ο άλλος από την Άγκυρα. Οι δε ευρισκόμενοι στην Αθήνα και την Άγκυρα από την Αμερική». Φοβάμαι ότι πάλι θα μας πιάσει μια νέα βροντή μέσα σε αυτή την υπνηλία. Δεν ακούσατε; Η Τουρκία ετοιμάζεται να μπει σε πόλεμο! Με ποιον; Με το Ισραήλ στη Συρία! Δεν το πιστεύετε, έτσι δεν είναι; Και εγώ δεν το πιστεύω, όμως προς τα εκεί πάνε τα πράγματα. Τα δύο κακομαθημένα παιδιά της Αμερικής. Θα καβγαδίσουν δηλαδή; Τι είδος λογαριασμός είναι αυτός; Κατακομμάτιασαν τη Συρία σαν πεινασμένοι λύκοι. Και τώρα δεν μπορούν να τη μοιραστούν. Λένε ότι αυτός ο πόλεμος είναι πρόφαση. Η τελευταία επιλογή για τον Ταγίπ Ερντογάν που τρίζει η καρέκλα του. Λένε ότι οι τελευταίοι δύο κρίκοι στο Σχέδιο της Μεγάλης Μέσης Ανατολής. Είναι ο ένας το Ιράν. Και ο άλλος η Τουρκία. Στο Ιράν τέλειωσε η πρώτη πράξη. Μπήκε στη σειρά η Τουρκία, λέει. Δεν χωράει το μυαλό των Κυπρίων αυτές τις υποθέσεις. Όπως πάνε τα πράγματα, οι δούλοι μας δεν θα ακούσουν καν το χτύπημα του τηλεφώνου. Μην περιμένετε να πω κάτι το τελεσίδικο. Πού να ξέρω τι σκευωρίες εξυφαίνονται στα δωμάτια που βρίσκονται στο βάθος και πώς γίνονται οι λογαριασμοί κέρδους και ζημιάς; Πάντα έτσι ήταν ο κόσμος, όμως μου φαίνεται πως τώρα τρελάθηκε πιο πολύ. Πέθαναν 23 παιδιά από την πείνα στη Γάζα και δεν έγινε καν είδηση αυτό στις εφημερίδες. Να βουλιάξει μια τέτοια δημοσιογραφία. Άνοιξαν οι πόρτες της κόλασης στη Συρία και δεν νοιάζονται καν γι’ αυτό εκείνοι που κρατάνε συνεχώς στο χέρι τα έξυπνα τηλέφωνά τους.
Καθώς επέστρεφα από τον νότο στον βορρά, ο δρόμος ήταν πάλι ασυνήθιστα άδειος. Τι συνέβη, μήπως ξύπνησε ο Θανασάκης; Μήπως είναι τρελός να πάει να φάει ψάρι στο Τρίκωμο; Χαιρετίσματα από εμένα στους μεγάλους αδελφούς τους που περιμένουν τηλεφώνημα!
