Παραδέρνουμε σε έναν τέτοιο κόσμο που σαν να πρόκειται να τρελαθούμε από τον πόνο και τη θλίψη. Γράφω άρθρα που σε αναγκάζουν να βρίσεις. Διαβάζω ειδήσεις που βρίζω. Τα παιδιά της Παλαιστίνης που έμειναν πετσί και κόκαλο από την πείνα, με κάνουν να ξεχνώ ακόμα και ότι ζω σε ένα μπελαλίδικο νησί όπως η Κύπρος. Μου προκαλούν αναγούλα στο στομάχι οι χωρίς νόημα δηλώσεις και συναντήσεις. Έχασε το νόημά της ακόμα και η λέξη ειρήνη. Εκφυλίστηκε όπως όλα που εκφυλίστηκαν. Κοιτάζω τα παιδιά τις φωτογραφίες των οποίων έβαλα στο τραπέζι. Περνάει μπροστά στα μάτια μου πότε το Άουσβιτς, πότε η Τρεμπλίνκα, πότε το Μπούκεχβαλτ, πότε το Νταχάου. Όμως, εδώ είναι η Γάζα, αδελφέ μου. Τα εγγόνια εκείνων που σώθηκαν από τα στρατόπεδα των Ναζί του Χίτλερ τώρα κάνουν σε άλλους αυτά που γίνονταν στις δικές τους γενιές; Τι θλιβερή είναι αυτή η ιστορία... Αν και πίστευα πως δεν είχε απομείνει τίποτα που θα με εκπλήξει σε αυτό τον κόσμο, πάλι διάβασα μια είδηση και εξεπλάγην. Έσωσαν τα γαϊδούρια που υπήρχαν στη Γάζα! Τα μετέφεραν σε μια φάρμα στη Γαλλία μέσω Βελγίου. Τα παιδιά είναι πετσί και κόκαλο από την πείνα. Πετάχτηκαν έξω τα παΐδια τους. Τα χέρια και τα πόδια τους είναι κοκαλιάρικα. Και εκείνοι έσωσαν τα γαϊδούρια. Υπάρχουν φιλόζωοι, δεν υπάρχουν φιλάνθρωποι! Άνοιξε το παράθυρο και φώναζε μέχρι το πρωί. Κατάρα στην Αμερική! Κατάρα στην Ευρώπη! Μήπως αυτοί οι καιροί είναι εποχές δουλείας; Με ένα έξυπνο τηλέφωνο στο χέρι. Περιδιαβάζεις με τα δάχτυλά σου. Μπαινοβγαίνεις στη Ρώμη. Γυρίζεις ανάμεσα στις πόρνες στα καλντερίμια του Λονδίνου. Επιβιβάζεσαι σε μια γόνδολα στη Βενετία. Ύστερα πετάς για το Παρίσι. Μετά στον Πενταδάκτυλο για ένα τραπέζι με καρπούζι, χαλλούμι και μαγκάλι. Τι αμέριμνοι δούλοι. Δεν αντιλαμβάνονται ακόμα και ότι είναι δούλοι. Αν τους ρωτήσω ποιος ήταν ο Μακάριος, δεν το ξέρουν ούτε αυτό.
Και εσύ αγαπημένη μου πατρίδα. Ύστερα επιστρέφω σε εσένα βγαίνοντας μέσα από τον στεναγμό ενός παιδιού που έμεινε κάτω από τα ερείπια στη Γάζα. Ανάμεσα στα μουρμουρητά για ειρήνη που κατέστησαν δίχως αξία. Τι φωτογραφίες είναι εκείνες; Συναντήσεις. Διασκέψεις. Πάντα εκπλήσσομαι, τόσες συναντήσεις, τόσες διασκέψεις, τόσα πάνελ και άλλα παρόμοια και γιατί ακόμα βρίσκεται σε αυτό το χάλι η χώρα; Πλέον μαζευόμαστε στις αίθουσες και στις πλατείες για να βγάλουμε selfie; Διάβασα μια είδηση και δεν εξεπλάγην καθόλου. Υπάρχει μείωση, λέει, στις διελεύσεις από τον νότο στον βορρά. Όμως, μειώθηκαν και οι διελεύσεις από τον βορρά στον νότο, λέει. Αφού μειώθηκαν, αυτό σημαίνει πως δεν χρειάζεται το άνοιγμα νέας πύλης! Διευθετήθηκε από μόνο του και αυτό το ζήτημα. Πληθαίνουμε όσο εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον και λιγοστεύουμε όσο κλονίζεται η εμπιστοσύνη μας. Η έλλειψη εμπιστοσύνης επικράτησε τώρα. Καταλαβαίνω τη μείωση των διελεύσεων από τον νότο στον βορρά, δεν καταλαβαίνω γιατί μειώθηκαν οι διελεύσεις από τον βορρά στον νότο. Το πολύ να φοβούνται για σύλληψη όσοι σφετερίζονται ελληνοκυπριακή περιουσία στον βορρά. Υπάρχουν και στις δύο πλευρές κάποιοι που φοβούνται τη σύλληψη.
Υπάρχουν και κάποιοι που ανησυχούν πως θα διασαλευθεί η «ατμόσφαιρα ειρήνης». Άλλωστε, ποτέ δεν μυρίσαμε έναν πραγματικό αέρα ειρήνης. Όμως, δεν υπάρχει τίποτα που να προκαλεί έκπληξη με αυτό το διπλοπρόσωπο χάλι μας. Τα πολιτικά κόμματα στον βορρά εξαρτώνται από τις ψήφους του πληθυσμού από την Τουρκία και τα πολιτικά κόμματα στον νότο από τις ψήφους των εθνικιστών. Και οι δύο είναι τραγωδία για την Κύπρο. Σε ένα βίντεο στην τηλεόραση φωνάζουν «Η Κύπρος είναι ελληνική». Και σε ένα βίντεο σε αυτή την πλευρά «η Κύπρος είναι και θα παραμείνει τουρκική». Παραπονιέται πως δεν μπορεί να περάσει στον νότο ο πληθυσμός από την Τουρκία ο ηγέτης της αντιπολίτευσής μας, ο οποίος ετοιμάζεται να γίνει πρόεδρος της δημοκρατίας! «Όλοι είναι πολίτες μας, απ’ όπου και αν ήρθαν, όπου και αν γεννήθηκαν», λέει.
Γράφω άρθρα που σε προκαλούν να βρίσεις. Αν γκρεμίσει το κτήριο του ΟΗΕ ο Κινγκ Κονγκ που αναρριχήθηκε στην κορυφή της Νέας Υόρκης, ας το γκρεμίσει! Ένα παιδί. Πετάχτηκαν έξω τα παΐδια του. Τα χέρια και τα πόδια του είναι κοκαλιάρικα. Φύγε από το κεφάλι μου Κύπρος, λέω. Βαρέθηκα να ασχολούμαι μαζί σου. Ζήσε με τους βλάκες σου! Τι τραγωδίες ζήσαμε και ακόμα δεν βάλαμε μυαλό. Ακόμα δεν χορτάσαμε τις τραγωδίες;
