Ο Αύγουστος είναι μήνας που μυρίζει θάλασσα, άμμο και διακοπές. Ένας μήνας γεμάτος υποσχέσεις για χαρά και ξεκούραση. Γι’ αυτό και επικράτησε η ποιητική φράση «Μου χρωστάς έναν Αύγουστο» - μια υπενθύμιση πως κάποιος σου οφείλει μια αξέχαστη εμπειρία. Συνήθως τη συναντάμε σε ρομαντικά συμφραζόμενα, όταν μια υπόσχεση δεν εκπληρώθηκε ή μια στιγμή που περιμέναμε δεν ήρθε ποτέ.
Η Λευκωσία άρχισε ήδη να αδειάζει, ενώ οι παραθαλάσσιες επαρχίες γεμίζουν ζωή. Ο Δεκαπενταύγουστος είναι αφορμή να ρίξουμε ρυθμούς. Όμως… ας το παραδεχτούμε: ο Αύγουστος στη Λευκωσία είναι μαρτύριο. Ένα καμίνι από τσιμέντο, χωρίς ίχνος δροσιάς, χωρίς το γιασεμί στις αυλές. Μόνο ζέστη και υγρασία που κολλάει στο δέρμα. Στις ακτές, όσο να ’ναι, ο αέρας φέρνει ανάσα. Εδώ, απλώς μετράς ώρες.
Ο κόσμος έχει ανάγκη να δραπετεύσει - από τη ρουτίνα, τις ευθύνες, την πραγματικότητα που τον πληγώνει. Κι όμως, ακόμη και στην απόδραση, κάτι μας τραβά πίσω. Μέσα στον καύσωνα των 45 βαθμών, μας αφήνουν χωρίς ρεύμα. Ζούμε με την απειλή ότι δεν θα έχουμε ούτε νερό. Και με τον φόβο της επόμενης μεγάλης πυρκαγιάς να καίει στο βάθος του μυαλού. Χαλάρωση; Καμία. Σε εγρήγορση πάντα, για το ποια θα είναι η επόμενή μας ταλαιπωρία.
Κι όλα αυτά, σε ένα μικρό νησί που θα μπορούσε να είναι ενεργειακά αυτόνομο. Σε μια χώρα που, αν η πρόληψη ήταν πράξη κι όχι λέξη, οι φωτιές της κλιματικής αλλαγής δεν θα κατέστρεφαν ζωές και τόπους.
Κι όμως, ο κόσμος προσπαθεί. Να αλλάξει παραστάσεις, να ανασάνει. Μόνο που ο «πολιτικός θίασος» -για να μην πω τσίρκο- περιοδεύει παντού. Όπου κι αν πας, σε ακολουθεί.
Πριν ευχηθώ καλές διακοπές, θέλω να σας ρωτήσω: Τι είναι, στ’ αλήθεια, αυτό που σας κάνει να νιώθετε ασφαλείς σε αυτή τη χώρα; Πολλοί θα πουν: Τα χρήματα. Πως αν είχαν αρκετά, δεν θα είχαν ανάγκη κανέναν. Μα αυτό το «κανέναν» κρύβει μια αλήθεια που πονά. Γιατί σήμερα, σε ένα κράτος-μαϊμού, χρειαζόμαστε τον «δικό μας βουλευτή» για να βρούμε ραντεβού σε νοσοκομείο ή να λυθεί ένα αυτονόητο ζήτημα. Κι αυτό λέει πολλά και για τη χώρα, και για εμάς.
Πληρώνουμε φόρους για να έχουμε δικαιώματα. Όχι για να παρακαλάμε. Η αξιοπρέπεια δεν θα έπρεπε να εξαρτάται από το ποιον ξέρουμε.
Ο Αύγουστος μπαίνει, και το μυαλό δικαίως μπαίνει σε ρυθμούς διακοπών. Η στήλη σήμερα είναι λίγο διάσπαρτη, αλλά ίσως έτσι ταιριάζει στον μήνα.
Κλείνω με την επιστολή του τέως Προέδρου στην πρόεδρο του ΔΗΣΥ. Ο Νίκος Αναστασιάδης, που ερευνάται για την εμπλοκή του στα «χρυσά» διαβατήρια -το μεγαλύτερο σκάνδαλο του αιώνα- κουνά το δάχτυλο στην Αννίτα Δημητρίου. Ο ίδιος που φωτογραφιζόταν στη Λήδρας με τον Ακιντζί και έβλεπε παράσταση στην Αμμόχωστο, πριν τινάξει στον αέρα την ευκαιρία λύσης για χάρη των διαβατηρίων, τώρα κάνει υποδείξεις.
Κι η Αννίτα, αντί να τον αφήσει στο πολιτικό περιθώριο όπου ανήκει, πανικοβάλλεται και βγαίνει να πει, σε εκδήλωση για τον Ισαάκ και τον Σολωμού, ότι «ο εχθρός είναι ο απέναντι». Λάθος. Ο απέναντι είναι οι Τουρκοκύπριοι, με τους οποίους θέλουμε να συνυπάρξουμε. Ο εχθρός είναι η αδράνεια, η άγνοια, η έλλειψη πολιτικής βούλησης.
Κι όσο η ηγεσία μας βλέπει φαντάσματα και εχθρούς για να καλύψει τον φόβο της, εμείς πώς θα χτίσουμε μια επανενωμένη πατρίδα;
