Η επίθεση του Ισραήλ στην Ντόχα και η κατάρριψη ρωσικών drones από την Πολωνία δείχνουν ότι η διεθνής αστάθεια όχι μόνο δεν αποκλιμακώνεται, αλλά λαμβάνει νέες, πιο επικίνδυνες διαστάσεις. Η αεροπορική επίθεση του Ισραήλ κατά στόχων στην Ντόχα, στην καρδιά του Κατάρ, και η κάταρριψη ρωσικών drones από την Πολωνία, κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, δείχνουν ότι είμαστε πολύ μακριά από τη μείωση των εντάσεων. Και τα δύο περιστατικά συνδέονται με την αλυσίδα συγκρούσεων και ανταγωνισμών που διατρέχουν Μέση Ανατολή, Ευρώπη και διεθνές σύστημα ασφαλείας, υπενθυμίζοντας ότι η «παγκόσμια τάξη» είναι, στην καλύτερη περίπτωση, εύθραυστη.
Αυτά τα δύο περιστατικά δεν είναι απομονωμένα συμβάντα - είναι συμπτώματα μιας ευρύτερης αποδόμησης της διεθνούς τάξης. Σε έναν κόσμο όπου η αστάθεια γίνεται νέα κανονικότητα, η αβεβαιότητα παραμένει ο μοναδικός σταθερός παράγοντας
Η ισραηλινή ενέργεια στο Κατάρ δεν μπορεί να ιδωθεί αποκομμένα. Το Κατάρ, με τις στενές σχέσεις του με ισλαμιστικά κινήματα αλλά και με σημαντικούς δυτικούς συμμάχους, βρίσκεται συχνά στο επίκεντρο ενός περίπλοκου γεωπολιτικού παζλ. Η απόφαση του Τελ Αβίβ να επιτεθεί σε στόχους εντός εδάφους που θεωρείται ασφαλές για πολλούς ξένους παράγοντες δείχνει, αφενός την αποφασιστικότητά του να εξουδετερώσει απειλές πέρα από τα σύνορά του, αφετέρου όμως αναδεικνύει τον κίνδυνο διεθνοποίησης της σύγκρουσης.
Την ίδια στιγμή, η κλιμάκωση στην Ευρώπη με την Πολωνία να καταρρίπτει ρωσικά drones θέτει σε δοκιμασία την ίδια τη σχέση Ρωσίας–ΝΑΤΟ. Το γεγονός αυτό εμπεδώνει την αίσθηση ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει περάσει σε φάση «διάχυσης», με τη Μόσχα να επιδιώκει ελέγχους και πιέσεις σε όμορες χώρες. Για την Πολωνία, η πράξη αυτοάμυνας συνοδεύεται από τον συμβολισμό ενός έθνους που λειτουργεί ως «ανατολικό σύνορο» της Συμμαχίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Η διεθνής κοινότητα μοιάζει περιορισμένη στις δυνατότητές της να ελέγξει αυτή την κλιμάκωση. Ο ΟΗΕ εμφανίζεται αδύναμος να επιβάλει μηχανισμούς αποκλιμάκωσης, ενώ οι μεγάλες δυνάμεις ακολουθούν εθνικά συμφέροντα εις βάρος συλλογικών λύσεων. Η αίσθηση που κυριαρχεί είναι ότι βαδίζουμε σε μια εποχή συγκεχυμένων κέντρων ισχύος, όπου οι τοπικές συγκρούσεις αποκτούν εύκολα παγκόσμιο αποτύπωμα.
Αυτή η τάση σκληρής αναθεώρησης δίνει χώρο σε δυνάμεις όπως η Τουρκία. Υπό αυτές τις συνθήκες, η απαίτηση για αντίβαρα ισχύος είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Στο ερώτημα τι κάνει η Κύπρος, η απάντηση δεν είναι εύκολη. Ένα από τα χαρτιά που μπορεί να χρησιμοποιήσει η Κύπρος είναι αυτό της επανεκκίνησης των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, επενδύοντας σε ένα αυξημένο διεθνές ενδιαφέρον που θα έβαζε περισσότερη πίεση στην Τουρκία για το κλείσιμο ενός προβλήματος σε μια ταραγμένη περιοχή.
