Τις τελευταίες μέρες έκανε άνω - κάτω το μυαλό μου τούτο το Νεπάλ. Και μπαίνουν στα όνειρά μου συλλαλητήρια με συμμετοχή εκατομμυρίων στην Τουρκία. Οπωσδήποτε υπάρχει μια εξήγηση. Να μην ξαναδιαβάσω Φρόιντ. Μήπως αυτά είναι ζήτημα συγκέντρωσης; Ο Κάφκα σκεφτόταν τον θάνατο και είδε στο όνειρό του νεκροταφείο. Δεν ήθελε να πάει, όμως τον τραβούσε το νεκροταφείο. Πλησίασε και κοίταξε. Ο νεκροθάφτης έσκαβε έναν τάφο. Και έστησε και μια ταφόπετρα πάνω του. Σε αυτήν έγραφε το γράμμα «Κ»!
Δεν πιστεύω σε μάντεις και μάγους και δεν εμπιστεύομαι κανέναν άλλο προφήτη εκτός από τον Νοστράδαμο. Είδα ένα όνειρο. Και ξύπνησα καταϊδρωμένος. Μήπως με πλάκωναν εφιάλτες; Ήμουν μέσα σε πλήθη. Ένα τεράστιο πλήθος. Οι άνθρωποι περπατούσαν σαν πλημμύρα. Θυμωμένοι. Κρατούσαν λοστούς. Ήθελα να ξεφύγω από το πλήθος και να καταφύγω σε μια ήρεμη γωνιά, όμως δεν μπορούσα. Ήμουν στην Κωνσταντινούπολη, όχι στην Κύπρο. Μάλιστα εξεπλάγην πώς μπόρεσα να πάω εκεί. Δεν μπορούσα να πάω στην Τουρκία. Όμως, να που ήμουν εκεί. Θυμάμαι τους θόλους της Αγίας Σοφίας. Το πλήθος ήταν πολύ θυμωμένο, πάρα πολύ. Ήταν σαν λυσσασμένοι. Δεν έμοιαζαν καθόλου με εκείνον τον σκοτεινό όχλο που πριν εξήντα χρόνια έσπασε και γκρέμισε τα σπίτια των Ελλήνων και των Αρμενίων, όμως ήταν πιο οργισμένοι από εκείνους. Ξαφνικά άκουσα μια φωνή. «Να κάψουμε όλα τα παλάτια», φώναζε. Και ύστερα όλοι μαζί: «Να τα κάψουμε»! Μετά επιτέθηκαν στο κτήριο του Ανωτάτου δικαστηρίου, όπως στο Νεπάλ. Όμως, δεν βρήκαν κανέναν μέσα. Έκαψαν το κτήριο. Ακούγονταν φωνές από παντού. Από τη μια έσπαζαν και γκρέμιζαν και από την άλλη έπαιζαν εμβατήρια. Το εμβατήριο ήταν ένα από εκείνα που ακούγεται συνεχώς: «Έπιασε καπνό η βουνοκορφή, να βαδίσουμε φίλοι». Είμαι ένας κακότυχος Κύπριος που μεγάλωσε με εμβατήρια και εθνικές τελετές. Εδώ και 51 χρόνια στα αφτιά μου ηχεί πάντα ένα νέο εμβατήριο. Διότι η εποχή άλλαξε εδώ και 51 χρόνια. Αυτό το εμβατήριο είναι το εμβατήριο της ιστορίας του πλιάτσικου μας:
«Η φυλή μου έχει μια χαρά στη Μεσόγειο
Η πατρίδα μου έχει μια συνέχεια πέρα από την Μερσίνα
Συνδέσαμε δρόμο από την Κερύνεια στην Ανατολία
Ο ένδοξος στρατός μου έχει μια νίκη στην Κύπρο».
Το πλήθος γινόταν ολοένα και πιο μεγάλο. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Πάλι ένας ούρλιαξε από το μεγάφωνο: «Να μην επιτρέψουμε να φύγει»! Και ακόμα μια φωνή είπε: «Έκλεψαν το ψωμί μας, άφησαν νηστικά τα παιδιά μας, λήστεψαν τη χώρα, πρέπει να τιμωρηθούν οι προδότες». Ύστερα εξαπλώθηκαν ειδήσεις από τις τέσσερις γωνιές της χώρας. Τελικά, αυτή η αναταραχή, αυτός ο ξεσηκωμός μεταπήδησε παντού. Έκαναν έφοδο και στη φυλακή. Απελευθέρωσαν όλους τους πολιτικούς κρατούμενους.
Αν και ήμουν πολύ περίεργος για το τέλος του ονείρου, δεν μπόρεσα να το δω. Επειδή σώθηκα από τον εφιάλτη που με πλάκωσε και ξύπνησα. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ανοίξω την τηλεόραση και να δω τις πρωινές ειδήσεις. Δεν υπήρχε τίποτα το ασυνήθιστο. Τα πράγματα ήταν ήρεμα. Ένας μανιακός στην Αμερική είχε μαχαιρώσει και σκοτώσει μια Ουκρανή γυναίκα σε ένα τρένο. Το Ισραήλ συνέχιζε να σκοτώνει στη Γάζα. Η Ρωσία είχε χτυπήσει και την Πολωνία με τα μη επανδρωμένα της πτητικά μέσα. Όμως, η κατάσταση στην Κωνσταντινούπολη ήταν ήρεμη. Στην δε Κύπρο, ο καιρός ήταν ηλιόλουστος την ημέρα. Δηλαδή, το όνειρό μου ήταν απλώς ένα όνειρο. Οι πραγματικότητες γίνονται όνειρο και τα όνειρα δεν γίνονται πραγματικότητα;
Όμως, το όνειρο του Ραούφ Ντενκτάς είχε γίνει πραγματικότητα. Σίγουρα το θυμάστε. Είδε, λέει, τον Ατατούρκ στο όνειρό του μια μέρα. Πριν το 1974. Τον υποδέχτηκαν στην Πύλη της Κερύνειας. «Δώσε προσοχή στη συγκυρία», τού είπε ο Ατατούρκ. Και μετά εκείνος έπιασε τα χέρια του Ατατούρκ. «Σώσε μας, στρατηγέ μου», του είπε. Ο Ατατούρκ τον άγγιξε στον ώμο. «Μην φοβάσαι Ραούφ», του είπε.
Ήταν τυχερός άνθρωπος ο Ντενκτάς! Το όνειρό του έγινε πραγματικότητα. Άραγε θα γίνει και το δικό μου;
