Να επιστρέψουμε στις σελίδες της Ιστορίας και να ξανακοιτάξουμε τα αρχεία μας. Να αναφερθούμε στον Νιχάτ Ερίμ. Είναι αλήθεια πως στη μνήμη μας έμεινε ως ο Πρωθυπουργός της χούντας της 12ης Μαρτίου 1971 και ο άνθρωπος που κρέμασε τους τρεις νέους που αγαπούσαμε πολύ, όμως έχει πολύ στενή σχέση με την Κύπρο. Είχε μεγάλη συμβολή στην ετοιμασία του συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είπε το εξής στον Πρωθυπουργό Ισμέτ Ινονού, ο οποίος τον κάλεσε τον Ιούνιο του 1964 και ρώτησε τη γνώμη του: «Σίγουρα το πιο ισχυρό μας σημείο στηρίζεται στις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Να αγκαλιάσουμε σφικτά αυτό το σημείο». Νομίζω πως αυτό, το σημείο το οποίο απορρίπτει η τουρκοκυπριακή ηγεσία, ισχύει και σήμερα για την κοινότητά μας και μάλιστα είναι πιο ισχυρό από ποτέ. Να αγκαλιάσουμε τις συμφωνίες της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Έχει ημερολόγιο ο Νιχάτ Ερίμ. Ιστορικό ημερολόγιο. Κοιτάξτε τι έγραψε στο ημερολόγιό του στις 22 Μαρτίου 1960:
«Ήρθαν να με συναντήσουν οι δρ Κιουτσιούκ, Ραούφ Ντενκτάς, βουλευτές και σύμβουλοι. Είπαν ότι όταν υπογράφονταν οι συμφωνίες της Ζυρίχης τις αποδέχτηκαν υπό τον όρο να τούς δίδεται βοήθεια 2 εκατομμύρια στερλίνες ετησίως, ότι τώρα δεν έρχεται αυτή η βοήθεια και ότι θα ρύθμιζαν την πολιτική που θα ακολουθούσαν έναντι του Μακαρίου αναλόγως του κατά πόσο θα έρθει αυτή η βοήθεια. Ο δε Ραούφ Ντενκτάς είπε: "Αργά ή γρήγορα αυτό το κράτος δεν θα προχωρήσει και δεν πρέπει να προχωρήσει. Σύμφωνα με αυτό να ενεργήσουμε. Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε πολιτική φιλίας προς τους Ελληνοκύπριους. Αν θέλει, η κυβέρνηση να αναθέσει σε άλλους αυτή την υπόθεση". "Αυτά να τα πείτε στην Άγκυρα, όχι σε εμένα", τού απάντησα».
Αυτές οι γραμμές χαρίζονται σε όσους λένε ότι «οι Ελληνοκύπριοι μάς έδιωξαν από την Κυπριακή Δημοκρατία». Να μην ξεχνιέται ότι ο Ραούφ Ντενκτάς είναι αυτός που είπε «δεν πρέπει να προχωρήσει αυτή η Δημοκρατία».
Υπάρχει ακόμα ένα έγγραφο που θα σημειώσουμε στο ημερολόγιο του Νιχάτ Ερίμ. Με ημερομηνία 8 Φεβρουαρίου 1964. Τού τηλεφώνησε, λέει, ο Αμερικανός δημοσιογράφος Lawrence Shaw Moore. Όταν δεν τον βρήκε, πήγε απροειδοποίητα στο σπίτι του και τού άφησε ένα γράμμα. Ο κ. Lawrence εξέφρασε τις απόψεις του για την Κύπρο σε εκείνο το γράμμα. «Προβαίνει σε παραινέσεις για το δικαίωμα και την ανάγκη να ιδρυθεί ένα χωριστό τουρκικό κράτος σε μια χωριστή περιοχή στην Κύπρο», λέει. Αυτή είναι η παραίνεση του Αμερικανού δημοσιογράφου το 1964. Επιπλέον, ένας ασυρματιστής από την αμερικανική πρεσβεία ονόματι Resland προέβη στις εξής παραινέσεις: «Κάντε απόβαση στην Κύπρο. Η Ρωσία δεν μπορεί να κάνει τίποτα, θα υπάρξει παγκόσμιος πόλεμος. Η Αμερική δεν μπορεί να φέρει αντίρρηση στη στρατιωτική σας απόβαση, διότι έχετε δίκαιο. Πηγαίνετε και κατακτήστε την. Ύστερα, η Αμερική θα βάλει τα πράγματα στον δρόμο τους». Πάλι ένας τότε υψηλόβαθμος Αμερικανός διοικητής είπε το εξής στον διοικητή των Ναυτικών Δυνάμεων της Τουρκίας, ναύαρχο Ντετζντέτ Ουράν: «Πότε θα κάνετε απόβαση; Ειδοποιήστε μας 48 ώρες προηγουμένως!»
Το 1964 ήταν μια χρονιά που έγιναν βίαιες οι συγκρούσεις στην Κύπρο. Και ήταν στην Άγκυρα και ο Ραούφ Ντενκτάς, που είχε στείλει την οικογένειά του στην Τουρκία με την βοήθεια του Κληρίδη. Ποια ήταν η κατάσταση στο μέτωπο του Μακάριου; Αντιλαμβάνονταν αυτές τις επαφές που διεξάγονταν εμμέσως με την Αμερική; Είχε αρχίσει τον Δεκέμβριο του 1963 η υπόσκαψη της Κυπριακής Δημοκρατίας, όμως ολοένα και βάθαινε. Η Αμερική είχε στήσει καρτέρι. Το ίδιο και η Αγγλία. Αυτό που ήθελαν οι Άγγλοι ήταν διαχωρισμός και διχοτόμηση ούτως ή άλλως. Οι δύο κοινότητες σκότωναν η μία την άλλη με αιματηρές συγκρούσεις που είχαν ετοιμαστεί πολύ πιο πριν.
Να σημειώσουμε ακόμα κάτι από το ημερολόγιο του Νιχάτ Ερίμ. ημερομηνίας 20 Μαρτίου 1970. «Γνωρίστηκα με τον υφυπουργό Εξωτερικών Blundall στη βρετανική πρεσβεία. Εκεί συναντηθήκαμε και με τον Ιταλό πρέσβη. Εργαζόταν, λέει, πάνω σε μια φόρμουλα στρατιωτικής επέμβασης Τουρκίας και Ελλάδας ως μια συμφωνία ανάμεσα σε αυτά τα δύο κράτη και εφαρμογή των εγγυήσεων για διευθέτηση του κυπριακού ζητήματος. Η Αμερική, λέει, το ετοίμαζε αυτό για κάποιο διάστημα. Το είπε ο Ιταλός πρέσβης».
Ιδού το σχέδιο που οδήγησε στο 1974. Στρατιωτική επέμβαση Ελλάδας και Τουρκίας. Πραγματοποιήθηκε στο τέλος. Πρώτα έκανε η Ελλάδα ό,τι ήταν να κάνει. Ύστερα η Τουρκία. Έγιναν πραγματικότητα τα όνειρα των διχοτομιστών.
Έχει ένα βιβλίο και ο εκ των ιδρυτών της ΤΜΤ, Ισμαήλ Τανσού. Ονόμασε το βιβλίο του «Ουσιαστικά κανείς δεν κοιμόταν». Λάθος! Ουσιαστικά όλοι κοιμόμασταν…
