Ο φαντάρος, γιος φιλικής οικογένειας, ενημέρωσε με ενθουσιασμό τη μητέρα του ότι θα πήγαινε στη Λευκωσία για να μεταφέρει στη Λεμεσό τα λείψανα ενός αγνοουμένου του 1974 για την κηδεία. Λίγες μέρες αργότερα, όταν η μητέρα του, επίσης δημοσιογράφος, τον ρώτησε για τις εντυπώσεις του, για τις ομιλίες, για τα κλάματα, εκείνος της απάντησε ότι μόνο ένα άτομο παρευρέθηκε στην κηδεία: ο μεσήλικας ανιψιός του αποβιώσαντος μικρότερου αδελφού του αγνοουμένου.
Είμαστε στην εποχή που δεν χάσαμε μόνο τους αγνοουμένους, χάνουμε και τους συγγενείς τους, χάσαμε τους γονείς τους, ορφάνεψαν οι αγνοούμενοι, όπως ορφάνεψε και η μισή Κύπρος από την καθολική αδιαφορία και αν το πιο επείγον θέμα για τα πολιτικά μας κόμματα παραμένει να είναι ένα μνημείο, άλλη μια δεντροφύτευση, τότε ,δεν είναι σε επαφή ούτε με τους ψηφοφόρους ούτε με το περιβάλλον.
Και καθώς μαθαίνουμε απ’ τις ειδήσεις, όσοι τις παρακολουθούν, πως τα παιδιά των αγνοουμένων προσπαθούν να οργανωθούν και ότι πολλά από αυτά τα παιδιά δεν βοηθήθηκαν καθόλου και πως σίγουρα δεν έλαβαν ψυχολογική στήριξη, που υπάρχουν πληροφορίες, αν όχι σκάνδαλα, για τους απόρρητους φακέλους ότι έγιναν πολλά λάθη και φαγώθηκαν πολλά κονδύλια, οι πολιτικοί ,αν όντως επιθυμούν να αγγίξουν το θέμα με σοβαρότητα, έχουν πολλά να διορθώσουν και πολλούς να ανακουφίσουν, πρόσφυγες, βιασθέντες, τραυματίες, μάνες και ίσως και εκείνους τους αγαπημένους που κοιτάζουν από κάπου ή περιμένουν σε μαζικούς τάφους που δεν θα ανοιχτούν ποτέ..
Ο λόγος, βέβαια, η απόφαση για τη δημιουργία μνημείου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προς τιμή των θυμάτων και των αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής του 1974 στην Κύπρο, που ενέκρινε η ολομέλεια της Ευρωβουλής, υπερψηφίζοντας τροπολογία του ευρωβουλευτή του ΔΗΣΥ και του ΕΛΚ Μιχάλη Χατζηπαντέλα. Πάλι δηλαδή καταφέραμε να ξεγελάσουμε τους ξένους που τόσο πολύ ξέρουν το Κυπριακό που υιοθέτησαν ότι, την ώρα που ο στόχος των συνομιλιών είναι η επανένωση και η συμφιλίωση περπατά σε τεντωμένο σχοινί, η ιδέα για ένα μνημείο που να αφορά μόνο τη μισή Κύπρο θα ήταν καταπληκτική.
Μην τολμήσουμε να μιλήσουμε για τα θύματα της άλλης πλευράς, οι μισοί θα μας πουν ότι «εκάμαμεν τζαι εμείς», αόριστα, και οι άλλοι μισοί θα μας πουν πως εμείς ήμασταν πιο μεγάλα θύματα γιατί ήμασταν πιο πολλοί. Και αυτό είναι ακριβώς το σημείο με το οποίο θα πρέπει να ασχοληθούν οι πολιτικοί και αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα μετά το 1974. Αυτοί που ονόμασαν το θέμα ανθρωπιστικό και εργαλειοποίησαν χιλιάδες οικογένειες είναι αυτοί που επωφελούνται πολιτικά και συνεχίζουν να το κάνουν το 2025.
Οι Hüseyin Akansoy και Πέτρος Σουππούρης είναι δύο άνθρωποι-σύμβολα της μαύρης εποχής 1963-1974 και τιμήθηκαν με το Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη το 2012. Στην επιστολή τους προς την πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Ρομπέρτα Μέτσολα, ανέφεραν ότι η ανέγερση μνημείου μόνο για τα ελληνοκυπριακά θύματα είναι ιστορικά και ηθικά αδιανόητη και ζητούν να διορθωθεί αυτό το λάθος, ώστε να τιμώνται όλα τα θύματα της κυπριακής τραγωδίας. Δεν πρέπει να τους ακούσουμε;
