Ο χρόνος τρέχει γρήγορα. Οι ειδήσεις περνούν από μπροστά μας βιαστικά. Και τις περισσότερες φορές κάπου τις έχεις ακούσει, κάποιες τις προσπερνάς. Αν είσαι επαγγελματίας του χώρου των Μέσων, οι 9 στις 10 ειδήσεις δεν σου κάνουν αίσθηση είναι απλά ειδήσεις. Από τους 100 νεκρούς στη Γάζα μέχρι τους 100 στην Ουκρανία είναι απλώς ακόμη μια είδηση που τρέχει σε μια τρελή καθημερινότητα. Δεν έχεις αποκτηνωθεί, δεν έχεις μπει σε φάση αφασίας. Αλλά πλέον με τόσα που συμβαίνουν γύρω μας, δύσκολα μπορείς να σταθείς σε μια είδηση. Αν σκεφτείς τον πόνο που προκάλεσε/προκαλεί στη Γάζα και είσαι νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να μην σε επηρεάζει όταν το σκεφτείς. Το ίδιο ισχύει και για την Ουκρανία, το δυστύχημα που έγινε στη γειτονιά σου, εκείνο το περίεργο περιστατικό στην Τουρκία με τον ανήλικο εργάτη που υπέστη κακοποίηση από τα αφεντικά του και τελικά κατέληξε ή τον άλλο τον νεαρό στην Ελλάδα που κατάπιε μπέργκερ και δεν άντεξε και ψάχνουν αν είναι παράλογο challenge ή απλά ο χρόνος που τρέχει. Όλα σε επηρεάζουν, ωστόσο η επόμενη μέρα, είναι μια άλλη μέρα γιατί ο χρόνος είναι σχετικός. Ή γιατί έτσι έχει μάθει το σύστημά μας να λειτουργεί. Όχι το πολιτικό/κοινωνικό σύστημα. Αλλά το μέσα μας. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να αντέχει, να προχωράει, να βλέπει το παρακάτω, να συνεχίζει η ζωή. Αυτός είναι ο νόμος, ο συντελειακός. Πώς ζει άλλωστε μια γυναίκα που χάνει το παιδί της; Κι όμως ζει. Η ψυχή της το ξέρει. Και το σύστημα μέσα της.
Εκείνο όμως που δεν μπορεί με τίποτα να βγει από το μυαλό από τη μέρα που πέρασε σαν σκρολ στο διαδίκτυο ανάμεσα σε 5 minutes craft, τα λεφτά που παίρνει ο Λαΐφης και τη Ματσούκα που ήπιε κάτι παραπάνω, είναι η είδηση πως κάθε 20 ώρες ένα παιδί στην Κύπρο κακοποιείται σεξουαλικά. Μπορεί να το διανοηθεί κάποιος; Μέχρι να περάσει η μέρα να κοιμηθείς και να ξυπνήσεις ξανά, άλλο ένα παιδί βίωσε τη σεξουαλική κακοποίηση. Μέχρι να περάσει το βασανιστικό 8ωρο στη δουλειά και μετά να έχεις πάρει τα παιδιά σου από το σχολείο στις ατέλειωτες ώρες της ακαδημίας ποδοσφαίρου και μετά στα αγγλικά, ένα παιδί έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά. Αν αυτό δεν είναι η μεγαλύτερη αποτυχία του συστήματος (όχι του μέσα μας, του άλλου), τότε ποια είναι;
Μόνο το 2024 είχαμε 438 αναφορές. Και αυτά είναι μόνο τα περιστατικά που καταγράφηκαν, για κάθε ένα από αυτά, υπάρχουν άλλα που έμειναν αθέατα, αθόρυβα. Ο χρόνος όμως συνεχίζει να τρέχει και μαζί του η ζωή αυτών των παιδιών και η δική μας ευθύνη να μην τον αφήσουμε να μας προσπεράσει.
Και το χειρότερο; Πως ο χρόνος έτρεξε και δεν είδαμε κάποια ανακοίνωση, κάποια αντίδραση. Είκοσι ώρες. Τόσο χρειάζεται για να γραφτεί άλλη μια ιστορία που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Ο χρόνος θα συνεχίσει να τρέχει. Το ερώτημα είναι αν θα τρέξουμε κι εμείς μαζί του για να αλλάξουμε κάτι ή αν θα τον αφήσουμε να μας προσπεράσει ξανά. Γιατί ό,τι πρέπει να γίνει, έπρεπε να γίνει χθες.
