Το να έχει το κράτος την αποκλειστική ευθύνη για τον έλεγχο ταραχών και επεισοδίων στα γήπεδα στην Κύπρο δεν είναι ούτε απολύτως σωστό ούτε απολύτως λάθος. Είναι όμως ελλιπές και ανορθολογικό με βάση τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Στην Κύπρο η ανάθέση της ευθύνης μόνο στο κράτος συνιστά εν πρώτοις λάθος σχεδιασμό. Δεν γίνεται η Αστυνομία να σηκώνει ολόκληρο το βάρος, από την πρόληψη μέχρι την καταστολή. Αυτό δημιουργεί μεγάλα προβλήματα.
Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, η ομάδα–διοργανωτής, η ομοσπονδία και ο ιδιοκτήτης του γηπέδου έχουν νομική ευθύνη για την ασφάλεια της εκδήλωσης. Στην Κύπρο, η ευθύνη καταλήγει σχεδόν εξολοκλήρου στην Αστυνομία, με το εξής παράδοξο να συμβαίνει: Το κράτος να φυλάει την εμπορική διοργάνωση ενός ιδιωτικού σωματείου και η Αστυνομία να λειτουργεί σαν «υπηρεσία ασφαλείας» ιδιωτικών εταιρειών.
Ας μην ξεχνάμε ότι τα ποδοσφαιρικά σωματεία είναι ιδιωτικές εταιρείες, με έσοδα πολλών εκατομμυρίων, αφού λαμβάνουν μέρος σε επαγγελματικές διοργανώσεις.
Κανένας άλλος επιχειρηματικός κλάδος δεν απολαύει τέτοια προστασία από το κράτος, το οποίο ούτως ή άλλως, για να δούμε και μια άλλη παράμετρο του θέματος, δεν μπορεί να λύσει μόνο του ένα τόσο σύνθετο κοινωνικό και πολιτισμικό πρόβλημα.
Η βία στα γήπεδα παράγεται από συνδέσμους φιλάθλων, συντηρείται από κάποια σωματεία, ενισχύεται από την ατιμωρησία και επιτρέπεται από χαλαρούς κανονισμούς.
Η Αστυνομία αναγκαστικά βλέπει τις συνέπειες και όχι τα αίτια, επομένως, όταν το κράτος είναι ο μόνος παράγοντας που «τρέχει», το αποτέλεσμα είναι η αστυνομικοποίηση του προβλήματος, η σύγκρουση αντί συνεργασίας και η επανάληψη των ίδιων γεγονότων. Δεν είναι τυχαίο που ένα σύνθετο πρόβλημα εμφανίζεται τις περισσότερες φορές υπεραπλουστευτικά ως ένα πρόβλημα φιλάθλων και Αστυνομίας.
Τι ισχύει στην Ευρώπη; Υπάρχει το μοντέλο του διαμοιρασμού της ευθύνης (shared responsibility). Σε Αγγλία, Γερμανία, Ολλανδία, Πορτογαλία κ.ά. ο διοργανωτής πληρώνει ιδιωτική ασφάλεια, η ομάδα τηρεί αυστηρά πρωτόκολλα, οι σύνδεσμοι αδειοδοτούνται και ελέγχονται, η λίγκα επιβάλλει ποινές και το κράτος παρεμβαίνει Μόνο όταν υπάρχει ποινική κατάχρηση ή μεγάλης κλίμακας κίνδυνος.
Η Κύπρος κάνει το αντίθετο.
