Αν η θλίψη είχε πρόσωπο θα την έβλεπες ολόκληρη στο βλέμμα και το ύφος των εθελοντών. Γεμάτοι περηφάνια, από τη μία, γιατί έσωσαν όσα μπορούσαν στα χωριά τους και, από την άλλη, λύπη και απογοήτευση που δεν πρόλαβαν να τα σώσουν όλα. Ξέρουν ότι μπορούσαν. Είναι όμως στενοχωρημένοι γιατί έχασαν το σπίτι τους, δεν τα κατάφεραν να σώσουν το σπίτι του γείτονα, του θείου, του συγγενή τους. Είναι γεμάτοι «αν», και κυρίως «αν είχαμε άλλο ένα πυροσβεστικό», «αν είχαμε ακόμα λίγη βοήθεια». Η μεγαλύτερη «ήττα» της μεγάλης αυτής φωτιάς είναι πλέον η τεράστια δυσπιστία που έχει ο κόσμος προς τις οδηγίες. Μέσα στο μπάχαλο αυτών των τριών και βάλε ημερών, προκύπτει ένα συμπέρασμα που είναι απογοητευτικό: Όσοι δεν ακολούθησαν τις οδηγίες των αρμοδίων και έμειναν στα χωριά τους, κατάφεραν να σώσουν τις περιουσίες τους, τα σπίτια τους και το χωριό τους ολόκληρο. Όσοι έφυγαν για να γλυτώσουν τους εαυτούς και τις οικογένειές τους επιστρέφουν στα χωριά και αντικρίζουν τον όλεθρο. Η Πυροσβεστική δεν μπορούσε να ήταν παντού, όμως το σπίτι του καθενός είναι όλη του η ζωή, κάποιοι δεν συγχωρούν στον εαυτό τους ότι έφυγαν.
Η ίδια πραγματικότητα παντού. Από τους εκατοντάδες εθελοντές που γλύτωσαν το Όμοδος, στον κ. Βάσο της Ποταμιού που πάλευε με ένα μονοκάμπινο, στους 5-6 νέους του Αγίου Θεράποντος και τους 20 της Λόφου που αρνούνταν να την εγκαταλείψουν.
«Ευχαριστούμε όλους τους εθελοντές»
«Δεν φεύγαμε από το χωριό μας, απλά μετακινηθήκαμε λίγο πιο έξω, όταν ήταν πολύ δύσκολα τα δεδομένα», εξηγεί στον «Πολίτη» η Κρίστη, ιδιοκτήτρια επιχείρησης στην πλατεία του Ομόδους. «Ο γιος μου μαζί με τη νεολαία του χωριού ήταν μέσα στη μάχη με τις φλόγες, έπρεπε να μείνουμε εδώ να τους βοηθούμε, φέρναμε νερό, τους προσφέραμε έναν χώρο λίγο να ξεκουραστούν, και πάλι». Αφού εκφράζει μερικά παράπονα για τον τρόπο με τον οποίον η Αστυνομία επέμενε να απομακρυνθούν, θυμάται ότι «μία μέρα πριν βλέπαμε τη φωτιά από μακριά. Δεν περιμέναμε να έρθει τόσο κοντά μας, δεν μας προειδοποίησε και κανένας, ανησυχούσαμε για τον κόσμο αλλά δεν περιμέναμε να το ζήσουμε και εμείς». Η κ. Κρίστη εκφράζει τον θαυμασμό της για τους εθελοντές και την Πολιτική Άμυνα. «Ήταν άψογοι, εθελοντές από εδώ, το χωριό μας, έδωσαν την ψυχή τους, πονούσαν το χωριό μας και πονούσαν να το βλέπουν να καίγεται, είναι όμως και οι εθελοντές που ήρθαν από αλλού, τους ευχαριστούμε που έσωσαν το Όμοδος», και καταλήγει: «Πρέπει οι ίδιοι να φροντίζουμε, οι άλλες δυνάμεις δεν μπορούν να μας βοηθήσουν όσο πρέπει», αφήνοντας σαφή μηνύματα.
Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε άλλο έναν νεαρό, κάπου στα 25. Φορούσε τη φανέλα της ομάδας του και μας είπε ότι είναι οργανωμένος οπαδός της ΑΕΛ. Δεν ήθελε να μας πει το όνομά του, «δεν έχει σημασία ποιος είμαι εγώ, σημασία έχει το «εμείς», ήρθαμε εδώ ως ομάδα για να βοηθήσουμε τον κόσμο, υπήρχε ανάγκη και έπρεπε να βοηθήσουμε, πήγαν να μας πουν να φύγουμε γιατί δεν ήθελαν εθελοντές, ρωτήστε να σας πουν ποιοι έσωσαν το Όμοδος. Θέλουμε να μας δώσουν ρόλο να στηρίζουμε». «Μακάρι να είχαμε περισσότερα διαθέσιμα μέσα πυρόσβεσης. Μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα». Σε σχόλιό μας ότι ήταν οπαδοί και άλλων ομάδων εκεί, απλά απάντησε «αυτό να το δουν όσοι μας λεν αλήτες».
Οι αφανείς ήρωες των συμβουλίων
Στην Ποταμιού συναντήσαμε τον κ. Βάσο, υπάλληλο του κοινοτικού συμβουλίου. Ήταν στο ντεπόζιτο νερού του χωριού και προσπαθούσε να γεμίσει νερό για άλλη μια φορά το μονοκάμπινο «πυροσβεστικό» όχημα της κοινότητας. «Με αυτό το όχημα και ένα άλλο πυροσβεστικό που έτυχε να ήταν εδώ, σώσαμε όσα μπορούσαμε στην Ποταμιού, έχουμε απώλειες αλλά θα μπορούσαν να ήταν χειρότερα». Τον ακολουθήσαμε μέσα στον πυρήνα του χωριού, μας έδειξε από πού ήρθε η φωτιά, «ήμουν εδώ και γέμιζα το πυροσβεστικό να πάμε πιο έξω να βοηθήσουμε, σε κλάσματα δευτερολέπτου πήρε φωτιά το αυτοκίνητό μου, κάηκε το μισό, δεν το προλάβαμε, ευτυχώς όμως σώσαμε άλλα σπίτια πιο πάνω, δεν προλαβαίναμε τα μέτωπα μέσα στο χωριό». «Είχε εδώ μία πυροσβεστική που μας έσωσε, είναι ήρωες οι πυροσβέστες, είμαστε μικρή κοινότητα για να είχαμε μεγαλύτερο ή ακόμα ένα πυροσβεστικό».
Στον Άγιο Θεράποντα ο κοινοτάρχης, κ. Θεράπων, είναι στο καφενείο του χωριού, προσπαθούν να συντονιστούν και να δώσουν βοήθεια σε όποιον χρειάζεται. Το χωριό ήταν και χθες, για 3η μέρα, μερικώς χωρίς ηλεκτρισμό. «Νομίζαμε ότι επηρεάστηκαν 10-15 σπίτια, σήμερα τα μετράμε και είναι πάνω από 30, θα ήταν περισσότερα αλλά τη μεγάλη μάχη την έδωσαν πέντε νεαροί του χωριού μας, που έμειναν εδώ και δεν έφευγαν. Με το ένα πυροσβεστικό της κοινότητας έκαναν ό,τι μπορούσαν, αν δεν ήταν αυτοί θα καίγονταν όλα». Για το πώς ενεργούσαν μας είπε: «Έχουμε στην κοινότητα ένα μονοκάμπινο, χωρά έναν περίπου τόνο και το λάστιχό του πάει 80 μέτρα, με χαμηλή πίεση δυστυχώς. Αυτό όμως μας έσωσε. Με άλλο ένα θα κάναμε διπλάσια δουλειά, στο τέλος μας έλειψε και το νερό».«Με το που ανέλαβα καθήκοντα στην κοινότητα έκανα κουβέντα με την Πυροσβεστική, την Υδατοπρομήθεια, το Τμήμα Υδάτων και άλλους για να βάλουμε σύστημα με μόνιμους πυροσβεστικούς κρουνούς και αντλίες. Δεν είχαμε όμως σοβαρή ανταπόκριση», λέει.
Ο κοινοτάρχης μάς λέει και για μία περίπτωση εθελοντή που κάηκε το σπίτι του και συνέχισε να είναι εδώ για να σβήσει τη φωτιά σε άλλα σπίτια χωριανών. «Ευτυχώς, λέει που νέοι μας δεν άκουσαν και έμειναν εδώ να σώσουν το χωριό. Ξέρω ότι έπρεπε να φύγουν για τη δική τους ασφάλεια αλλά δεν το έκαναν. Καταλήγοντας ο κοινοτάρχης μάς ζήτησε να μεταφέρουμε, μέσω του «Π», και ένα αίτημα της κοινότητας: Να συμπεριληφθούν όλοι οι πυρόπληκτοι στις αποζημιώσεις και αυτές να δοθούν άμεσα. «Ελπίζουμε να μην αφήσουν κόσμο πίσω γιατί δεν είχε άδειες οικοδομής. Είναι κάτοικοι του χωριού, πληρώνουν φορολογίες, πληρώνουν απ΄όλα, δεν γίνεται τώρα να τους ξεχάσει το κράτος».
