Ομόφωνα το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε τις πολιτικές εφέσεις που καταχώρισαν οι Ευθύμιος Μπουλούτας και Κυριάκος Μάγειρας κατά των αποφάσεων που εκδόθηκαν σε σχέση με αγωγές που κίνησε η πρώην Λαϊκή Τράπεζα (Cyprus Popular Bank Public Co Ltd) εναντίον πρώην αξιωματούχων, στελεχών και συνδεδεμένων εταιρειών.
Οι εφέσεις αφορούσαν ενδιάμεσες αποφάσεις του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, ημερομηνίας 31 Ιανουαρίου 2017, με τις οποίες απορρίφθηκαν αιτήσεις των εναγομένων για διαγραφή ή απόρριψη του κλητηρίου εντάλματος και της έκθεσης απαίτησης. Οι εφεσείοντες υποστήριζαν ότι τα κυπριακά δικαστήρια στερούνται διεθνούς δικαιοδοσίας, προβάλλοντας ότι αρμόδια είναι τα ελληνικά δικαστήρια, βάσει τόσο του Κανονισμού (ΕΚ) 44/2001 της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και ρητρών αποκλειστικής δικαιοδοσίας που, όπως ανέφεραν, περιλαμβάνονταν σε ατομικές συμβάσεις εργασίας.
Το πρωτόδικο δικαστήριο, απορρίπτοντας τις αιτήσεις έκρινε ότι διαθέτει δικαιοδοσία εκδίκασης όλων των απαιτήσεων εναντίον των εφεσειόντων.
Το Ανώτατο έκρινε ότι οι αιτήσεις στις οποίες στηρίχθηκαν οι εφέσεις είχαν προωθηθεί καταχρηστικά, γεγονός που καθιστούσε τις εφέσεις εκ προοιμίου απορριπτέες. Καθοριστικό στοιχείο υπήρξε το δικονομικό ιστορικό της υπόθεσης και η προηγούμενη συμπεριφορά των εφεσειόντων. Όπως διαπιστώθηκε, ήδη από το 2013 οι εφεσείοντες είχαν καταχωρίσει αιτήσεις παραμερισμού του κλητηρίου εντάλματος και αμφισβήτησης της διαδικασίας, οι οποίες απορρίφθηκαν τόσο πρωτοδίκως όσο και σε μεταγενέστερο εφετειακό στάδιο. Τα ζητήματα διεθνούς δικαιοδοσίας που τέθηκαν το 2014, και τα οποία αποτέλεσαν τη βάση των επίμαχων εφέσεων, ήταν γνωστά και μπορούσαν να είχαν προβληθεί κατά την προηγούμενη εκείνη διαδικασία.
Το Ανώτατο έκρινε ότι η μεταγενέστερη προβολή των ίδιων ή παρεμφερών στόχων —δηλαδή η κατάργηση της αγωγής και ο παραμερισμός του κλητηρίου εντάλματος— συνιστά κλασική μορφή κατάχρησης της δικαστικής διαδικασίας. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στην αρχή ότι οι διάδικοι οφείλουν να προβάλλουν όλα τα ουσιώδη επιχειρήματά τους στον πρώτο κατάλληλο χρόνο και όχι τμηματικά, ανάλογα με τη δικονομική στρατηγική που επιλέγουν εκ των υστέρων.
Στο σκεπτικό της απόφασης, το δικαστήριο επανέλαβε ότι διαθέτει σύμφυτη εξουσία να παρεμβαίνει για να προστατεύει την αποτελεσματικότητα της απονομής της δικαιοσύνης και να αποτρέπει συμπεριφορές που υπονομεύουν την τελεσιδικία και τη δικαστική οικονομία. Προς στήριξη της θέσης αυτής, επικαλέστηκε τόσο πάγια κυπριακή όσο και αγγλική νομολογία, υπογραμμίζοντας ότι η δικαιοσύνη δεν μπορεί να καταστεί όμηρος διαδοχικών και επαναλαμβανόμενων αιτήσεων.
Υπό το φως αυτών των διαπιστώσεων, το Ανώτατο έκρινε ότι οποιαδήποτε περαιτέρω εξέταση των νομικών ζητημάτων περί Κανονισμού 44/2001, forum conveniens ή ρητρών αποκλειστικής δικαιοδοσίας θα ήταν ακαδημαϊκή και χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα. Ως εκ τούτου, οι εφέσεις απορρίφθηκαν στο σύνολό τους, ενώ επιδικάστηκαν έξοδα ύψους 2.500 ευρώ συν ΦΠΑ υπέρ των εφεσίβλητων σε κάθε μία από τις δύο εφέσεις.
