Ανάμεσά μας υπάρχουν κάποιοι που δεν μπορούν να χωνέψουν τη βοήθεια που ήρθε από τον νότο για την πυρκαγιά. Κάποιος έγραψε το εξής: «Κοίταξα το ελληνοκυπριακό ελικόπτερο. Αδειάζει νερό, όμως το αδειάζει σε κενό χώρο, όχι εκεί που υπάρχει πυρκαγιά». Και του απάντησε ως εξής ένας Ελληνοκύπριος πολίτης: «Εσείς πάντα μας χρειάζεστε»! Υπάρχουν κάποιοι που θεώρησαν πως και οι δύο δεν ήταν σωστοί. Δεν βοηθούν την ειρήνη αυτά, λένε. Όμως, ξεχνούν κάτι. Η δράση φέρνει αντίδραση. Τι σημαίνει το ελληνοκυπριακό ελικόπτερο δεν αδειάζει νερό στη φωτιά; Αν πεις κάτι τέτοιο, με αυτό τον τρόπο θα σου χτυπήσουν την αλήθεια κατάμουτρα όσοι δεν τους άρεσε αυτό που άκουσαν. Έχεις ανάγκη. Δεν έχεις καν ένα πυροσβεστικό ελικόπτερο. Εκείνος έχει. Εσύ δεν έχεις! Κατέκτησες αυτά τα βουνά, αυτά τα χωριά με τη βία των όπλων. Όμως. ιδού, δεν σου ήταν χρήσιμα. Δεν είσαι καν σε θέση να σβήσεις τη φωτιά στα δάση που καίγονται! Κοίτα, ήρθαν από τον νότο. Να σώσουν τα εδάφη τους. Την κατέκτησες και νομίζεις ότι δεν είναι δική τους πλέον αυτή η πατρίδα; Εσύ κοίταξες πάντα αυτά τα εδάφη σαν περιουσία προς πώληση. Ενώ εκείνος την κοίταξε σαν την πατρίδα του. Έτρεξε και ήρθε να σβήσει αυτή τη φωτιά. Και τώρα θα του πεις λόγια και από πάνω;
Ναι, έχεις ανάγκη. Είχες ανάγκη και χθες, έχεις και σήμερα. Μην ντρέπεσαι. Να ντρέπονται εκείνοι που σε καταδίκασαν σε αυτό. Δεν πήραν μόνο από τα δικά τους χέρια το μισό αυτού του νησιού. Το πήραν και από τα δικά σου χέρια. Έχασες την Κύπρο. Αν είναι να βρεις την Κύπρο, μόνο στον νότο θα τη βρεις. Ευτυχώς που άνοιξαν αυτές τις πύλες. Ευτυχώς που πήγες και είδες. Ανέπνευσες λίγο τον αέρα της Κύπρου στη Λεμεσό, στη Λάρνακα, στην Πάφο. Εκείνος πέρασε στον βορρά και μύρισε την Τουρκία. Εσύ πέρασες στον νότο και μύρισες την Κύπρο. Αν κλείσουν πάλι αυτές τις πύλες τώρα. Αν δεν μπορέσεις να πας ξανά στην Κακοπετριά, στη Συλίκου, στην Κυπερούντα, στο Όμοδος, θα σκάσεις από τη θλίψη. Θα σου κοπεί η ανάσα και θα πάθεις ασφυξία.
Ιδού μια ταπεινή φωτογραφία του πιλότου που ήρθε από τον νότο για να σβήσει την πυρκαγιά. Η σύζυγός του έγραψε: «Είναι ο ήρωάς μου». Ναι, είναι ήρωας. Ήρωες είναι όλοι όσοι χόρεψαν με αυτή τη φωτιά. Κοιτάζω τους νέους μας. Μούσκεμα από χαρά κάτω από τη βροχή. Τι γλυκιά, τι μοναδική στιγμή είναι αυτή. Είναι και αυτοί ήρωες. Σε αυτή την τάξη πραγμάτων καταπιέστηκαν, περιφρονήθηκαν, έμειναν άνεργοι, όμως πάλι έτρεξαν να σβήσουν αυτή τη φωτιά βάζοντας τη ζωή τους σε κίνδυνο. Χωρίς να περιμένουν κανένα αντάλλαγμα. Χωρίς να πουν «δεν τη σβήνω αν δεν με πάρετε στη δουλειά». Δεν είπε έτσι και ο Ελληνοκύπριος πυροσβέστης. Και ο Ελληνοκύπριος πιλότος. Δεν είπε «αν δεν μου δώσετε πίσω τα εδάφη μου, δεν έρχομαι να σβήσω αυτή την πυρκαγιά». Έστω και αν είναι υπό κατοχή. Έστω και αν δεν ζει τώρα σε εκείνα τα χωριά. Είναι η πατρίδα του αυτή. Δεν κοιτάει τα μέρη αυτά λέγοντας «τα κατέκτησες και είναι δικά σου πλέον». Εσύ μήπως έτσι κοιτάς τον Άγιο Θεόδωρο, την Πόλη, την Τέρα; Πλέον τα κοιτάς σαν να μην είναι δικά σου; Ποτέ. Όποτε πας εκεί, όπότε αγκαλιαστείς εκεί με μια συκιά, μιαν κληματαριά, μια μηλιά και με το γιασεμί που η μυρωδιά του σου φαίνεται ωραιότερη από καθετί, δεν σε χωράει ο τόπος από χαρά. «Ιδού, αυτή είναι η πατρίδα μου», λες. Καυχιέσαι ακόμα και με τους ληστές των χωριών της Πάφου. Σε λένε «Παφίτη». Αυτόν που κατάγεται από τη Λεμεσό τον λένε «Λεμεσιανό».
Μην κοιτάτε αυτά που λέγονται από τους πατριδοκάπηλους. Υπάρχουν και καλοί άνθρωποι, οι οποίοι αγαπούν αυτή τη χώρα, αυτή την πατρίδα, χωρίς ψέμα και νοσταλγούν πάντα να ζουν αδελφικά. Ένας από αυτούς είναι η αγαπητή Άννα Θεολόγου. Ο Τόνι Αγκαστινιώτης. Και ο Σόλων. Και ο Πέτρος. Και ο καταστηματάρχης Πάμπος, με τον οποίο έκανα χειραψία στην Τριμίκλινη.
Ήρθε το καλοκαίρι, ήρθε ο Ιμπραχίμ. Ήταν πριν χρόνια. Καθίσαμε κάτω από ένα δέντρο στη νεκρή ζώνη. Κοιτάγαμε πότε προς εκείνη την πλευρά και πότε προς αυτή. Ήταν το 2003 και πάλι ήταν καλοκαίρι. Κοιτάζοντας προς τα τείχη, του είπα: «Πέθανε ο Αϊχάν, πέθανε ο Γκιουρκάν, πέθανε ο Καβάζογλου ενώ εμείς ζούμε». Μια μέρα θα δούμε οπωσδήποτε εκείνες τις μέρες. Όμως, δεν είναι απαραίτητο να τις δούμε εμείς. Διότι, έστω και αν δεν τις δούμε εμείς, θα τις δουν άλλοι. Μην ξεχνάτε, πείτε το αυτό στα νεογέννητα παιδιά…
