Good morning Lenin!

Ξέρετε γιατί αγαπώ τόσο τις εκλογές στην Κύπρο; Διότι ακόμα κι όταν η προεκλογική περίοδος είναι boring -και αντιλαμβάνεστε ότι δεν αναφέρομαι στην τελευταία η οποία μόνο boring δεν ήταν, χωρίς να είναι απαραίτητα καλό αυτό- ακόμα, λοιπόν, κι όταν τα προεκλογικά πράγματα δεν έχουν να πουν κάτι, τα μετεκλογικά πάντα έχουν. Έχουν να πουν πολλά.

Αγαπημένη μου μετεκλογική λεπτομέρεια, λοιπόν, σε αυτές τις εκλογές ήταν η λογική -κάποτε τη λες έτσι, κάποτε όχι- μέσα από την οποία ανέλυσαν οι διάφοροι το αποτέλεσμα. Κυρίως αυτοί που δεν τα πήγαν όπως ανέμεναν ή δεν τα πήγαν γενικώς.

Ανάμεσα στους πρώτους και στους δεύτερους ξεχώρισαν, με μια εκπληκτική θα έλεγα ομοιότητα ως προς τα σύνδρομα τουλάχιστον, οι Οικολόγοι και οι ΑΚΕΛικοί.

Οι πρώτοι, έχοντας προσπεράσει με θράσος την ατολμία τους να σχολιάσουν, πόσω δε μάλλον να απαιτήσουν να γίνει κάτι για, μερικές άθλιες περιπτώσεις οι οποίες παρέμειναν στο ψηφοδέλτιό τους παρά τη συμπεριφορά τους ή/και τον πρότερο βίο τους για τον οποίο ουδέποτε απολογήθηκαν, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «πολεμήθηκαν». Από ΜΜΕ και άλλους.
Όταν βέβαια, συγκριτικά και με άλλους, τα ΜΜΕ τους φέρθηκαν με πολλή επιείκεια τηρουμένων των αναλογιών και δεδομένων και των περδικισμών που καταγράφηκαν στην προεκλογική περίοδο.

Όταν λ.χ. ο άλλος έβγαινε και έλεγε στην υπουργό Δικαιοσύνης «σκάσε ρα μαλ…νη», μετά «απολογείτο» και στη συνέχεια έβγαινε και ζητούσε και τα ρέστα δικαιολογώντας εμμέσως πλην σαφέστατα τον εαυτό του και οι Οικολόγοι ασχολούνταν με τους πάντες πλην των ιδίων, τα ΜΜΕ λογικά, έπρεπε να σφουγγαρίζουν μπροστά στα γραφεία τους μήπως και τους ενοχλήσουν;

Για έναν χώρο ο οποίος ευαγγελίστηκε την αλλαγή, το «πολεμηθήκαμε» ως φτηνή δικαιολογία για την αδυναμία τους να φροντίσουν τα του οίκου τους και να πείσουν ήταν τραγικό. Ως συμπεριφορά και ως κατάληξη.

Υπάρχει πάντα βέβαια και το συνέδριό τους το φθινόπωρο, στο οποίο μπορεί να υπάρξει, εάν θέλουν, η όποια αυτοκριτική και στο οποίο βεβαίως, θα διαφανεί εάν θα τηρηθεί η υπόσχεση για μια γραμμή στο Κυπριακό η οποία θα διαφοροποιείται αν μη τι άλλο από εκείνην του ΕΛΑΜ - ΕΔΕΚ.

Στην περίπτωση του ΑΚΕΛ, το πρόβλημα είναι πολύ πιο σοβαρό, πολύ πιο βαθύ και πολύ πιο σύνθετο. Πολλοί σύντροφοι όμως, έχουν τον άσο κρυμμένο στο μανίκι για εκείνη τη δύσκολη ώρα, ακόμα κι αν κανείς άλλος δεν παίζει χαρτιά. Η παλιά σοβιετική τράπουλα, αλλού μουσειακό κομμάτι, κάνει τη δουλειά. Ποια δουλειά, θα σας γελάσω αλλά κάτι κάνει. Κι αν δεν σε παίζουν οι άλλοι; Παίζεις μόνος σου!

Άκουγα τον Χρήστο Χριστόφια στην Κατερίνα Ηλιάδη χθες και τα όσα έλεγε μου θύμισαν κάτι αιρέσεις που προβλέπουν τη συντέλεια του κόσμου βάσει προφητειών που έφτιαξαν οι ιδρυτές τους πριν από αρκετές δεκαετίες όταν το σήμερα φαινόταν πολύ μακριά.

Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε, χωρίς φυσικά τη… συντέλεια, αφού η προφητεία, η όποια προφητεία είναι παρανοϊκή σκέψη από μόνη της και ανεξαρτήτως θρησκείας. Πολλοί από τους πιστούς κατάλαβαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και έφυγαν, οι περισσότεροι συνήθως αλλά, κάποιοι άλλοι έμειναν πεπεισμένοι/ες ότι η θεωρία είναι σούπερ απλώς στην εφαρμογή είναι που έγινε κάποιο λάθος. Και έτσι επινοούν νέες ημερομηνίες εκπλήρωσης των προφητειών.

Κάπως έτσι και οι συγκεκριμένοι στο ΑΚΕΛ. Ο Χρήστος Χριστόφιας επέμεινε πως ο λόγος που δεν πάει ο κόσμος στο ΑΚΕΛ δεν είναι η προσκόλλησή του στον μαρξισμό - λενινισμό και το όλο ρετρό (σ.σ. για να το θέσω ασυγχώρητα κομψά) του πράγματος αλλά ο τρόπος που επικοινωνείται το όλο στον κόσμο.

Δεν κρίθηκε, λέει, η κοσμοθεωρία του ΑΚΕΛ. Ο μαρξισμός - λενινισμός διακήρυξε είναι η «κινητήρια δύναμη» του κόμματος! «Το ΑΚΕΛ δεν υπάρχει για να υπάρχει αυτή η ιδεολογία, το ΑΚΕΛ υπάρχει διότι το γέννησε αυτή η ιδεολογία!».

Σε άλλες εποχές -και συστήματα- οι σύντροφοι θα πετάγονταν από τα καθίσματα ζητωκραυγάζοντας και υψώνοντας τις κομματικές τους ταυτότητες σε μια ένδειξη πίστης και αφοσίωσης στο Κόμμα, συχνά δε, εάν μιλάμε και για τα άλλα συστήματα, σε μια κίνηση αναγκαία και για τη φυσική, όχι μόνο την πολιτική τους επιβίωση.

Σε αυτή την περίπτωση νομίζω ότι το μόνο που πρέπει να πετάχτηκε ήταν η πίεση της Κατερίνας και των ακροατών οι οποίοι -όσοι τουλάχιστον τα έζησαν τότε και ήταν εξοικειωμένοι- πρέπει να ένιωσαν πως μετά από πολλά χρόνια και σε ένα τρελό Deja Vu, αναστήθηκε το Ράντιο Μοσκβά και μπήκε στη συχνότητα του ΠΟΛΙΤΗ 107,6.

Για όσους δεν τα έζησαν, το Ράντιο Μοσκβά ήταν η διεθνής ραδιοφωνική υπηρεσία της ΕΣΣΔ η οποία μεταδιδόταν από πομπούς σε ολόκληρο τον κόσμο και την έπιανες στα βραχέα από ραδιόφωνα που τα είχαν.

Σε κάποιο σημείο η Κατερίνα είπε πως παρόμοια πράγματα της είχε πει και ο Λουκαΐδης την προηγούμενη μέρα. Δεν τον άκουσα αλλά ελπίζω πως η δική του βερσιόν προάσπισης της ιδεολογίας δεν έφτασε σε τέτοια σημεία.

Το αστείο είναι πως οι σύντροφοι αυτής της σχολής απορούν κιόλας γιατί, το 2021, τα έμμισθα στελέχη του ΑΚΕΛ δεν καταφέρνουν να πείσουν τους ανέργους στον ιδιωτικό τομέα και τους νέους στην Κύπρο, μεταξύ πολλών άλλων, ότι η απάντηση στα προβλήματά τους είναι η επανάσταση και ο μαρξισμός - λενινισμός... Μυστήριο όντως!

Αλλά και γιατί παρά τις διαβεβαιώσεις που έδωσε και ο Χρήστος Χριστόφιας ότι όποιος άλλος θέλει να συμπορευθεί μαζί τους -στον δρόμο για την… επανάσταση- είναι ευπρόσδεκτος!

Μέχρι τον… Οκτώβρη έχουμε χρόνο. Είναι ακόμα Ιούνης άλλωστε. Οι μέρες είναι ζεστές αλλά τα βράδια δροσίζει. Σκεφτείτε τι έχουμε να ακούσουμε όταν θα σφίξουν για τα καλά οι ζέστες. Δεν μας φτάνουν τα υπόλοιπα όλα!..