Ένα pixel. Μέσα στην εικόνα. Ή χαμένο, έξω από αυτήν...

Αισίως τελειώσαμε. Τι τελειώσαμε, θα μου πείτε, παραμονές εκλογών είμαστε ακόμα. Τελειώσαμε τουλάχιστον με τα προεκλογικά. Κι αν αναλογιστεί κανείς τι είδαν τα μάτια μας αυτή τη φορά, δεν είναι αμελητέο αυτό.

Σε λεπτομέρειες δεν μπορούμε να μπούμε, δεν το επιτρέπει ο νόμος. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε και που πιστεύω επιβάλλεται, είναι να σταθούμε στο τι διέφεραν αυτές οι εκλογές από τις άλλες, κυρίως, όχι σε σχέση με αυτούς που μετέχουν αλλά σε σχέση με εμάς.

Γιατί διέφεραν. Για πρώτη φορά, και υπό το βάρος των όσων έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια, είχαμε σε τέτοιο βαθμό μια διστακτική μεν αλλά πολύ σημαντική εκδήλωση ενδιαφέροντος από νέα άτομα για την πολιτική. Νέα, όχι μόνο νεαρά, γιατί και αυτό με την ηλικία ψευτοδίλημμα είναι εν πολλοίς.

Άτομα γνωστά και μη, νεαρά και μεγαλύτερα, τα οποία αποφάσισαν να κατέβουν με κόμματα μεγάλα και μικρά ή και ως ανεξάρτητοι και να καταθέσουν τις προτάσεις τους οι οποίες είναι εκεί για να κριθούν από τον καθένα και την καθεμία. Αλλά πρέπει να κριθούν.

Πρέπει, γιατί ανάμεσα σε αυτούς, όπως και σε άλλους οι οποίοι και στο παρελθόν προσπάθησαν, υπάρχουν άτομα αξιόλογα. Όσοι και όσες το ψάξατε, και νομίζω πως ο κόσμος που διαβάζει αυτές τις γραμμές ενίοτε το έχει ψάξει και καλύτερα από εμένα, σίγουρα εντόπισε έστω μία περίπτωση. Περισσότερες, είμαι βέβαιος αλλά ας θεωρήσουμε χάριν συζήτησης πως έστω μία είναι.

Είναι σημαντικό, λοιπόν, επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πολλοί, επειδή απογοητεύονται εύκολα, ή για να το θέσω αλλιώς, επειδή και εμείς στη θέση τους θα απογοητευόμασταν και επειδή αυτή η ιστορία απαιτεί χρόνο και κόπο, είναι πολύ σημαντικό να δώσουμε στήριξη έστω και σε μία ή έναν που ο καθένας και η καθεμία μας ξεχώρισε. 

Είναι σημαντικό γιατί μέσα από αυτή τη δουλειά, χρόνια πια, έχω δει τέτοιες περιπτώσεις να προσπαθούν, να του δίνουν ίσως άλλη μία ευκαιρία και μετά απογοητευμένοι να μένουν στα σπίτια τους λέγοντας πως δεν υπάρχει λόγος να προσπαθεί κανείς και να καταλήγει να τον/την ψηφίζουν κάτι συγγενείς και φίλοι και κάτι γνωστοί.

Αυτή την κόπωση την είχαμε εισπράξει σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις μέσα από μια γενικότερη απουσία τέτοιων ατόμων, δεν θα έλεγα την παντελή, αλλά σίγουρα τη μεγάλη και εντυπωσιακή. Οι εξελίξεις αυτή τη φορά κινητοποίησαν αρκετά τέτοια άτομα σε μια εξαιρετικά κρίσιμη από κοινωνικής απόψεως στιγμή να κατέβουν και να προσπαθήσουν. 

Πιστεύω πως έχουμε την υποχρέωση, εάν όντως θέλουμε να αλλάξουμε πράγματα, να μην αδιαφορήσουμε. Να τους στηρίξουμε ακόμα κι αν δεν δείχνουν εκλέξιμοι/ες ή και δεν είναι τέτοιοι/ες. Δεν πρέπει να είναι αυτό το κριτήριο μόνο, είναι πολύ επιζήμια αυτή η προσέγγιση. Το κριτήριο πρέπει να είναι να διατηρηθεί ζωντανό πολιτικά ένα κομμάτι της κοινωνίας το οποίο θα καλύπτει όλους τους χώρους και το οποίο θα συνεχίσει να παράγει πολιτικό διάλογο σε όλα τα επίπεδα.

Αν αυτό κρατηθεί ζωντανό θα μπορέσουμε να ελπίζουμε σε αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο, οι οποίες θα χρειαστεί μεν χρόνο να αλλάξουν τα πολιτικά πράγματα, αλλά θα είναι ένα ισχυρό αντίβαρο και ένας μηχανισμός ελέγχου από μέρους της κοινωνίας στα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Και δεν είναι αρκετή η άποψή μας στο facebook, όχι. Διότι τη διαβάζει ένας πολύ μικρότερος, συνήθως από ό,τι νομίζουμε, αριθμός ανθρώπων και όσο ισχυρή και εάν είναι δεν επηρεάζει. 

Επηρεάζουν πολλές φωνές μαζί, θα μου πείτε, και δεν θα διαφωνήσω καθόλου. Μόνο που οι φωνές αυτές το κάνουν όταν εκδηλώνονται ως κατακραυγή και ως βοή όχλου, η οποία για να φτάσει να γίνει τέτοια συχνά είναι πλειστάκις βεβιασμένη, ενστικτώδης, μακράν της λογικής και συχνά της πραγματικότητας και βίαιη. Και αυτό δεν μπορεί να βοηθήσει τη δημοκρατία. Τον λαϊκισμό και την ακρότητα είναι που βοηθά. Το βλέπουμε ήδη, το ξέρουμε, το ζούμε.

Ο δε λαϊκισμός και η ακρότητα ως σάπιο φρούτο της εποχής είναι ένα μεγάλο, ένα τεράστιο πρόβλημα στις μέρες μας. Τη στιγμή που ο κόσμος που σκέφτεται απέχει αντί να μετέχει, αυτοί που δοκιμάζουν αυτό το φρούτο και ακόμα χειρότερα αυτοί που το εμπορεύονται, είναι πάντα στην κάλπη. 

Η αποχή μας πολλαπλασιάζει τη δύναμή τους και αυτό καταγράφεται σε αυτές τις εκλογές εντονότερα από ποτέ. Η συμμετοχή μας μειώνει αποδεδειγμένα την επίδρασή τους στο εκλογικό αποτέλεσμα μέσα από την επιλογή των λογικών και των ήπιων ανθρώπων να διεκδικήσουν την αντιπροσώπευση της άποψής τους στον βαθμό που τη δικαιούται και που της αναλογεί.

Είναι λοιπόν, πιστεύω, μια πολύ μικρή «θυσία», τα εισαγωγικά γιατί είναι υποχρέωσή μας αν είμαστε πραγματικά δημοκράτες, να βάλουμε το λιθαράκι που μας αναλογεί μπλοκάροντας τους ακραίους, τιμωρώντας αυτούς που θεωρούμε ότι πρόδωσαν την εμπιστοσύνη μας διαχρονικά και στηρίζοντας την αρχή μιας ζύμωσης για καλύτερες μέρες.

Αντί να το πετάξουμε για να χαθεί στη λίμνη της αποχής, για να ακούσουμε το βράδυ της Κυριακής το κλασικό και εξοργιστικό εκείνο «πήραμε το μήνυμα της αποχής» και να νιώσουμε πάλι κορόιδα καθώς θα ξέρουμε πως μας δουλεύουν και πως η δουλειά τους έχει γίνει χωρίς να εναντιωθούμε. 

Δεν θα αλλάξουμε εμείς τον κόσμο, όχι. Ούτε και οιοσδήποτε. Οιαδήποτε από εμάς έχει τόση σημασία. Δεν έχουμε. Είμαστε απλά ένα αόρατο εκ πρώτης όψεως pixel στην εικόνα. Ο κόσμος αλλάζει μέσα από συνέργειες, όχι από ενέργειες. Και η συμμετοχή μας είναι τέτοια.

Ας ψηφίσουμε λοιπόν και ας ασχοληθούμε με το μέλλον μας εμείς, διότι… κανείς άλλος δεν πρόκειται να το κάνει.