Η αποφοίτηση

 

Η ομιλία γίνεται κατά την τελετή αποφοίτησης των εκταίων μαθητών. Δάσκαλοι, γονείς παπάδες και καθαρίστριες, οι τελευταίες στη γωνιά με γερμένο το κεφάλι να κοιμούνται διακριτικά, όλοι καλοντυμένοι και ιδρωμένοι από τον προβολέα που τους χτυπά στο ζινίσ'ιν, αφού είναι από πίσω τους. Το φως του προβολέα από πίσω θολώνει την μπροστινή πλευρά του προσώπου και εμποδίζει τους γονείς με τα κινητά να βγάλουν φωτογραφίες. Όλοι φοράνε μάσκες. Η εικόνα φέρνει κάτι από τη Βίβλο και τις πρώτες μέρες της δημιουργίας.

«Πάτερ Μηνά, αγαπητέ πρόεδρε του συνδέσμου γονέων, αγαπητά μου παιδιά, με μεγάλη μου χαρά σας καλωσορίζω στην αποψινή μας εκδήλωση αποφοίτησης. Ακόμα μια δύσκολη χρονιά έφτασε στο τέλος της. Με τη βοήθεια του Θεού και της Παναγίας καταφέραμε να τελειώσουμε και φέτος, παρ' όλες τις δυσκολίες που μας έφερε ο κορωνοϊός.
Όλοι σταθήκαμε δίπλα σας, το υπουργείο, οι δάσκαλοί σας, οι γονείς σας και η εκκλησία της κοινότητας, όλοι μαζί προσπαθήσαμε με κόπο και υπομονή να σας στηρίξουμε και να περάσουμε μαζί ακόμα έναν Γολγοθά.»

(Μόλις πρόφερε η διευθύντρια τη λέξη Γολγοθάς, ένα αεράκι φύσηξε στα γύρω θλιμμένα πεύκα, φέρνοντας ένα ρίγος στην παπαδιά, ανασηκώνοντας το μακρύ φλοράλ φόρεμά της λίγο πάνω από τον αστράγαλο. Οι μαθητές, ντυμένοι με γκρίζο παντελόνι και άσπρο πουκάμισο, πείραζαν ο ένας τον άλλο μυστικά να μην φανούν. Διάφορα οργισμένα βλέμματα γονιών τους κοιτούσαν καχύποπτα προσπαθώντας να τους συνεφέρουν).

Μια οθόνη πίσω από τη διευθύντρια πρόβαλλε σκηνές μέσα από τις τάξεις, σκηνές από το γήπεδο και την πρωινή προσευχή.

Η ομιλία της διευθύντριας τελείωσε με πολλές συμβουλές για τη νέα αρχή των μαθητών στο μεγάλο γυμνάσιο. Οι κουβέντες της είχαν κάτι από τη θλίψη αυτού που λέει κάτι και την ίδια στιγμή ξέρει πως δεν ισχύει, π.χ. «στο γυμνάσιο, παιδιά μου, οι απαιτήσεις και η σοβαρότητα είναι αυξημένες…». Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με ομιλία από τον πρόεδρο του συνδέσμου γονέων, έναν ταλαιπωρημένο άνθρωπο που έσκυβε για να μιλήσει στο μικρόφωνο και κανένας δεν πήγε να του το ανεβάσει.

(τα πιο κάτω βγαίνουν εκτός θέματος, στις παγκύπριες θα κοπούν βαθμοί)…

Την ίδια ομιλία, σε παρόμοιο σκηνικό, θα κάνει και ένας διευθυντής λυκείου σε λίγες μέρες. Εκεί θα δοθούν και τα περιβόητα βραβεία στους άριστους, βραβεία πολλά που δίνουν οι διάφοροι παράγοντες των δήμων και κοινοτήτων, από μεγάλα σουπερμάρκετ, οίκοι αισθητικής, βραβεία από κομμωτήρια, βενζινάδικα, φούρνοι και μητροπόλεις. Τα βραβεία των μητροπόλεων είναι αυτά που σχεδόν πάντα προκαλούν μίνι έως μεγάλα επεισόδια στις «επιτροπές βραβείων», τις οποίες επιτροπές συνήθως αποτελούν γυναίκες σοβαρές και συγυρισμένες που αποπνέουν δικαιοσύνη. Δύσκολα στις επιτροπές βραβείων θα δεις άντρες εκπαιδευτικούς, και αυτό αξίζει να το σημειώσει η ιστορία. Οι μεγάλοι καφκάες γίνονται διότι οι μητροπόλεις δίνουν το βραβείο στον «άριστο σε ήθος και επίδοση μαθητή στο μάθημα των θρησκευτικών», και επειδή συνήθως οι θεολόγοι είναι καλοί άνθρωποι και βάζουν σε όλους 19-20, μένει μόνο το κριτήριο «ήθος» να ασχοληθούν, και εκεί όλοι γίνονται βίδες.

Στο όλο σκηνικό των αποφοιτήσεων κυματίζουν πάντα ελληνικές και κυπριακές σημαίες, ενώ σε κάποιες κοινότητες που βρίσκονται κοντά σε μητροπόλεις, κυματίζει και η σημαία του Βυζαντίου, για την οποία σε ένα σχολείο έγινε μεγάλος καφκάς μεταξύ μαθητών, διότι κάποιοι μαθητές υποστήριζαν πως είναι η σημαία της ΑΕΚ Αθηνών, και κάποιοι άλλοι πως έχει διαφορά από τη σημαία του Βυζαντίου. Οι τελευταίοι είχαν δίκαιο, αλλά το έχασαν, διότι έδωκαν ξύλο και έφααν αποβολή, και σίγουρα κανένας τους δεν κέρδισε το βραβείο ήθους.