Μα πού πήγαν ξαφνικά οι γενναίοι «μας»;

Δεν κάνω πλάκα, σοβαρά ρωτάω. ΟΚ, κυρίως σοβαρά. Πού να πήγαν οι γενναίοι «μας», λοιπόν; Ανησυχώ!

Δυο μερόνυχτα πέρασαν από τότε που μάθαμε ότι η Κομισιόν συζητά παρασκηνιακά με τον Ερντογάν για να του δώσει τα –τρελά– λεφτά που θέλει μπας και σταματήσει να στέλνει τα μιλιούνια των εξαθλιωμένων ανθρώπων στα σύνορα με την Ελλάδα.

Αντιδράσεις;

Ε, ναι. Ρωτάω, διότι εάν ο Ταγίπ τους έστελνε στα τουρκοβουλγαρικά σύνορα, οι γενναίοι θα είχαν λιώσει πληκτρολόγια. Για την Ευρώπη που δεν έχει το ανάστημα, την ελληνική –keyboard– ψυχή, όλα αυτά τα οποία συνηθίζουν γενναίοι και γενναίες. Ατρόμητοι και ατρόμητες, τρομάρα τους. Επειδή αφορά την Ελλάδα, μόκο;

Ξέχασα ναι. Είναι και οι παλιότουρκοι. Που μας μισούν.

Παρενθετικά, λατρεύω αναρτήσεις και σχόλια τα οποία αρχίζουν με το «Ο Τούρκος…». «Ο Τούρκος…». Ένας είναι. Το μοχθηρό ον το οποίο μας μισεί και θέλει να μας ξεκάνει, στα μυαλά όσων είναι τόσο ηλίθιοι/ηλίθιες που δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι η πολιτική. Και αισθανόμενοι την ανάγκη –γιατί Ανύπαρκτέ μου;– να πουν κάτι, καταφεύγουν εκεί που τους οδηγεί το μυαλό που έχουν. Not.

Οι Τούρκοι. Οι άγριοι. Οι απολίτιστοι. Οι οποίοι όμως δεν κάνουν χάζι σε προβλήτες υποδεχόμενοι πρόσφυγες –3,6 εκατομμύρια κιόλας– με βρισιές όπως: «Κοίτα, είναι γκαστρωμένη η μία, εμείς σε γαμήσαμε μωρή πουτάνα;» και δεν βάζουν φωτογραφίες όπως ο εικονιζόμενος με ένα παιδικό καλτσάκι που ψάρεψε, χαμογελώντας και γράφοντας ότι είναι από «πνιγμένο λαθρομεταναστόπουλο».

Για αυτό και εγώ τους γυρεύω. Θέλω να τους ρωτήσω, ρε παιδάκι μου, τι άλλαξε τώρα που αφορά την Ελλάδα και ίσως εμάς. Λέω, ίσως διότι η κυβέρνηση το μεγαλοποίησε και αυτό, συνεχίζοντας να παίζει το παιγνίδι του πανικού. Αλλά μπορεί σύντομα να μας αφορά και εμάς.

Το ερώτημα είναι πού πήγε η μαγκιά. Η κανονική εννοώ, όχι σαν το δώρο στους «εκ φύσεως ανώτερους» να φωνάζουν μπροστά από κλειστά οδοφράγματα, ούτε καν σε ανοιχτά από απόσταση ασφαλείας και με την όποια αμηχανία μπορεί να τους προκαλεί, το άλλο ερώτημα, το γιατί δεν πάτε και απέναντι να τους το πείτε ότι «θα πεθάνουν σε χώμα ελληνικό». Ε μα μπορεί να μην ακούνε από εδώ κάτω. Να μην μάθουν τι τους περιμένει βρε παλικάρια;

Δεν θα επεκταθώ όμως σ’ αυτά διότι πέρα από τη συγκατάβαση που επιβάλλεται να δείχνουμε, είναι και το άδικον του πράγματος. Μα να έχουμε τόσους «εκ φύσεως ανώτερους» και αντί να διδάσκουν Αστροφυσική στο Χάρβαρντ ή να ψάχνουν το φάρμακο για τον καρκίνο, να χαραμίζεται η (φυσική) ανωτερότητά τους στα συνεργεία της Κοτσιινοτριμιθκιάς και τα delivery του Γερκού; Μια παγκόσμια συνωμοσία είναι, συνέλληνες!

Και να έχουν κάτι μωαμεθανούς και Εβραίους καθηγητές στα σπουδαία πανεπιστήμια την ώρα που οι «εκ φύσεως ανώτεροι» εδώ σβήνουν τον πόνο τους για μια ανθρωπότητα ανίκανη να αναγνωρίσει την ανωτερότητά τους, ανάβοντας τα κάρβουνα για τα σουβλάκια και φωνάζοντας ενίοτε συνθήματα; Για να ψηθούν καλύτερα μάλλον.

Σ’ όλους αυτούς λοιπόν είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις τα βασικά: ότι δεν είναι κακοί ή καλοί οι Τούρκοι, όπως ούτε οι Έλληνες είναι καλοί ή κακοί, ούτε οιοσδήποτε άλλος λαός. Πολιτικό είναι το θέμα.

Ο Ερντογάν τους στέλνει στα σύνορα με την Ελλάδα, διότι με το 9 τοις εκατό των Βουλγάρων να είναι τουρκικής καταγωγής δεν θα ήθελε να ανοίξει το μέτωπο αυτό. Να εκβιάσει θέλει, όχι να προκαλέσει ρήξη. Ούτε με την Ευρώπη.

Εάν το ήθελε, θα τους έδειχναν, όπως έλεγε και η Ραλλή προχθές, τα σημεία στον Έβρο από όπου περνάς απλά με τη χαμηλή στάθμη των νερών. Μιλάμε για μια μεθόριο μήκους 212 χλμ. Δεν ήθελε να περάσουν μαζικά όπως το 2015. Ήθελε να εκβιάσει για λεφτά και να ασκηθούν πιέσεις στη Μόσχα για τη Συρία.

Κάπου εκεί, στο μέσον, υπάρχουν άνθρωποι. Άνθρωποι όπως και τα υπόλοιπα 3,6 εκατομμύρια πρόσφυγες (από τη Συρία και μόνο) οι οποίοι ζουν στο τουρκικό έδαφος. Και δεν μένουν στα πεντάστερα ξενοδοχεία της Πόλης, ούτε ζουν ζωή χαρισάμενη.

Και οι οποίοι «απειλούν» πλέον την καρέκλα του Ερντογάν αφού οι στατιστικές δείχνουν ότι η πλειονότητα της κοινής γνώμης στην Τουρκία δεν τους θέλει πια. Εξ ου και τα show του Ταγίπ για να δείξει και στις μάζες ότι τους διώχνει αλλά οι Έλληνες δεν τους δέχονται.

Όσο για τις βλέψεις στο Αιγαίο, πάντα ήταν εκεί. Τόσο οι κεμαλικοί πριν –ανομολόγητα ακόμα και σήμερα, λόγω της θεοποίησης του Ατατούρκ– όσο και ο Ερντογάν ανοιχτά πλέον, αμφισβητούν τη Συνθήκη της Λωζάνης διότι τη θεωρούν άδικη έναντι του μεγέθους της Τουρκίας.

Καμία από τις δύο αυτές δυνάμεις οι οποίες δεν υπήρξαν ποτέ πραγματικά δημοκρατικές –ούτε και θα μπορούσαν να γίνουν εύκολα δεδομένης της κοινωνικής δημογραφίας της Τουρκίας– καμία, λοιπόν, δεν συμβιβάστηκε με το «ξεπούλημα» της Λωζάνης.

Και ο εθνικισμός ο οποίος είναι, ναι, δόγμα στην τουρκική εκπαίδευση κάνει τα πράγματα απείρως χειρότερα για τη βελτίωση της κατάστασης. Όπως και στην ελληνική και την κυπριακή εκπαίδευση, μαζί με τη θρησκοληψία (εδώ) και τη διδασκαλία της μισής Ιστορίας. Ίδια η κατάσταση.

Φοβικοί, αδαείς και συχνά ανεπίδεκτοι μαθήσεως άνθρωποι είναι το αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα το οποίο ενίοτε καταργεί μαζί με δυνατότητα αντίληψης και την ίδια την ανθρωπιά έναντι ανθρώπων κατατρεγμένων. «Κατώτερων» των Ουγκάνων που παράγονται στις χώρες μας.

Αλλά και την επίγνωση ότι στη θέση τους αύριο ίσως είμαστε εμείς. Θα σας άρεσε να κάνουν πλάκα μαζεύοντας τα καλτσάκια του πνιγμένου παιδιού σας, αν χρειαζόταν να φύγουμε; Γιά πείτε μου.

Πάρτε λοιπόν τις μαγκιές σας και τραβάτε να πνιγείτε. Αν σας βαστά. Διότι εδώ που φτάσαμε η πολυτέλεια της σιωπής είναι συνενοχή. Και κανείς δεν πρέπει να σας ανέχεται πια, γενναίοι «μας».

Προσέξτε καλά τα εισαγωγικά. Όχι ότι είστε και γενναίοι, έτσι; (!)