Τίποτα δεν σας ανήκε, τίποτα δεν σας ανήκει και ούτε πρόκειται ποτέ

«Άσπρος τοίχος, χαρτίν των πελλών». Τη σοφή αυτή κουβέντα την έλεγε η γιαγιά του κ. Άντη Παρτζίλη.

Ναι, του γνωστού. Του σημαντικότατου (Βαρωσιώτη) ζωγράφου και σκηνοθέτη. Ενός από τους ανθρώπους οι οποίοι μετέφεραν στον έξω κόσμο τη διαχρονικά δοκιμαζόμενη κυπριακή δημιουργία, ειδικά την εικαστική.

To μοιράστηκε κάτω από μια ανάρτησή μου με την οποία συγχάρηκα τον Δήμο Λευκωσίας για το ότι ξεμπρόστιασε χθες δημόσια τα χουλιγκάνια του ΑΠΟΕΛ για την έλλειψη αγωγής που επέδειξαν περνώντας (και) από την Πλατεία Ελευθερίας, στη ρατσιστική και άθλια πορεία τους στη Λήδρας. Γράφοντας με σπρέι ακόμα και πάνω στην πλατεία.

Παρότι υπάρχουν κάμερες, ουδείς εκ των συγκεκριμένων δεν συνελήφθη και δεν αναζητείται από την ΚΥΠ, για… οχλαγωγία. Ούτε για τις ζημιές, ούτε για τα ρατσιστικά συνθήματα και τις βωμολοχίες, αφού αυτό το καρκίνωμα απολαμβάνει της πλήρους προστασίας της κυβερνητικής παρέας των ημερών.

Τα ελλείμματα -της παρέας- αλλού ξετυλίγονται. Εκεί που τους παίρνει. Ιδεολογικά δε, ποσώς διαφέρουν. Δυστυχώς.

Κρατήστε τη λέξη «ιδεολογικά». Εκεί είναι το ζουμί. Αυτοί οι τύποι, ναι μεν πουλούν μαγκιές επίσης εκεί όπου και εκείνοι μπορούν -διότι δεν υπήρξε ούτε και ένας στα χρονικά ο οποίος να τόλμησε να βρωμίσει τον τοίχο των γονιών του, όπως κάνουν με τις περιουσίες των άλλων και τη δημόσια περιουσία- πλην όμως, πέρα από το κλινικό κομμάτι, όπως το περιέγραψε η ρήση της γιαγιάς του κυρίου Παρτζίλη και το οποίο αφορά όλες τις μεγάλες ομάδες (όλες όμως), πέρα από αυτό, είναι βαθύτατα πολιτικό το θέμα.

Μιλάμε για τους απογόνους μιας «κάστας» η οποία διεκδικεί ιδιοκτησιακό καθεστώς στην πόλη μας και σε όση χώρα δεν κατάφερε να τουρκέψει. Ένα μέρος της κοινωνίας το οποίο θεωρεί ότι ρίζει, που λέμε, πιο πολύ. Το ότι όσο μειώνεται η διάνοια στο δείγμα, τόσο πιο έντονη γίνεται και αυτή η εσφαλμένη αντίληψη δεν είναι τυχαίο. Όπως ούτε η κάψα για τα ελλείμματα κάθε μορφής, η λατρεία της ανοησίας του Γρίβα, η αυτοαναγωγή του κάθε ανιστόρητου σε διάδοχη κατάσταση του -νεκρού σήμερα και φαντασιακού άλλοτε- αγώνα για την Ένωση και η ταύτιση με την ΕΟΚΑ.

Το τελευταίο δεν είναι κακό, για εμένα τουλάχιστον. Είναι απλώς ο απόλυτος διασυρμός της. Και από εκεί η ταύτιση με την ΕΟΚΑ Β’. Αυτό είναι κακό, ναι.

Αυτοί οι τύποι, οι οποίοι/οποίες αντί τουλάχιστον να σκάσουν για τις ζημιές στην Πλατεία, το δημόσιο βρισίδι και την έλλειψη κάθε αγωγής που επέδειξαν, ζητούσαν και τα ρέστα κάτω από την ανάρτηση του δήμου και αλλού. Μιλούσαν δε με το ύφος κάποιου που σου ζητάει εξηγήσεις γιατί πήγες σπίτι του και τον ενόχλησες.

Εδώ φτάνουμε ακριβώς. Διότι αυτοί οι τύποι -σας θυμίζω το φαιδρό εκείνο σύνθημα «Η Λευκωσία είναι ΑΠΟΕΛ» και τις παραλλαγές του- πέρα από την καταγέλαστη ιδιοκτησιακή αίσθηση του πατριωτισμού που θεωρούν ότι τους περισσεύει εν αντιθέσει με όλους τους άλλους και πέρα από τα συμπλέγματα κατωτερότητας που οδηγούν στην κατάληξη «εκ φύσεως ανώτεροι» στις ανακοινώσεις τους (!...), πιστεύουν ακράδαντα ότι η πόλη και η χώρα τους ανήκει. Περίπου «κληρονομικώ δικαίω».

Και γιατί όχι, όσο κανείς δεν τους δείχνει τα πραγματικά τους όρια από τους νόμους και το Σύνταγμα; Όσο κανείς δεν τους εξηγεί ότι τίποτα δεν δικαιούνται περισσότερο από ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ σε αυτήν τη χώρα, ότι η χώρα και η πόλη ούτε τους ανήκαν, ούτε θα τους ανήκουν ποτέ, μα ποτέ όμως, όπως δεν ανήκουν σε κανέναν αλλά σε όλους μας εξίσου.

Και πως εάν δεν τους κάνει η συντεταγμένη Πολιτεία μπορούν να πάνε απέναντι και αφού τους πουν από κοντά τις βρισιές που τους φωνάζουν από βολική απόσταση, να πάνε να κάνουν και παρέα στον κατάδικο στις φυλακές της «ΤΔΒΚ» αντιπρόεδρό τους, ο οποίος έπαψε να είναι τέτοιος μόνο όταν τον καταζητούσε πια η Αστυνομία.

Για να μην ξεχνιόμαστε για τα της... ανώτερης φύσης!

Όμως όχι. Όσο κι αν το Προεδρικό το οποίο έχει τεράστια ευθύνη για τον παροξυσμό των τραμπούκων ειδικά τις τελευταίες μέρες χυδαία και ανεύθυνα τους θωπεύει, κανένας και καμία από εμάς τους υπόλοιπους δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψει να μας οδηγήσουν εκεί που μας οδήγησαν οι πατεράδες τους.

Κανείς και καμία από εμάς δεν τους εκχώρησε και δεν θα επιτρέψει ποτέ να εκχωρηθεί σε αυτούς το παραμικρό πέραν τον όσων ΟΛΟΙ δικαιούμαστε. Η Λευκωσία δεν είναι ΑΠΟΕΛ, όχι. Ούτε Ομόνοια. Ούτε τίποτα. Είναι πόλη, με δήμους, σε χώρα με νόμους.

Και όποιος νομίζει ότι θα επιβάλλει τον νόμο του φόβου και θα καταστρέφει ό,τι πληρώνουμε όλοι, δεν έχει καμία θέση ανάμεσά μας. Όπως δεν έχει ούτε και ανάμεσα στους υπόλοιπους οπαδούς του ΑΠΟΕΛ, οι οποίοι ωστόσο πρέπει επιτέλους να πετάξουν τον φόβο και να μιλήσουν. Όσοι διαφωνούν.

Αυτή η πόλη ανήκει στους κατοίκους της. Τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους και τις άλλες κοινότητες. Ανήκει και στους ξένους που ζουν, εργάζονται και φορολογούνται εδώ. Κι όποιου δεν του αρέσει, αυτό που λέει ο νόμος, μπορεί να πάει να βρει μια σπηλιά και να ζήσει εκεί. Γιατί τελικά, μάλλον, εκεί ανήκει.

Εδώ, όμως, τα όρια όλων είναι ευδιάκριτα. Κι όσο κι αν ο Πρόεδρος και η κυβέρνηση λαϊκίζουν ανήθικα και δεν προσφέρουν καμία υπηρεσία, το αντίθετο, θα γίνει αυτό ακριβώς που λέει ο νόμος. Με πίεση και επιμονή, ξανά και ξανά. Η τακτική της τρομοκράτησης από τον κάθε ανάγωγο, ελλειμματικό, αππωμένο και ακοινώνητο τραμπούκο δεν θα περάσει. Κι ας το βάλουν καλά στο μικρό τους μυαλό.

Υστερόγραφο: Έβγαλαν και ανακοίνωση, βλέπω τώρα! Οι ίδιες ανοησίες συν το εξής λατρεμένο: «… προς το οδόφραγμα της οδού Λήδρας νομίζαμε πως μπαίναμε στον Κοτσιάτη, από τα σκουπίδια και την ακαθαρσία στους δρόμους». Δεν ξέρω πόσοι ήταν μαστουρωμένοι ή μεθυσμένοι και πόσο. Αλλά ο υπόλοιπος κόσμος που κινείται στη Λήδρας, όπως και εμείς που ζούμε και δουλεύουμε εδώ, μόνο να γελάσουμε μπορούμε, με την καταφυγή σε ένα τόσο γελοίο ψέμα. Και στο κάτω-κάτω, και έτσι να ήταν που δεν είναι, γιατί ενοχλήθηκαν; Σε τέτοια κατάσταση δεν αφήνουν, αυτό στα αλήθεια όμως, τα γήπεδα όταν φεύγουν; Αλλά και να το λένε αυτό, αυτοί που βρόμισαν όλους τους τοίχους της πόλης; Πόση γελοιότητα πια;