Η Λευκωσία διεκδικεί τον τίτλο της Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 2030, κάτι το οποίο είχε ανακοινωθεί επίσημα στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου από τον δήμαρχο Κωνσταντίνο Γιωρκάτζη. Μάλιστα, όπως είχε αναφερθεί, η Λευκωσία διαγωνίζεται δίδοντας έμφαση στα χαρακτηριστικά της μοναδικής της ταυτότητας ως η τελευταία μοιρασμένη πρωτεύουσα της Γηραιάς Ηπείρου. Κανένα πρόβλημα δεν έχω με αυτό, αντιθέτως, πολύ θα ήθελα η Λευκωσία να το πετύχει αυτό. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά που πρέπει να διορθωθούν μέχρι η πρωτεύουσα της Κύπρου να καταστεί αντάξια διαφόρων άλλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Δεν λέω αυτό για να μειώσω την αξία της πόλης η οποία με φιλοξενεί τα τελευταία πέντε χρόνια και την οποία αγαπώ ιδιαίτερα για διάφορους λόγους. Αυτό που θέλω να επισημάνω, όμως, είναι το ότι πρέπει να γίνει φιλική προς τους πολίτες της.
Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με πολλούς τρόπους, αλλά στο σημερινό άρθρο άποψης θα εστιάσω σε έναν, έστω κι αν δεν θα το κάνω για πρώτη φορά. Αυτός είναι η αναβάθμιση του ιστορικού κέντρου της Λευκωσίας, της πόλης εντός των τειχών, η οποία πρέπει να γίνει φιλική προς τον περιπατητή. Από πολύ πριν μετακομίσω μερικά μέτρα έξω από αυτό, μου άρεσε να το περπατώ. Ωστόσο, πάντα κάτι με ενοχλούσε και αναγκάστηκα να αραιώσω πολύ τις βόλτες και τις εξόδους μου στην εντός των τειχών πόλη, τώρα πια, καθώς το πρόβλημα επιδεινώνεται συνεχώς: το γεγονός ότι επιτρέπεται η απρόσκοπτη κυκλοφορία των αυτοκινήτων, με αποτέλεσμα η κατάσταση να γίνεται ακραία άβολη για όσους θέλουν(με) να περπατήσουν εκεί.
Αυτό έχει ως συνέπεια την καταστροφή του πλακόστρωτου σε πολλά από τα σοκάκια, με τον Δήμο Λευκωσίας να προτιμά να κάνει έξοδα για θεραπεία αντί να επενδύει στην πρόληψη, η οποία είναι η αντιμετώπιση της αιτίας που προκαλεί το πρόβλημα. Πλέον, η κατάσταση πέρασε σε άλλο επίπεδο: σπάνε οι πλάκες της οδοποιίας και ρίχνουν… άσφαλτο από πάνω. Ε, πώς αλλιώς θα συνεχίσει η Λευκωσία να είναι μη φιλική προς τους πολίτες της;
Από την άλλη πλευρά, είναι, για παράδειγμα, τα Χανιά στην Κρήτη. Στην παλιά πόλη, παρά το ενετικό λιμάνι, δεν επιτρέπεται να διακινούνται αυτοκίνητα, παρά μόνον τα οχήματα τροφοδοσίας και για συγκεκριμένες ώρες κάθε μέρα. Στο κέντρο της Ρώμης υπάρχουν οι ζώνες περιορισμένης κυκλοφορίας, τις οποίες χρησιμοποιούν μόνο οι κάτοικοι, τα ταξί και τα οχήματα ΑμεΑ. Στο Άμστερνταμ είναι παροιμιώδης η χρήση ποδηλάτου και η ελευθερία των πολιτών να χρησιμοποιούν εναλλακτικά μέσα μεταφοράς, ακόμα και τα πόδια τους. Στο Παρίσι, επίσης, υπάρχει η ζώνη μειωμένων ρύπων, στην οποία μπορούν να εισέλθουν συγκεκριμένου τύπου οχήματα.
Το να παίρνουμε το καλό παράδειγμα από πόλεις ευρωπαϊκές, ίσως βοηθήσει και εμάς να κάνουμε ένα βήμα προς τον εξευρωπαϊσμό μας. Αλλά, στην Κύπρο η άσφαλτος είναι αγαπημένο υλικό. Κι αφού αρχίσαμε να τη ρίχνουμε και στα πλακόστρωτα, μόνο ανησυχία για το μετά μπορώ να αισθάνομαι…
