Οι ευχές για καλή νέα χρονιά δίνουν και παίρνουν τα τελευταία μερικά εικοσιτετράωρα. Όμως, δεν διαπιστώνω να υπάρχει ιδιαίτερη αισιοδοξία ανάμεσα στους ανθρώπους. Λογικό είναι αυτό, θα πει κάποιος, και ίσως είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, από τη στιγμή που καθημερινώς βομβαρδιζόμαστε με ειδήσεις οι οποίες έχουν αρνητική χροιά. Ήταν μεταξύ των γιορτινών ημερών που, ενώ ο κόσμος προσπαθούσε να βιώσει το κλίμα των Χριστουγέννων, δύο από τους μεγαλύτερους θεσμούς, οι επικεφαλής της Νομικής και της Ελεγκτικής Υπηρεσίας, «κονταροκτυπιούνταν» και αντάλλαζαν πυρά μέσω ανακοινώσεων και αναρτήσεων. Στο φόντο της κόντρας «Οδυσσέας Μιχαηλίδης vs Γιώργος Σαββίδης και Σάββας Αγγελίδης», ένας 57χρονος εξέπνευσε στο νοσοκομείο, μέρες μετά από τον κρίσιμο τραυματισμό του σε οδική σύγκρουση, ένα βρέφος πέθανε αφού προηγουμένως είχε εντοπιστεί λιπόθυμο στον βρεφοκομικό σταθμό, με τη νεκροτομή να καταδεικνύει ότι προηγήθηκε έντονο ταρακούνημα και -το αποκορύφωμα- η τετραπλή τραγωδία στην άσφαλτο λίγο μετά την έλευση του 2024. Μα… χρειαζόμαστε τις καλές ειδήσεις.
Όχι, δεν το γράφω εν είδει τραγικής ειρωνείας. Παρά το γεγονός ότι, ως δημοσιογράφοι, ηδονιζόμεθα όταν καταπιανόμαστε με παρασκήνια, ξεκατινιάσματα (ειδικά όταν πρόκειται για κορυφαίους θεσμούς της Κυπριακής Δημοκρατίας), όταν αλιεύουμε την πληροφορία που θα μας δώσει τον τίτλο που θα ξεχωρίσει, εξακολουθούμε να είμαστε άνθρωποι. Αυτό θέλω να πιστεύω, τουλάχιστον, σκεπτόμενος πως δεν μπορεί ένας άνθρωπος να στοιβάζει μέσα του όλη αυτή την απαισιοδοξία για το τι μέλλει γενέσθαι που αφορά την κοινωνία και την ανθρωπότητα, ευρύτερα. Πόσο να αντέξει κάποιος να ενώνει τις τελίτσες των… μελανών σημείων της καθημερινότητάς μας;
Όσον αφορά εμένα, έκανα είσοδο στην αγορά εργασίας τη χειρότερη ίσως περίοδο που πέρασε η Κύπρος, το 2011. Κι ύστερα ήρθε η οικονομική κρίση. Την πανωλεθρία αυτή ακολούθησε η πανδημία της COVID-19. Και από το 2022, στον πλανήτη μας βρίσκεται σε εξέλιξη ο πόλεμος στην Ουκρανία, ενώ εδώ και λίγο καιρό υπήρξε αναζωπύρωση του Μεσανατολικού. Εμβόλιμα, κληθήκαμε οι δημοσιογράφοι να διαχειριστούμε υποθέσεις, όπως του κατά συρροή δολοφόνου, των πυρκαγιών στο Μάτι Αττικής και στην ορεινή Λάρνακας και Λεμεσού, στις οποίες πέθαναν άνθρωποι κι άλλοι έχασαν το βιος τους. Κι αυτά είναι μόνο μερικά από τα όσα μού έρχονται στο μυαλό την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές. Διότι τα ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα, όπως του τομέα της Υγείας, της Παιδείας, της Οικονομίας, με τους πολίτες οι οποίοι ακροβατούν σε ένα λεπτό νήμα προτού πέσουν στο όριο της φτώχειας, είναι διαχρονικά και ανεπίλυτα.
Μα χρειαζόμαστε θετικές ειδήσεις, όσο κι αν πουλούν τα σκάνδαλα, η διαφθορά, ο θάνατος. Διότι, στα όσα χρόνια εργάζομαι και παρακολουθώ τα εργαλεία καταμέτρησης της απήχησης των ειδήσεων στο κοινό, παρατηρώ και το αντίθετο: μια πρωτοβουλία υπέρ του κοινού καλού, μια επιστημονική ανακάλυψη για την αντιμετώπιση μιας ασθένειας, μια πράξη αγάπης, σε αρκετές περιπτώσεις, ενδιαφέρουν, ίσως και περισσότερο από τη συνήθη θεματολογία με την οποία βομβαρδιζόμαστε και βομβαρδίζουμε τους πολίτες. Αναγνωρίζω πως δεν μπορούν να παραγνωριστούν οι αρνητικές ειδήσεις. Κάποιες πρέπει να αναδειχθούν, με την ελπίδα ότι θα συμβάλουν προς την αναστροφή αρνητικών καταστάσεων. Όμως, οι θετικές ειδήσεις πρέπει να αυξηθούν. Διότι η καλή μας διάθεση είναι και θέμα επικοινωνίας.
