Η διακαναλλική ήταν μια επιβεβαίωση ότι ο Πρόεδρος ζει σ’ ένα παράλληλο σύμπαν. Σε μια ακόμα δημόσια παρέμβασή του, επέλεξε να απαριθμήσει πράγματα που έκανε η κυβέρνηση, που βρίσκεται σε διαδικασία για να κάνει ή που θα κάνει, σε μια προσπάθεια να πείσει ότι η Κύπρος αλλάζει. Επέμεινε φορτικά σ’ ένα αφήγημα το οποίο είναι ξεκάθαρο ότι δεν υιοθετείται από την κοινωνία, προτάσσοντας μάλιστα τη θέση ότι έθεσε τον πήχη πολύ ψηλά και πέρασε από πάνω. Στέλνοντας ξανά το μήνυμα ότι έχει ξεμείνει από ιδέες, κυρίως όμως από αντίληψη. Κι ότι πολύ δύσκολα θα καταφέρει να ανατρέψει την εικόνα.
Με την πάροδο δύο χρόνων, το προφίλ που έφτιαξε (και που στην ουσία τον εξέλεξε) παρουσιάζει όλο και περισσότερες ρωγμές, η κομματική συμμαχία που πέτυχε βρίσκεται ένα βήμα πριν την πλήρη αποσύνθεση, ενώ η αρνητική εικόνα του ίδιου του Προέδρου εντός κοινωνίας δείχνει πλέον να εμπεδώνεται. Μια ακόμα δημοσκόπηση, που διενήργησε αυτή τη φορά η εταιρεία Prime Consulting για λογαριασμό του Sigma, φέρει τη γενική ικανοποίηση από το έργο της κυβέρνησης να βρίσκεται στο 25% (43% ανάμεσα στους ψηφοφόρους Χριστοδουλίδη), την ικανοποίηση για την πορεία της χώρας να περιορίζεται στο 19% (28% στους ψηφοφόρους Χριστοδουλίδη), τη στιγμή που μόνο ένας στους 4 των ερωτηθέντων θεωρεί πως τήρησε τις προεκλογικές δεσμεύσεις του και μόλις ένας στους 6 πως θα πρέπει να επανεκλεγεί.
Πρόκειται για μια πρωτόγνωρη ανατροπή της προεκλογικής του εικόνας, η οποία αντανακλά τη γενικότερη εικόνα που εκπέμπει η διακυβέρνησή του. Ένας Πρόεδρος που έχει δημιουργήσει τεράστιες αμφιβολίες ως προς την ικανότητά του να λάβει σοβαρές αποφάσεις, οδηγώντας τη μια σύμβαση μετά την άλλη σε κατάρρευση, και ο οποίος δείχνει αδύναμος, μέχρι στιγμής, να ανταποκριθεί- έστω και στο ελάχιστο- στις υποσχέσεις του. Το πιο προβληματικό, όμως, είναι η αδυναμία του να αντιληφθεί τις πραγματικότητες. Οι απαντήσεις του στη διακαναλική, όσον αφορά το αφορολόγητο και την ΑΤΑ, ήταν απαντήσεις που έδειξαν ότι ο ίδιος δεν αντιλαμβάνεται γιατί θεωρείται ανακόλουθος, ενώ ούτε οι τοποθετήσεις του για την αξιολόγηση στην Παιδεία και την αυτονόμηση των νοσοκομείων διασκέδασαν τις ανησυχίες. Επιπλέον, προχώρησε σε ενέργειες του δημιουργούν σοβαρό προβληματισμό ως προς τους στόχους του. Η απροθυμία του π.χ. μέχρι στιγμής να αντιμετωπίσει με σοβαρά μέτρα την ακρίβεια σε συνδυασμό με την ευκολία με την οποία αυξάνει συνεχώς τα εισοδήματα απόλυτα ευνοούμενων ομάδων (π.χ. οι αυξήσεις στους δημόσιους υπαλλήλους), δικαιολογημένα δημιούργησαν αμφισβήτηση για τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της κυβέρνησης, τον οποίο συνεχώς ο ίδιος ο Νίκος Χριστοδουλίδης επικαλείται. Χωρίς κεντρικό αφήγημα, απρόθυμος να προχωρήσει σε σοβαρές αλλαγές και αδύναμος να διαβάσει σωστά τα δεδομένα, διαμορφώνεται η πεποίθηση ότι δεν διαθέτει την ικανότητα να γυρίσει την κατάσταση, επιτείνοντας την έλλειψη εμπιστοσύνης προς την κυβέρνησή του και γιγαντώνοντας την απαξίωση εντός κοινωνίας.
Το πιο προβληματικό, όμως, είναι η εικόνα του. Η οποία βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με την εικόνα που τον εξέλεξε. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης στην ουσία πληρώνει την ηθική της διακυβέρνησής του: Την έλλειψη αξιοκρατίας, την απουσία διαφάνειας, αλλά και τη δική του προσωπική ηθική. Το γεγονός ότι υποσχέθηκε ξένους επιστήμονες και γέμισε κάθε κρατικό πόστο με συγγενείς, φίλους και υποστηριχτές, το ότι υποσχέθηκε διαφάνεια και επανειλημμένα δημιούργησε την εντύπωση ότι είχε πράγματα να κρύψει (όπως με τους συμβούλους και τον φορέα κοινωνικής στήριξης) και το ότι μέχρι και σήμερα- και παρά τις τεράστιες αντιδράσεις- συνεχίζει να λαμβάνει σύνταξη ως εν ενεργεία Πρόεδρος, είναι ζητήματα που τον έχουν φέρει σε σύντομο χρονικό διάστημα να έχει απωλέσει το φερόμενο ηθικό πλεονέκτημΆ του. Είναι εκπληκτικό ότι δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι για όσο συνεχίζει να λαμβάνει σύνταξη ενώ ο πολίτης ζει δύσκολα, να διορίζει με τον τρόπο που διορίζει, να λειτουργεί στα κρυφά, να απαντά στις επικρίσεις για την ακρίβεια με αναβαθμίσεις της οικονομίας, και να επιμένει σε ένα δικό του αφήγημα που δεν συμμερίζεται η κοινωνία, η εικόνα του θα συνεχίζει να καταποντίζεται.
Μπαίνοντας στην κούρσα για την προεδρία, ο Νίκος Χριστοδουλίδης διέθετε τεράστια δυναμική. Φάνταζε τόσο ιδανικό για τον ίδιο το πολιτικό περιβάλλον, που η πλειοψηφία των κομμάτων στοιχίστηκε γύρω του. Ακόμα και μετά την εκλογή του, πολλοί ήταν αυτοί που εκτιμούσαν ότι το μόνο που στεκόταν εμπόδιο στην πέραν της 10ετούς παραμονής του στο Προεδρικό, ήταν η νέα νομοθεσία που περιόριζε τις προεδρικές θητείες στις δύο. Δύο χρόνια μετά, έχει καταφέρει να ανατρέψει εντελώς το θετικό μομέντουμ, να επιβεβαιώσει κάθε μια από τις αμφιβολίες που κουβαλούσε προεκλογικά και να καταστήσει το φερόμενο ηθικό πλεονέκτημα σε αχίλλειο πτέρνα του. Με τη σχέση του με τα συγκυβερνώντα κόμματα να φαντάζει οριακή, τον περίγυρό του να εμφανίζει τεράστια ελλείμματα πολιτικής εμπειρίας και ικανότητας και τον ίδιο εγκλωβισμένο σε καταστάσεις που φαίνεται όχι μόνο να μην μπορεί να διαχειριστεί αλλά και να κατανοήσει, χωρίς ξεκάθαρο προσανατολισμό, μοιάζει με έναν Πρόεδρο σε ελεύθερη πτώση. Το πιο προβληματικό είναι πως δείχνει παγιδευμένος σε έναν δρόμο που δεν φαίνεται να έχει επιστροφή.
https://x.com/AntonisPolydoro
