Damnatio ad bestias. Φτάνει να χαρεί ο όχλος...

Σημαντικό πράγμα η διαφάνεια. Ειδικά σε χώρες με το πρόβλημα διαφθοράς της δικής μας; Σημαντικότατο. Και όταν αφορά πολιτικούς, ακόμα περισσότερο.

Μιλώντας όμως για τη λίστα την οποία δημοσιοποίησε η Βουλή χθες, νομίζω πως οφείλουμε να διερωτηθούμε εάν αυτό που εξυπηρετήθηκε ήταν όντως η διαφάνεια και εάν στο, όνομα της διαφάνειας, θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο ότι πολιτικά εκτεθειμένα πρόσωπα είναι λογικό να κατακρεουργούνται απλά και να παρουσιάζονται ως κλέφτες και απατεώνες σε σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κάτω από τις ειδήσεις.

Και εάν μας τιμά, ως κοινωνία και ως κράτος, αυτή η διαπόμπευση την ώρα που ο γενικός ελεγκτής διερεύνησε μία προς μία τις περιπτώσεις και κατέληξε πως δεν υπάρχουν ενδείξεις για ευνοιοκρατική μεταχείρισή τους ή κάτι άλλο μεμπτό, πράγμα που οδήγησε και την επίτροπο Προσωπικών Δεδομένων στην απόφαση ότι δεν υπάρχει δημόσιο όφελος από τη δημοσιοποίηση.

Με τον γενικό ελεγκτή, όμως, να τα πασάρει μετά στη Βουλή, αναγκάζοντάς την, υπό τον φόβο ότι θα κατηγορηθεί για συγκάλυψη και έχοντας τη δύναμη της ασυλίας, να τα δώσει στη δημοσιότητα εν μέσω προεκλογικής περιόδου. Όταν, προσέξτε, από τον έλεγχο της πολιτείας δεν προέκυψε τίποτα (!..). Απλώς, ο γενικός ελεγκτής ισχυρίζεται ότι η Βουλή του τα είχε ζητήσει αλλά, δεν φαίνεται να υπάρχει πουθενά αναφορά σε τέτοιο αίτημα!...

Ναι, η διαφάνεια είναι ένα κεφαλαιώδες ζήτημα. Όμως η διαφάνεια δεν προκύπτει μέσα από ρωμαϊκές αρένες στις οποίες τα πάντα είναι θέαμα και όπου ο καθένας μπορεί να κατασπαράζεται -και κατασπαράζεται, διαβάστε απλώς το τι γράφτηκε για κάποια από τα 22 ΠΕΠ τα οποία βγήκαν μπροστά- όταν από τον έλεγχο διαφάνηκε ότι δεν έκαναν κάτι που δεν έπρεπε και ευνοήθηκαν. Ντρέπεται να τα διαβάζει και μόνο κάποιος. Ή θα έπρεπε.

Το εύρος της διαφθοράς στην κοινωνία μας και την πολιτική ζωή δεν σημαίνει ότι είναι όλοι κλέφτες. Το εάν είναι και το τι είναι ο καθένας δεν γίνεται να καθορίζεται από τις ιαχές του όχλου και το βρισίδι που σούρνει για να εκτονώνεται το πλέον ακατέργαστο κομμάτι της κοινωνίας. Ειδικά εάν μιλάμε για πράγματα που έχουν ελεγχθεί! Δεν μπορεί εμείς να το επιτρέπουμε.

Δικαίως δε, θα διερωτηθεί κανείς γιατί να φοβηθεί κάτι κάποιος από τη στιγμή που είναι καθαρός/η και από τον έλεγχο έχει διαφανεί ότι δεν προκύπτει κάτι; Και όμως, έχει πολλά να φοβηθεί. Αρχής γενομένης από το ότι είναι πρακτικά αδύνατον να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, ειδικά όταν η έκθεση του ελεγκτή καταλήγει σε μια «αθωωτική» απόφαση με ουρά, η οποία επιδέχεται παρερμηνείας και δημιουργεί αμφιβολίες στους κακόπιστους για το εάν όντως υπάρχει κάτι.

Ο κ. Μιχαηλίδης ο οποίος συνήθισε, με τραγική και ανεξάντλητη ευθύνη των ΜΜΕ να λειτουργεί ως λαϊκό ή καλύτερα ως μιντιακό δικαστήριο, εξέτασε εδώ κάποια δεδομένα. Διαπιστώνοντας ότι δεν υπήρχε απόδειξη για ευθύνη των ΠΕΠ έριξε το μπαλάκι στη Βουλή με μια σκιά περί έλλειψης ασφαλών συμπερασμάτων.

Με άλλα λόγια, τους αθώωσε μη έχοντας κάτι για να τους καταδικάσει -αρνούμενος να αντιληφθεί πως ουδείς του έδωσε την όποια αρμοδιότητα να παριστάνει το δικαστήριο- αλλά δεν έκλεισε εντελώς την υπόθεση, στη λογική πως από αυτά που είδε δεν υπάρχει κάτι άρα μπορεί να υπάρχει και κάτι αλλά να μην το έχει δει εκείνος.

Με αποτέλεσμα να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Όλοι κλέφτες, όλοι απατεώνες, όλοι ψεύδονται, ο φιλόδοξος όμως Οδυσσέας ο οποίος προκάλεσε αυτή την ιστορία, είναι ένα αγγελούδι το οποίο άλλη έγνοια δεν έχει από του να εξυπηρετήσει τον τόπο. Όταν βέβαια δεν ξεπλένει λ.χ. τον Πρόεδρο για τα αεροπλάνα του Σαουδάραβα ή δεν παίζει πελλόν για τα διαβατήρια του αρχηγού του, Νικόλα κ.λπ.

Όλα τα πιο πάνω δεν είναι γνώρισμα σοβαρού κράτους αλλά μπανανίας. Με τον πολιτικό κόσμο και τα ΜΜΕ να μπαίνουν μονίμως στη διαδικασία να γίνονται αρεστοί στους θεατές της αρένας αλλά και να τρέμουν να υποδείξουν πράγματα αυτονόητα, την ώρα που ρημάζεται και ό,τι έχει μείνει όρθιο, υπό τον φόβο μην κατηγορηθούν από τον όχλο ότι είναι μέρος της συγκάλυψης.

Είναι όμως υποχρέωση όλων μας να σταθούμε απέναντι σ' αυτό το φαινόμενο και να μην υποκύψουμε στον λαϊκισμό ο οποίος έχει γεμίσει τη χώρα με «σωτήρες» -πολιτικούς, αξιωματούχους και δημοσιογράφους- οι οποίοι γκρεμίζουν τα πάντα για να γίνουν αρεστοί.

Είναι ευθύνη όλων μας να διασώσουμε την κοινή λογική. Όση απέμεινε τουλάχιστον. Με την ελπίδα να είναι όντως περισσότερη από όση διακρίνουμε ανάμεσα στις φωνές και την υστερία του όχλου. Διότι εάν είναι όντως τόση...