H παρουσία και η ομιλία του Αρχιεπισκόπου Γεωργίου στην ιδρυτική συνέλευση του πολιτικού κινήματος «Απελευθέρωση 2025» στις 24 Ιουνίου 2025 έπληξε καίρια το κύρος του θεσμού του Προκαθήμενου της Εκκλησίας της Κύπρου. Σε μια σύγχρονη και δημοκρατική κοινωνία οι Αρχιεπίσκοποι δεν εμπλέκονται σε κομματικά θέματα. Απεναντίας, διατηρούν ουδέτερη και αντικειμενική στάση, αποφεύγοντας οποιαδήποτε ρητή υποστήριξη ή ευθυγράμμιση με συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα ή κινήματα. Ενώ οι Αρχιεπίσκοποι έχουν ρόλο στην κοινωνία και μπορούν να εκφράζουν απόψεις για διάφορα θέματα που αφορούν την πίστη , το κύριο τους έργο θα πρέπει να επικεντρώνεται στην ανάλυση, την ερμηνεία και την κατανόηση των θρησκευτικών και ηθικών διαστάσεων και όχι στην κομματική πολιτική. Μ΄άλλα λόγια, ο Αρχιεπίσκοπος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κύπρου αναμένεται να είναι πνευματικός ηγέτης και όχι κομματάρχης της Ακροδεξιάς (ή όποιας άλλης παράταξης). Κανένας δεν αμφισβητεί ότι ο Αρχιεπίσκοπος έχει την αρμοδιότητα να ποιμαίνει το χριστεπώνυμον πλήρωμα, αλλά, ώς εδώ. Δεν μπορεί να είναι και ποιμήν θεσμών ή ιδεών. Δόξα τω Θεώ, έχουμε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση η οποία χειρίζεται το Κυπριακό. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται σήμερα η Κύπρος είναι μια εκκλησιαστική παρα-κυβέρνηση. Aν, παρεμπιπτόντως, εξετάσουμε το θέμα ιστορικά βλέπουμε πόσο ανελεύθερες, αποβλακωτικές, διεφθαρμένες, σκοταδιστικές, σατραπικές, καταστρεπτικές ήταν οι θεοκρατίες και οι παπαδοκρατίες.
Στο ιδρυτικό συνέδριο του «Απελευθέρωση 2025» διαδηλώθηκε «η έντονη αντίδραση στην προωθούμενη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας (ΔΔΟ), η διεκδίκηση των αναφαίρετων θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών των νόμιμων κατοίκων της Κύπρου, η διά πολιτικών μέσω έναρξη αγώνα για την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό και η επανένταξη των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία». Αυτή η διακήρυξη «μυρίζει» ΕΛΑΜ. Υπονοείται ένα ενιαίο κράτος όπου θα κυριαρχούν οι Ε/Κ βάσει της αρχής «ένας άνθρωπος, μια ψήφος» που βέβαια δεν μπορεί να ισχύει σε ομοσπονδιακά κράτη. Η απόρριψη της παρούσας διαδικασίας για επίτευξη της ΔΔΟ την οποία υποστηρίζουν τα HE, η ΕΕ, η Ελλάδα συνιστά ανευθυνολογία καθότι θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στη αναγνώριση της λεγόμενης Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου, όχι μόνο από τα τουρκογενή κράτη αλλά από όλα κράτη μέλη του ΟΗΕ.
O πρόεδρος του Κινήματος απαίτησε παραμερισμό (δηλαδή ακύρωση) «της άνομης πρόνοιας του Ψηφίσματος του ΣΑ 649/1990 περί ΔΔΟ, που γέννησε το έκτρωμα του «Σχεδίου Λύσης Ανάν» που ακόμα μας κατατρέχει». Με άλλα λόγια, πρέπει να πάμε πίσω στο ΣΑ και να ζητήσουμε ένα νέο ψήφισμα που να υπερασπίζεται το Σύνταγμα του 1960 με τις αλλαγές (τα 13 σημεία) του Μακαρίου, οπότε θα αναγκαζόταν η Τουρκία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η ΕΕ να υιοθετήσουν κι αυτές το νέο ψήφισμα! Τότε θα ήταν όλα μέλι - γάλα για τον ελληνισμό της Κύπρου! Σίγουρα θα γελά και το παρδαλό κατσίκι. Εν κατακλείδι, οι του κινήματος «Απελευθέρωση 2025» δεν εισηγούνται καμιά εφικτή λύση πέραν της ΔΔΟ για «απελευθέρωση» διότι απλά δεν υπάρχει. Αιθεροβατούν καθότι πιστεύουν πως ένα λιλιπούτειο κίνημα στηn Κύπρο θα αναγκάσει τον ΟΗΕ να κάνει στροφή 180 μοιρών όσον αφορά τη λύση του Kυπριακού. Αγνοούν ότι ο ορισμός της πολιτικής είναι η τέχνη του εφικτού. Ρεαλιστικά, είτε θα επιτύχουμε τη ΔΔΟ, είτε θα οδηγηθούμε στη λύση δύο κρατών – απελευθέρωση όπως την οραματίζεται το νέο κίνημα, τουτέστιν ελληνοκυπριακή κυριαρχία σε όλη τη Κύπρο, ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας.
Ο πρόεδρος του κινήματος «αποκλείει κάθε 'διευθέτηση', με φιλοσοφία ή περιεχόμενο που ο νόμιμος κυπριακός λαός ήδη απέρριψε στο Δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004». «Εμποδίσαμε», ισχυρίζεται, τη «διάλυση» του Κυπριακού Κράτους, διασώζοντας την Κυπριακή Δημοκρατία». Αναρωτήθηκε ότι η ετυμηγορία του λαού στα δημοψηφίσματα ενδέχεται να είναι καταστροφική; Το κλασικότερο παράδειγμα είναι το δημοψήφισμα του 1920 στην Ελλάδα, όταν το 99% (!) ψήφισε επιστροφή του Βασιλιά Κωνσταντίνου, και αυτό το αποτέλεσμα αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα στη Μικρασιατική Καταστροφή. Στο δημοψήφισμα του Σχεδίου Ανάν το 76% είπε «όχι» . Αν συγκρίνουμε τις πρόνοιες του Σχεδίου Ανάν με τις προοπτικές που προδιαγράφονται σήμερα μετά την εκλογή του Τατάρ και της επιμονής του για δύο κράτη, διαπιστώνουμε μια νέα τραγωδία εν εξελίξει.
Το Σχέδιο Ανάν που το «Απελευθέρωση 2025» δαιμονοποιεί προέβλεπε την πλήρη αποστρατιωτικοποίηση της νήσου μετά από μια μεταβατική περίοδο. Δεν θα ήταν διάλυση της ΚΔ αλλά μετεξέλιξη του ενιαίου κράτους της ΚΔ σε ένα ομοσπονδιακό κράτος με μια διεθνή προσωπικότητα. Η Ελλάδα και Τουρκία θα διατηρούσουν έως το 2011 μέχρι και 6.000 άνδρες η κάθε μία, ένας αριθμός που θα μειωνόταν σε 3.000 μέχρι το 2018. Μετά το 2018, θα έμεναν μάξιμουμ 950 Έλληνες και 650 Τούρκοι στρατιώτες και ο αριθμός τους θα υπόκειτο σε αναθεώρηση προς τα κάτω κάθε τρία χρόνια, δηλαδή, υπήρχε η προοπτική ΠΛΗΡΟΥΣ αποστρατικοποίησης. Με θλίψη αναλογίζομαι ότι αν δεχόμασταν το Σχέδιο Ανάν, σήμερα δεν θα είχαμε καθόλου κατοχικά στρατεύματα-- οι 650 Τούρκοι στρατιώτες θα συνέθεταν την ΤΟΥΡΔΥΚ ενώ τώρα παραμένουν επ΄ αόριστον 40 000 με επιθετική διάταξη. Στο εδαφικό, οι Τ/Κ θα είχαν το 28,5% της συνολικής έκτασης της νήσου και θα επέστρεφαν όλη την περιοχή Μόρφου, την Αμμόχωστο και 65 χωριά, ενώ η Καρπασία θα απολάμβανε ευρεία αυτοδιοίκηση. Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση σήμερα, ούτε του Μόρφου, ούτε η Αμμόχωστος, ούτε τα 65 χωριά θα επιστραφούν, ενώ η Τουρκία θα συνεχίσει να κατέχει το 37% του κυπριακού εδάφους. Βέβαια, το «Απελευθέρωση 2025» απορρίπτει την ομοσπονδιακή λύση, όπως απορρίπτει και την πολιτική ισότητα, αφού το όραμά τους είναι ένα ενιαίο κράτος με εγγυημένη ελληνοκυπριακή κυριαρχία. Πολύ φοβάμαι ότι αυτό το όραμα θα παραμείνει εσαεί ανεκπλήρωτο.
*Οικονομολόγος, κοινωνικός επιστήμονας
