Αξιότιμη υπουργέ της Παιδείας,
Ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και πήγαμε στην αποφοίτηση της μικρής. Για να χαρούμε, μαζί με τις άλλες οικογένειες και τους μαθητές. Το πρώτο σημαντικό ορόσημο, μια γιορτή, επιτευγμάτων, μόνο χαρά. Αντ’ αυτού, βρέθηκα αντιμέτωπη με μια ενοχλητική αντίφαση. Η τελετή είχε περιτύλιγμα με τα χρώματα μιας άλλης χώρας –το θέμα της τελετής και του προγράμματος ο φάρος με την ελληνική σημαία, που καθοδηγεί «τον λαό μας», ενώ μέχρι και ο τοίχος είχε τη δική του (γαλανόλευκη) υστερία, έγραφε «Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες». Τα γνωστά, αποφοίτηση διανθισμένη από δέηση, προϊσταμένου επισκόπου και ομιλία διευθυντά τίγκα εθνικισμού «δεν είμαστε απλώς μαθητές, είμαστε Έλληνες». Όμως δεν είμαστε στην Ελλάδα. Είμαστε στην Κύπρο.
Κοίταξα γύρω μου και είδα τους νέους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας: από όλα τα κοινωνικά στρώματα, παιδιά μεταναστών, κάθε χρώματος και θρησκείας, κορίτσια με μαντίλα, το άριστο παιδί της Σβετλάνας ή του Φλορίν, τον γιο του Νιγηριανού Τσιντουμπέμ Οκονκούο, παιδιά με άλλο χρώμα κι άλλη πίστη. Πολλοί από αυτούς άριστοι. Κι όμως, τη μέρα της αποφοίτησής τους, δόθηκαν μηνύματα που τους αποκλείουν, η αξία τους, η βαθμολογία τους γιορτάστηκαν κάτω από σύμβολα που δεν τους εκπροσωπούν. Η πραγματική τους ταυτότητα ήρθε δεύτερη ή πίσω από τη δική μας «μητέρα-πατρίδα». Τους τόνισαν πως, για να είναι αποδεκτοί, πρέπει να συνταχθούν με μια πατρίδα που δεν τους περιλαμβάνει. Ανατριχιαστικό…
Δεν χρειαζόμαστε βέβαια και παπά να μας πει ότι στα σχολεία μας, ειδικά στα δημόσια, το εκπαιδευτικό σύστημα και οι γιορτές του συντηρούν τη μετα-αποικιακή νοοτροπία, αυτήν που ξέρουμε, που μας οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια, πως φέρουν το βάρος μιας εθνικής ταυτότητας χτισμένης πάνω στη θρησκεία και την προκατάληψη. Στις ομιλίες βέβαια έχουμε πάντα, διότι επιβάλλεται στις μέρες μας, και μια παράγραφο για τη διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη...
Δεν είναι απλώς θέμα πατριωτισμού. Είναι θέμα αρπαγής της ταυτότητας σε κρατική κλίμακα. Η χώρα μας έχει δική της σημαία και ετοιμάζεται να αναλάβει την προεδρία της ΕΕ. Η Παιδεία πρέπει να χτίζει υπερηφάνεια για την Κυπριακή Δημοκρατία -αυτήν πρέπει να αγαπήσουν τα παιδιά, σ’ αυτή μεγάλωσαν και σ’ αυτή θέλουμε να προσφέρουν- όχι να προκαλεί σύγχυση.
Τι έπρεπε να νιώσουν οι τελειόφοιτοι; Περηφάνια; Αηδία; Σύγχυση; Είναι αναμενόμενο, αν όχι ξεκάθαρο ότι για τον Ιμπραχίμ της ΚΔ αυτή η ρητορική μπορεί να γεννήσει αντίδραση και για τον Νικόλα, επίσης της ΚΔ, να καλλιεργήσει ενδεχομένως ρητορική μίσους προς τους άλλους. Καμία επιλογή δεν εξυπηρετεί το μέλλον τους στην Κυπριακή Δημοκρατία.
Συνεπώς αυτό το εθνικιστικό κρεσέντο, το κρύο πιάτο σκληρής γραμμής και μεγαλοϊδεατισμού, στο οποίο επιμένει η Παιδεία και η Εκκλησία, ανέχεται η κυβέρνηση και επαναλαμβάνεται σε κάθε εθνική εορτή στα σχολεία, δεν είναι απλώς λανθασμένο -είναι πρωτίστως επιβλαβές. Δεν έχει δηλαδή να κάνει με το αν αισθάνεσαι Κύπριος ή Έλληνας αλλά με την περηφάνια που πρέπει η Παιδεία να καλλιεργήσει στους αυριανούς πολίτες, ψηφοφόρους, γονείς, στρατιώτες για το κράτος μας, την Κυπριακή Δημοκρατία.
Δεν σας γράφω από πικρία, κυρία υπουργέ, αλλά επειδή επείγει. Αν θέλουμε τα παιδιά μας να αγαπήσουν την πατρίδα τους, πρέπει να τη βλέπουν ως δική τους. Η Παιδεία να είναι ένας καθρέφτης, όχι μια ξένη σημαία. Χρωστάμε στη νεολαία μας ένα σύστημα που τους αναγνωρίζει πλήρως -όχι ως Έλληνες ή Τούρκους, χριστιανούς ή μουσουλμάνους- αλλά ως Κυπρίους.
Δεν γράφω ούτε από θυμό αλλά από αγάπη -για την κόρη μου, για τους συμμαθητές της και για την Κύπρο που αξίζουν.
Με εκτίμηση,
Μητέρα στην Κυπριακή Δημοκρατία
