Την Κυριακή, 20 Οκτωβρίου, περίπου 7 εκατομμύρια Αμερικανοί κατέκλυσαν τους δρόμους της χώρας τους για να δηλώσουν την αντίθεσή τους στην προσπάθεια του Ντόναλτ Τραμπ να λειτουργήσει ως ανεξέλεγκτος και ανέλεγκτος βασιλέας, αντί ως συνετός και υπεύθυνος Πρόεδρος. Λογικά, η αναδυόμενη υπονόμευση των checks and balances και η αύξηση του αυταρχισμού, προκαλούν φόβο στους υγιώς σκεπόμενους Αμερικανούς. Το κίνημα αυτό (No Kings movement) αποτελεί τη μαζικότερη διαμαρτυρία στην ιστορία των ΗΠΑ. Να που τελικά κατάφερε κάτι ο κ. Τραμπ, που να είναι «το μεγαλύτερο που έχουμε δει ποτέ», όπως αρέσκεται να λέει.
Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ που δεν είχαν ποτέ κάποιο Μονάρχη να ζει στο έδαφός τους, η Κύπρος γνώρισε δεκάδες βασίλεια και βασιλιάδες από την αρχαιότητα μέχρι την κατάκτηση της από τους Οθωμανούς. Κάποιοι από αυτούς, όπως ο Ευέλθων και ο Νικοκρέοντας της Σαλαμίνος, ο Πτολεμαίος Α’, ο Γκι Ντε Λουζινιάν και ο Ούγος Γ’, άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία της Κύπρου και στην ευρύτερη περιοχή.
Η πιο πρόσφατη Βασίλισσα που έζησε στο νησί μας ήταν η βενετσιάνα Αικατερίνη Κορνάρο. Από τις ιστορικές καταγραφές, προκύπτει ότι η συγκεκριμένη νεαρή βασίλισσα ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στο ντόπιο πληθυσμό, μέχρι που εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί από το θρόνο της, κάτι που αντιστάθηκε όσο μπορούσε. Φαίνεται ότι οι κάτοικοι της Λευκωσίας είχαν υπερασπιστεί επανειλημμένα την πρωτεύουσα για χάρη της Βασίλισσας τους και ήταν πολύ στεναχωρημένοι όταν την αποχαιρετούσαν. Όπως διαβάζουμε στη διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Polignosi, η Αικατερίνη «σε ηλικία 19 χρόνων (1474) ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Κύπρου και, παρά τα ανυπέρβλητα εμπόδια, παρέμεινε βασίλισσα του νησιού για 16 χρόνια. Ωστόσο ουσιαστικά όλες τις υποθέσεις χειρίζονταν οι Βενετοί εκπρόσωποι της πόλης τους στην Κύπρο, των οποίων η Αικατερίνη ήταν σχεδόν αιχμάλωτη».
Αν κάνουμε τη σύγκριση με πρόσφατες δημοσκοπήσεις για τη σημαντικά χαμηλή εκτίμηση που χαίρει ο νυν ΠτΔ (αλλά και ο Τέως και πολιτικός του πατέρας), οι δύο Νίκοι μάλλον θα ζήλευαν τη δημοφιλία που είχε η Αικατερίνη Κορνάρο. Δε γνωρίζω αν αυτή η δημοφιλία έφτασε τα αστρονομικά επίπεδα εκείνης που απολάμβανε ο Γερμανός Γιούργκεν Κλοπ το διάστημα 2015-2024 που ήταν πολύ επιτυχημένος προπονητής της Λίβερπουλ. Από μια πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε ο Κλοπ (για το podcast «Diary of a CEO»), καταλαβαίνει κανείς τη φιλοσοφία του για το τι σημαίνει να ηγείται κανείς και να βγάζει το καλύτερο από μία ομάδα ανθρώπων, ώστε να κάνει πραγματικά τη διαφορά.
Αυτή η φιλοσοφία περιλαμβάνει την επιλογή ταλαντούχων μελών της ομάδας, που να δένουν και να συνεργάζονται άψογα μεταξύ τους, ειδικά σε ένα απαιτητικό και ανταγωνιστικό πλαίσιο που αναμένει τακτικά απτά αποτελέσματα. Περιλαμβάνει επίσης το είναι κανείς παθιασμένος για αυτό που κάνει, να γνοιάζεται για το πώς είναι τα μέλη της ομάδας του και πώς αναπτύσσονται στο ρόλο τους και μεταξύ τους. Επιπρόσθετα, σύμφωνα με τον Κλοπ, ένας σωστός και ηθικός ηγέτης δημιουργεί ένα περιβάλλον όπου όλοι, ανεξαρτήτως βαθμίδας, αισθάνονται ότι είναι σημαντικοί και αξίζουν σεβασμού. Όποιος δείχνει σεβασμό, ουσιαστικό και όχι επιφανειακό, λαμβάνει σεβασμό – ο τελευταίος δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένος. Κάποιος να το μεταφέρει αυτό στο παραπαίον Υπουργικό Συμβούλιο που όλο θα έχει ανασχηματισμό και όλο αυτός δεν έρχεται!
Επειδή η Ιστορία τείνει να επαναλαμβάνεται, μια άλλη νεαρή και συνετή Αικατερίνη, με οικολογικές ευαισθησίες, κινείται ξανά στα ... βασιλικά μας ανάκτορα. Όπως, όμως, και στην περίπτωση της Κορνάρο, φρονώ ότι θα ήταν υπερβολικά αγαπητή και νούσιμη για να αφεθεί από τα μέλη της βασιλικής αυλής να μας κυβερνήσει αυτή. Δυστυχώς, ατυχήσαμε πάλι. Για παράδειγμα, κάτι μου λέει ότι αυτή η Αικατερίνη δεν θα διανοείτο να πει σε διακεκριμένη επιστήμονα «έχω διαβάσει [δήθεν] 6000 βιβλία και το δικό σου είναι το χειρότερο».
Απεναντίας, αυτή την Αικατερίνη θα την έβλεπα άνετα να μπορεί να συζητήσει ανθρώπινα, λογικά, εποικοδομητικά και χωρίς μουλαρώματα, με τη γλυκύτατη Canev, μιαν από τις κόρες του Ερσίν Τατάρ (ειδικά όσο ο τελευταίος βρισκόταν στην εξουσία στα κατεχόμενα). Πιστεύω θα αποδείκνυαν τα δύο κορίτσια ότι η ποιότητα των παιδιών, ευτυχώς, μπορεί να αναπτυχθεί ανεξάρτητα από τα προβληματικά χαρακτηριστικά των πατεράδων τους.
*Ψυχολόγος, Εκπαιδεύτρια
