Καθόλου δεν είναι πρωτόγνωρα τα όσα ζούμε και ακούμε τον τελευταίο καιρό. Όμως η Δημοκρατία πρέπει να βαθαίνει με τα χρόνια. Δεν πρέπει δηλαδή να ακούμε πράματα που με τον άλφα ή βήτα τρόπο τα ακούσαμε ή τα ζήσαμε στο παρελθόν. Άλλο δηλαδή να ακούς λίγο πριν κλείσει η δεκαετία του 1980 πως αναμένεται παρέμβαση καταλύτης στο Κυπριακό (αναφερόταν τότε μάλιστα ως όνομα πιθανού καταλύτη το όνομα του Γερμανού Καγκελάριου Βίλλυ Μπραντ) και άλλο να το ακούς είτε το 2000, είτε πολύ περισσότερο το 2023. Με ελαφρά διαφοροποίηση! Με τη νέα επωνυμία «ενεργότερη εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Ακούω μάλιστα στους διαδρόμους της Κύπρου να αναφέρονται και ονόματα, Άνγκελα Μέρκελ και Μισέλ Μπαρνιέ. Είτε κανείς πρέπει να πάψει να παρακολουθεί την πολιτική που αργά και σταθερά εξελίσσεται σε θεατρική σκηνή, είτε αν διαθέτει ψήγματα ακόμη λογικής και ευθύνης να ψιθυρίσει έστω τις απόψεις του. Να τις φωνάξει είναι αδύνατον, δεδομένης της ασύλληπτης φλυαρίας, μέσων ενημέρωσης δήθεν, είτε αυτά ονομάζονται κανάλια είτε ακόμη και μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ενεργή εμπλοκή της ΕΕ λοιπόν. Με διορισμό μάλιστα εκπροσώπου για το πρόβλημά μας από το Συμβούλιο της ΕΕ. Στον αιώνα που θα μπει σε πολλές δεκαετίες από τώρα που μιλάμε δεν πρόκειται να γίνει αυτό. Γιατί; Διότι πρώτα απ’ όλα δεν μας εμπιστεύονται. Δεύτερον, διότι πρέπει να συμφωνήσουν στην ιδέα 27 κράτη, τρίτον, να συμφωνήσουν στο ποιος θα είναι αυτός ή αυτή και, τέταρτον, αυτός ή αυτή να δεχτεί να πάρει ξένα κάρβουνα στα χέρια του. Αφήνω κατά μέρος το ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να δεχθεί να συναντήσει εκπρόσωπο ενός οργανισμού που τον θεωρεί δικό μας club. Ανεξαρτήτως του αν ισχύει αυτό. Απόδειξη των πραγματικοτήτων αυτών είναι κυρίως η αποσιώπηση από το ίδιο το Προεδρικό της πολυδιαφημισθείσας προεκλογικά μεγαλεπήβολης ιδέας, και που τώρα αντί για διορισμό εκπροσώπου του Συμβουλίου μας μιλάνε για «ενεργότερη εμπλοκή της EE».
Και είναι σωστή η σκέψη για διασύνδεση των ευρωπαϊκών «θέλω» της Τουρκίας με θετικές εξελίξεις στο Κυπριακό. Όμως και εδώ είναι αργά. Τι έκαναν επ’ αυτού την τελευταία δεκαετία είτε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είτε ο τότε υπουργός των Εξωτερικών και νυν Πρόεδρος; Διασύνδεση δεν θα γίνει κυρίως γιατί ο Πρόεδρος δεν πρόκειται, ούτε θέλει ούτε μπορεί, να δώσει στην Τουρκία άνοιγμα κεφαλαίων, απελευθέρωση βίζας ή πολύ περισσότερο αναβάθμιση της τελωνειακής ένωσης ΕΕ - Τουρκίας. Με οποιοδήποτε αντάλλαγμα; Ακόμα και με λύση του Κυπριακού; Διακινδυνεύω να πω ναι. Διότι άλλο τι λύση θέλω (θέλει ο Πρόεδρος) και άλλο τι λύση δημοσία υποτίθεται αναζητεί. Και εδώ είναι που η αξιοπιστία μας αμφισβητείται.
Ήλθε πρόσφατα η κ. Ντι Κάρλο. Φτάσαμε στο σημείο να λέμε πως πηγές(;) αναφέρουν ότι η δέσμευση του γενικού γραμματέα στα ψηφίσματα είναι ένδειξη της προσήλωσής του στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Αυτό μετέδιδε το κρατικό ραδιόφωνο την Τετάρτη 15 Μαρτίου. Και επιπρόσθετα, αποσιωπούσε τα της συνάντησης Ντι Κάρλο με τον κύριο Τατάρ.
Ο οποίος επέμενε στην κυριαρχική ισότητα και στη συνεργασία των «μερών».
Υπάρχει διέξοδος; Μπορεί να υπάρξει κάτι που να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του Κυπριακού;
Ναι, υπάρχει! Άλλωστε ποια η σημασία της αρθρογραφίας αν δεν έχεις κάτι να προτείνεις.
Ο Πρόεδρος λέει ότι θα πάει στο Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και είναι έτοιμος μάλιστα και αύριο να πάει στη Νέα Υόρκη.
Μα καλά, υπάρχει Πρόεδρος που δεν πήγε, και μία και δύο και δέκα φορές, σ' αυτές τις πρωτεύουσες; Τι άραγε ελπίζει; Αγνοώ.
Να πάει υποστηρίζω κι εγώ. Και καταλαβαίνω ότι κάποια από τα κλειδιά της επίλυσης βρίσκονται σ' αυτές τις χώρες. Μένει όμως κάτι πίσω. Υπάρχει χώρος όπου επίσης κρύβεται ένα από τα κύρια κλειδιά του Κυπριακού. Και αυτός ο χώρος είναι η Κύπρος. Αν θέλει επίλυση του Κυπριακού ο Πρόεδρος πρέπει να πάει στο Λευκόνοικο, στη Γιαλούσα, στο Ριζοκάρπασο, στα Λιβερά, στη Μύρτου. Στους καφενέδες που συχνάζουν οι Τουρκοκύπριοι. Να εξηγήσει ποια λύση είναι που θέλει. Και γιατί αυτό θα είναι καλό για όλους. Αλλά και στα χωριά της ελεύθερης Κύπρου. Με ίδιο περιεχόμενο. Ποια λύση αναζητούμε και γιατί;
Το να διερχόμαστε τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι καλό. Αλλά το να αγνοούμε αυτούς τους οποίους αφορά είναι κακό.
Ξέρω τι προτείνω. Διότι μία, δύο και δέκα φορές στα κατεχόμενα, θα αρχίσουν τα εμπόδια, μα και οι απειλές. Αλλά ναι. Όταν αρχίσουν τα εμπόδια και οι απειλές τότε είναι που θα πάει το μήνυμα στις πρωτεύουσες του κόσμου. Και τότε μόνο θα ανακτηθούν το χαμένο έδαφος και η αναζητούμενη αξιοπιστία.
Να πάει στη Νέα Υόρκη ο Πρόεδρος, αλλά ίσως η πραγματική Νέα Υόρκη να βρίσκεται κάπου πιο κοντά. Κάπου ανάμεσα σε Λευκωσία και Ριζοκάρπασο. Ξέρω πως δεν θα γίνουν αυτά. Προτιμητέα η πεπατημένη. Άλλωστε δεν είναι έτσι που πέρασαν τα πενήντα χρόνια; Με τρεχάματα ανά τον κόσμο θα συνεχίσουμε.
Όμως, το πιστεύω βαθιά, και είναι πρότασή μου προς τον Πρόεδρο. Αν θέλει λύση, με μας πρέπει να μιλήσει. Σε μας πρέπει να το φωνάξει. Στους Κύπριους.
Μέσω ημών μόνο είναι που θα πάει το μήνυμα στους ξένους. Αλλιώτικα, ώτα κωφών τα αφτιά των ξένων.
