Είναι η αρχή του τέλους για τον Ταγίπ Ερντογάν; Εννιά στους δέκα τίτλους ή έχουν αυτόν τον τίτλο ή έναν άλλο που υπονοεί το ίδιο. Είκοσι χρόνια τώρα οι τίτλοι επαναλαμβάνονται. Τίτλοι τέλους για τον σουλτάνο; Α, και για να λέμε την αλήθεια, το «σουλτάνος» δεν χρησιμοποιείται και πολύ από τις τελευταίες προεδρικές εκλογές στην Τουρκία…
Οι κεμαλιστές επιστρέφουν… Αυτό σαν υπότιτλος. Ε, άντε κι αν επιστρέψουν, τι μπορεί να περιμένει (και να περιμένουμε…) από μια τέτοια εξέλιξη; Μήπως δεν ήταν οι κεμαλιστές που έκαναν την εισβολή στην Κύπρο, αλλά και τις άλλες εισβολές στις γύρω χώρες; Σημειώνει ο Π.Τζανετάκος στο άρθρο του στους «πρωταγωνιστές»: Ο Ταγίπ Ερντογάν γνώρισε την Κυριακή την πιο βαριά ήττα της πολυτάραχης πολιτικής καριέρας του. Έως χθες το απόγευμα, το ερώτημα που κυριαρχούσε στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης ήταν αν ο παντοδύναμος ισλαμιστής ηγέτης θα έχανε ξανά από τον ίδιο άνθρωπο: Τον Εκρέμ Ιμάμογλου. Τελικά, η απάντηση ήταν εκκωφαντικά θετική –κι αυτό παρά το γεγονός ότι ο Ερντογάν ουσιαστικά παραμέρισε τον δικό του υποψήφιο και αντιπαρατέθηκε ευθέως με τον δημοφιλή δήμαρχο της πόλης. Με απλά λόγια, εκτός από βαριά, η ήττα ήταν και προσωπική. Το πρόβλημα, όμως, για τον τούρκο Πρόεδρο ξεπερνά τα όρια της ιστορικής μητρόπολης. Μετά από 22 χρόνια το ΑΚΡ έπεσε πρώτη φορά στη δεύτερη θέση. Πρόκειται για μια ιστορική μεταβολή της τουρκικής κοινωνίας ή ο θρίαμβος των κεμαλιστών του CHP είναι αποτέλεσμα της συγκυρίας; Έγινε το πρώτο βήμα για την ανατροπή του Ταγίπ Ερντογάν από την ηγεσία της χώρας ή ο αειθαλής 70χρονος πολιτικός άνδρας θα ανακάμψει στο εγγύς μέλλον;»
Το τρίτο συνεχόμενο εορταστικό τριήμερο που μας έλαχε δεν άφησε και πολλά περιθώρια παρακολούθησης των εκλογών στην Τουρκία.
Πιο παλιά θυμάμαι, κάθε ήττα του Ερντογάν παρουσιαζόταν σαν αναμενόμενη κατάρρευση της Τουρκίας. Ή οι αρρώστιες θα τον… μασούσαν κανονικά, αφού τη μια δεν μπορούσε να περπατήσει, την άλλη τον κρατούσαν κάμποσοι μπράβοι του, ή κοιμόταν από την κόπωση που προκαλεί μια τόσο μακροχρόνια τριβή με την εξουσία.
Κι όμως, ούτε αυτή η ήττα θα σημάνει το τέλος του Ερντογάν. Βλέποντάς τον να αποδέχεται την ήττα ως «μια καμπή» και τίποτα άλλο, αν είσαι ανοικτομάτης και ανοικτόμυαλος θα παραδεχτείς πως ο Ταγίπ Ερντογάν είναι ένας χαρισματικός ηγέτης που ενώ αποδέχεται τις ήττες του από τη μια, από την άλλη είναι…φοίνικας που ξανασηκώνει κεφάλι.
Η για μισό αιώνα προσδοκία μας να ξεφορτωθούμε την κατοχή της Τουρκίας στην Κύπρο, μας δημιούργησε ένα σωρό ψευδαισθήσεις. Ότι μια μεγάλη ανατροπή στην Τουρκία είναι ικανή να… επιφέρει τέτοιες αλλαγές στο τουρκικό οικοδόμημα, έτσι ώστε η απαλλαγή της Κύπρου από την τουρκική κατοχή να γίνει με ένα «ταρατατζούμ» και πάπαλα!
Τι κι αν πέρασαν πενήντα χρόνια; Στην ουσία αναμένουμε (αν κάτσει…) ένα θαύμα από την Τουρκία το οποίο θα επιλύσει και το εθνικό μας θέμα χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας. Ένα θαύμα που ούτε οι μοναχοί της Αββακούμ μονής δεν τόλμησαν να αγγίξουν. Πάμε για τα επόμενα πενήντα χρόνια.
