Προβαίνουν σε αναγκαστικές αισιόδοξες εκτιμήσεις για την τριμερή συνάντηση στη Νέα Υόρκη όλοι όσοι φοβούνται να φανούν απαισιόδοξοι και χωρίς ελπίδα. Διαβάζω και εγώ με ενδιαφέρον διερωτώμενος κατά πόσο βλέπουν κάτι που δεν βλέπω εγώ. Αφού χαιρόμαστε τόσο που απλώς άρχισε ένας διάλογος από μια χειραψία σημαίνει πως νοσταλγήσαμε πολύ τις χωρίς αποτέλεσμα διαπραγματεύσεις εδώ και πενήντα χρόνια. Ο ΓΓ του ΟΗΕ δηλώνει ότι «δεν υπάρχει κοινό έδαφος», ο Χριστοδουλίδης λέει ότι «δεν είμαστε στο σημείο έναρξης των συνομιλιών», ο Τατάρ θέτει στο τραπέζι του ΟΗΕ τη θέση ότι «δεν συζητούμε την ομοσπονδία, δεν γίνεται χωρίς την αποδοχή των δύο κρατών», όμως τι σημασία έχουν όλα αυτά; Άρχισε ή δεν άρχισε ο διάλογος; Αυτό κοιτάμε εμείς. Μάλιστα υπάρχουν ανάμεσά μας κάποιοι που δεν αμελούν να υποβάλουν τις ευχαριστίες τους στον Ταγίπ Ερντογάν, επειδή άρχισε αυτό τον διάλογο παρά την απροθυμία του Τατάρ.
Δεν συζητάμε τη λύση, όμως χαιρόμαστε που θα ανοίξουν νέες πύλες, οι οποίες θα ενισχύσουν πιο πολύ τη διχοτόμηση στο νησί. Τοποθετούνται οι τελευταίες πέτρες των δύο ίσων κυρίαρχων κρατών, όμως κάπως συνηθίσαμε τη διζωνικότητα και κανείς δεν παραπονιέται και πολύ, τώρα άσχημα είναι να την κατοχυρώσουμε κιόλας; Δεν μπορούμε να ζούμε στην ίδια γειτονιά. Θα είμαστε γείτονες. Το συνηθίσαμε και αυτό. Πηγαινοερχόμαστε ο ένας στον άλλον. Μας αρέσει να αγοράζουμε φθηνά από την άλλη πλευρά εκείνα που είναι ακριβά στη μία πλευρά. Δεν βλάπτει την ελληνοτουρκική φιλία η διζωνικότητα, έτσι δεν είναι; Οι Έλληνες δεν βρίζουν τους Τούρκους και οι Τούρκοι τους Έλληνες. Οι Τούρκοι βρίζουν τις δικές τους διοικήσεις και οι Έλληνες τις δικές τους διοικήσεις. Τελειώνει η γενιά εκείνων που είχαν την έγνοια να κάνουν τη διαιρεμένη Κύπρο ενιαία. Άλλωστε τούς αποκαλούν «οι παλιοί Κύπριοι». Έμειναν στο παρελθόν, λέει! Δεν μπόρεσαν να συμβαδίσουν με την εποχή μας, λέει! Τρώνε τη ζωή τους βλέποντας στα όνειρά τους τις παλιές καλές μέρες της Κύπρου. Έτσι;
Προδίδουν τα αναγκαστικά αισιόδοξα ανακοινωθέντα σας ότι φοβάστε να φανείτε απαισιόδοξοι, να θεωρηθείτε ηττοπαθείς, να φάτε τη ρετσινιά του εχθρού της λύσης και της ειρήνης. Σας καταλαβαίνω. Σας καταλαβαίνω, όμως με συγχωρείτε, όσοι δεν λένε την αλήθεια όταν πρέπει να λεχθεί η αλήθεια στο τέλος γίνονται θύματά της. Θα εκπλαγούν λέγοντας «πώς δεν μπορέσαμε να το προβλέψουμε;». Άλλωστε τι μπορέσαμε να προβλέψουμε μέχρι τώρα; Όλα που δεν ήταν έκπληξη μάς ήρθαν σαν έκπληξη. Δεν μπορέσαμε να προβλέψουμε το 1963. Ούτε το 1974. Μήπως μπορέσαμε να προβλέψουμε τις συνέπειες του Σχεδίου Ανάν; Ούτε αυτό μπορέσαμε να προβλέψουμε. Ο Ταγίπ Ερντογάν εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον το μοναδικό μας «ναι». Χόρεψε πάνω στην πλάτη μας. Δεν έμεινε κουβέντα που δεν λέχθηκε επειδή δεν πίστευαν ότι θα βγει «ναι» και από τις δύο πλευρές. Όμως δεν χρειαζόταν να είναι μάντης κάποιος για να δει αυτό το αποτέλεσμα. Όμως δεν μπόρεσαν να το προβλέψουν. Δεν θέλησαν. Υπήρχε μια τέτοια φούρια αισιοδοξίας που σήμαινε πως έθετες τον εαυτό σου απέναντι σε όλους μένοντας εκτός αυτής.
Ουσιαστικά έκαναν πολύ μαστορικά τα σχέδιά τους εκείνοι που μας διαίρεσαν το 1974. Μας αναγκάζουν να κάνουμε αυτό που θέλουν. Μας αναγκάζουν να εγκρίνουμε τα πάντα. Έτσι ήταν και παλιά άλλωστε. Τότε μας έκαναν να δυσαρεστηθούμε ο ένας με τον άλλον. Και τώρα μάς επιβάλλουν τα σχέδιά τους για «λύση» και «ειρήνη». Αποκαλούν εχθρούς της ειρήνης όσους στο νησί έχουν αντίρρηση σε αυτά. Δεν τους καλούν στις δεξιώσεις που οργανώνουν οι αμερικανικές και οι αγγλικές αποστολές. Δεν τους δίνουν θέση στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες τις οποίες ελέγχουν. Φοβάμαι ότι μια μέρα θα ανακηρυχθούν «προδότες» εδώ όσοι θα λένε όχι σε μια λύση δύο κρατών.
Δεν νομίζω ότι θα σημειωθεί σοβαρή πρόοδος εδώ μετά το τριμερές δείπνο στη Νέα Υόρκη. Δεν πιστεύω και ότι μια σοβαρή πρόοδος θα μπορούσε να υπάρξει με αλλαγή διοίκησης στον βορρά. Και με τον Τατάρ και με κάποιον άλλον, η Άγκυρα είναι αυτή που αποφασίζει. Διότι εκείνη είναι η ανώτατη διοίκηση εδώ. Και δεν βλέπω στην πολιτική μας σκηνή αυτή τη στιγμή οποιονδήποτε θα παραβίαζε τη βούλησή της. Εκείνοι που πρέπει να χαρούν πιο πολύ από τη συνάντηση στη Νέα Υόρκη είναι όσοι τάσσονται υπέρ της συνέχισης του υφιστάμενου στάτους και όσοι δεν θα απέρριπταν τα δύο κράτη. Οι αλήθειες είναι πικρές. Όμως, δεν μπορεί κανείς να ζει μια ζωή με πικρά ψέματα…
