Ασχοληθήκαμε για μέρες, βδομάδες με δημοσιεύματα στην εφημερίδα μας. Ερευνήσαμε το έγκλημα στο ματωμένο μπάνιο. Ένα έγκλημα που για κάποιο λόγο κανείς δεν τόλμησε να αγγίξει. Είναι βαρβαρότητα. Όμως, γιατί έγινε ταμπού; Γιατί το στόμα κάποιων μαρτύρων παραμένει ερμητικά κλειστό; Αν το έκαναν Ελληνοκύπριοι, γιατί διστάζετε να το συζητήσετε; Μια ημερομηνία που δεν θα ξεχαστεί: 24 Δεκεμβρίου 1963. Ελληνοκύπριοι εθνοφρουροί επιτέθηκαν στη συνοικία Κουμσάλ της Λευκωσίας. Έπιασαν αιχμάλωτους όλους τους Τουρκοκύπριους που διέμεναν εκεί. Σκότωσαν μόνο ένα άτομο που τους αντιστάθηκε, τον καλλιτέχνη Ερντογάν Ριφάτ. Όμως, τα πραγματικά θύματα εκείνης της κρύας βραδιάς ήταν τρία μικρά παιδιά και η μητέρα τους. Η οικογένεια του ταγματάρχη Νιχάτ Ιλχάν που υπηρετούσε στο τουρκικό σύνταγμα. Για χρόνια λέγονταν ψέματα στην κοινότητα. Διαδόθηκε ότι η οικογένεια δολοφονήθηκε μέσα στην μπανιέρα και μάλιστα ότι από τον πυροβολισμό τα μυαλά των παιδιών σκορπίστηκαν στον τοίχο. Όλα αυτά ήταν γνωστά έτσι μέχρι το δημοσίευμα της εφημερίδας μας. Στην έρευνά μας αποκαλύψαμε όσα ήταν άγνωστα. Τα παιδιά δεν είχαν δολοφονηθεί μέσα στην μπανιέρα. Το έγκλημα είχε συντελεστεί εκτός της μπανιέρας. Το μπάνιο δεν είχε αίματα. Βρήκαμε και δημοσιεύσαμε τη φωτογραφία με το μπάνιο χωρίς αίματα από εκείνη την ημέρα. Όμως, στη φωτογραφία που διαδόθηκε στον κόσμο και προκάλεσε σοκ, τα παιδιά ήταν γεμάτα αίματα μέσα στην μπανιέρα με τη μητέρα τους. Καλά, ποιος τα πήρε και τα έβαλε εκεί; Οι αξιωματούχοι της ΤΜΤ που μπήκαν πρώτοι εκεί μετά το έγκλημα. Ήθελαν να βγάλουν μια «θαυμάσια» φωτογραφία βαρβαρότητας. Και σύμφωνα με τις έρευνές μας, επικεφαλής αυτής της επιχείρησης ήταν ο Ομέρ Σαμί Τζοσάς, ο οποίος βρισκόταν εδώ ως ανταποκριτής της εφημερίδας «Μιλλιέτ», όμως ήταν γνωστό ότι εργαζόταν στην πρεσβεία της Τουρκίας. Πήραν τις ματωμένες σορούς και τις έβαλαν στην μπανιέρα. Το αίμα λέρωσε τα χέρια τους. Έβγαλαν μερικές φωτογραφίες έτσι. Δεν τους άρεσαν. Έπρεπε να τους δώσουν μια πιο συγκινητική, πιο συγκλονιστική μορφή. Τους άλλαξαν θέση. Έβγαλαν ξανά φωτογραφίες. Αυτή τη φορά ικανοποιήθηκαν. Αυτή την τελευταία φωτογραφία διένειμαν στον κόσμο. Εμείς βρήκαμε και δημοσιεύσαμε στην εφημερίδα μας και την πρώτη φωτογραφία που σκηνοθέτησαν. Βάλαμε τις δύο διαφορετικές φωτογραφίες τη μία δίπλα στην άλλη και τις δείξαμε στην κοινότητα. Πρώτη φορά δημοσιεύονταν στον Τύπο μας.
Οι Ελληνοκύπριοι εθνοφρουροί έδωσαν πίσω όλους τους Τουρκοκύπριους που έπιασαν αιχμάλωτους στο Κουμσάλ, χωρίς να τους πειράξουν έστω και μία τρίχα. Όπως λέγεται, επικεφαλής των Ελληνοκυπρίων εθνοφρουρών που πήγαν στο Κουμσάλ ήταν ο Τάσος Μάρκου. Και ο Μάρκου τηλεφώνησε στον Τάσσο Παπαδόπουλο και τον ρώτησε τι να κάνει τους αιχμαλώτους. «Σκότωσέ τους όλους», του είπε ο Παπαδόπουλος. Κατόπιν τούτου, ο Μάρκου του απάντησε λέγοντας: «Δεν είμαι χασάπης, στρατιώτης είμαι». Ο Τάσος Μάρκου μνημονεύεται τώρα ως ένας θρυλικός αξιωματικός που πολέμησε ηρωικά ενάντια στους Τούρκους στρατιώτες το 1974 και θυσίασε τη ζωή του.
Το δημοσίευμά μας για το ματωμένο μπάνιο έκανε μεγάλη αίσθηση. Οι τηλεοράσεις στην Τουρκία έκαναν πολλές μεταδόσεις γι’ αυτό. Δημοσιεύθηκε πρωτοσέλιδα στον νότο. Για να καταρρίψουν το δημοσίευμά μας έφεραν εδώ τον πατέρα των παιδιών, δρ Ιλχάν, ο οποίος ζούσε στην Τουρκία και δεν πάτησε στο νησί για σαράντα χρόνια. Όμως, μετάνιωσαν που τον έφεραν. Έβγαλαν τον άνδρα στην τηλεόραση, όμως διηγήθηκε τέτοια πράγματα που πάγωσαν. Πλέον δεν ζει.
Το έγκλημα στο μπάνιο είναι η πιο «σημαντική» εικόνα προπαγάνδας που μεταδόθηκε σε αυτή την κοινότητα και στον κόσμο. Η τουρκική πλευρά την προβάλλει σε κάθε ευκαιρία. Μετέτρεψαν σε μουσείο εκείνο το σπίτι που είναι γεμάτο με μυστικά στο Κουμσάλ. Μουσείο Βαρβαρότητας. Ακόμα παίρνουν εκεί τα παιδιά με τα σχολεία τους και τους διηγούνται την ελληνοκυπριακή βαρβαρότητα. Γιατί έγραψα ξανά σήμερα γι’ αυτό το θέμα για το οποίο είχα γράψει στο παρελθόν; Να σας πω. Ήρθε στο νησί μας ο Τζεβντέτ Γιλμάζ για τους εορτασμούς των 41 χρόνων αυτού του κράτους φάντασμα. Ο αντιπρόεδρος της Τουρκίας. Και αρμόδιος για Κυπριακές Υποθέσεις. Τέλεσε τα εγκαίνια του στρατιωτικού νοσοκομείου στην Κερύνεια που ολοκληρώθηκε η ανέγερσή του και ο εξοπλισμός του. Ονόμασαν το νοσοκομείο «Στρατιωτικό Νοσοκομείο Κερύνειας 24 Δεκεμβρίου 1963». Στην ομιλία του, ο Γιλμάζ είπε ότι «στο μπάνιο βρέθηκε εντός της μπανιέρας νεκρή η οικογένεια του ταγματάρχη δρα Ιλχάν», υπενθυμίζοντας το έγκλημα στο μπάνιο που διαπράχθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1963. Όχι, κύριέ μου. Δεν βρέθηκαν στην μπανιέρα, βρέθηκαν εκτός της μπανιέρας. Λερώθηκαν με αίμα τα χέρια εκείνων που τους έβαλαν στην μπανιέρα. Δεν τα είδατε;
