Πώς μπορεί μια παράταξη, η οποία μάλιστα κείται μακράν του δημοκρατικού τόξου των λοιπών κοινοβουλευτικών κομμάτων, να επιχειρεί, να διανοείται καν την οικειοποίηση του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ και των παλικαριών που έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά και την ένωση με την Ελλάδα; Τι σχέση έχουν οι φυγόστρατοι με αυτούς που έπεσαν επί των όπλων. Πιο πολλά κοινά βρίσκω μεταξύ των ηρώων του 1955-1959 και των ηρώων του 1974 παρά με αυτούς τους άκαπνους, κάπηλους της μνήμης των αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Για παράδειγμα, ο ήρωας μαθητής, ο ήρωας ποιητής Ευαγόρας Παλλικαρίδης, έχει πιο πολλά κοινά από οποιονδήποτε άλλον με τον επίσης ήρωα αδελφό μου, πεσόντα την 20ή Ιουλίου 1974, Σωτήρη Παπαλαζάρου. Και οι δυο έγραφαν ποιήματα, ο ένας ήταν 19 χρονών μαθητής και ο άλλος 21 χρονών φοιτητής. Παφίτες και οι δυο και αγωνιζόμενοι αμφότεροι με το όπλο στο χέρι. Πεσόντες κι οι δυο για την ελευθερία.
Πάμε και σε άλλα παραδείγματα. Μάρκος Δράκος, συνδικαλιστής της ΣΕΚ, έπεσε μαχόμενος στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Κώστας Μισιαούλης ο νεότερος, συνδικαλιστής της ΠΕΟ, δολοφονήθηκε άγρια από τους προδότες της ΕΟΚΑ Β. Έδωσαν κι οι δυο της ζωή τους για υψηλά ιδανικά, αγωνιστές και στο στίβο της βιοπάλης και στο στίβο της μάχης. Ταυτίζονται ή δεν ταυτίζονται;
Ο ήρωας έφεδρος ανθυπολοχαγός του ελληνικού στρατού Γρηγόρης Αυξεντίου, υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, έχει κοινά στοιχεία με τον επίσης ήρωα έφεδρο ανθυπολοχαγό της Εθνικής Φρουράς Σπύρο Πετούση; Έπεσαν και οι δυο με το όπλο στο χέρι, ο ένας στις 3 Μαρτίου 1957 και ο άλλος στις 20 Ιουλίου 1974. Μοιάζουν ή δεν μοιάζουν οι θυσίες τους; Και μπορούν να προστεθούν εδώ δεκάδες άλλα παραδείγματα ηρώων και μαρτύρων, αγωνιστών και ηρωικώς πεσόντων.
Το εδώ παράρτημα της νεοφασιστικής Χρυσής Αυγής, κηρυγμένης από την ελληνική Δικαιοσύνη ως εγκληματική οργάνωση, τι δάφνες γυρεύει να αποκομίσει από τον απελευθερωτικό αγώνα του λαού μας, από κάθε αγώνα του λαού μας; Τι σχέση έχουν οι ΕΛΑΜίτες με τη Δημοκρατία για να διεκδικούν μερτικό από τις δάφνες όσων την υπερασπίστηκαν;
Ο Αυξεντίου, ο Μάτσης, ο Καραολής, ο Φώτης Πίττας, τόσοι και τόσοι άλλοι που έδωσαν το αίμα τους για την πατρίδα ανήκουν σε όλο τον κυπριακό λαό. Δεν έχει τίτλο ιδιοκτησίας πάνω τους καμιά παράταξη, κανένα κόμμα, κανένας πολιτικός σχηματισμός. Πόσω μάλλον ένα πολιτικό μόρφωμα που ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατία, τις δημοκρατικές αρχές και τους δημοκρατικούς αγώνες.
