Τον Ιανουάριο του 2020, όταν πρωτοξεκίνησε η πανδημία, η ανθρωπότητα επιβιβάστηκε στο τρενάκι του τρόμου, σ’ ένα «rollercoaster». Και από εκείνη τη μέρα πασχίζουμε μάταια να αποβιβαστούμε. Να αγγίξει η ψυχή μας μια στιγμή ηρεμίας. Ο κόσμος βουλιάζει, η παθολογία παίρνει τα ένσημα και οι «ηγέτες» καταλύουν τη δημοκρατία στο όνομα της προστασίας των λαών τους. Το αφήγημα που τους έφερε στο ανώτατο αξίωμα και που ο λαός ποτέ δεν αντιλήφθηκε ότι ο άκρατος λαϊκισμός τους και η υποτιθέμενη αγάπη για την πατρίδα δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια καλά καμουφλαρισμένη δικτατορία. Οι θεσμοί καταστρέφονται από μέσα! Αυτοί που διορίζονται ως επικεφαλής έχουν πρώτιστό τους καθήκον να προστατεύσουν τα συμφέροντα του ηγέτη τους αντί αυτά του λαού και της χώρας. Βαδίζουμε σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια. Και όσο βαδίζουμε στα σκοτεινά, χωρίς μια χαραμάδα από φως, τόσο αισθανόμαστε έρμαια αυτού του παραλογισμού. Οι ψευδείς ειδήσεις έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο και χωρίς φως όλα μοιάζουν τόσο αληθινά! Κυβερνήσεις καθοδηγούν τις απόψεις της μάζας μέσω διαδικτύου, αναίμακτα και ανώδυνα. Πολύ λίγοι είναι αυτοί που ψάχνουν την αλήθεια μέσα σε όλο αυτό το παραμύθιασμα. Οι 55 χιλιάδες νεκροί Παλαιστίνιοι και τα παιδιά που πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα, είναι μια πραγματικότητα που, δυστυχώς, κάποιοι συνηθίσαμε. Όπως «κανονικοποιήσαμε» τον πόλεμο στην Ουκρανία με την εισβολή της Ρωσίας. Δυστυχώς, τα τελευταία 5 χρόνια η κλίμακα του πόνου μεγαλώνει, και όσο αυτή η κλίμακα μεγαλώνει, ο ψυχολόγος Paul Slovic παρατήρησε ότι οι άνθρωποι αισθάνονται λιγότερη συμπόνια. Το φαινόμενο του «ψυχικού μουδιάσματος». Ένα μούδιασμα της ενσυναίσθησης. Ο εγκέφαλός μας απενεργοποιεί συναισθηματικές αντιδράσεις για να μην καταρρεύσει σε μια ψηφιακή εποχή που βιώνει έναν κατακλυσμό από απανωτά τραυματικά γεγονότα.
Δεν ξέρω αν στην Κύπρο βιώνουμε μονάχα ένα ψυχικό μούδιασμα ή ένα γενικότερο, ευρύτερο μούδιασμα που ίσως να καταγράφεται, αν το μελετήσει κανείς, και στον γενετικό μας κώδικα. Ένα μούδιασμα που πάει πίσω στους αιώνες των αιώνων και μας καθηλώνει. Μας κουρεύουν, καμία αντίδραση, μας ξεγελούν, καμία αντίδραση, τινάζουν στον αέρα δύο τουλάχιστον φορές την ευκαιρία επίλυσης του Κυπριακού, καμία αντίδραση. Η νέα γενιά δεν μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς, καμία αντίδραση. Διαφθορά μέχρι το μεδούλι, καμία αντίδραση. Πρόεδρος με συγκεντρωμένες όλες τις εξουσίες στο πρόσωπό του, καμία αντίδραση! Γενικός Εισαγγελέας με διττό ρόλο και σύγκρουση συμφερόντων, καμία αντίδραση. Μένουμε χωρίς νερό και με καθόλου φθηνό ρεύμα, καμία αντίδραση! Η μόνη αντίδραση η εκλογή Φειδία, και αυτό από μόνο του θυμίζει αρχαία τραγωδία ή κωμωδία... δεν έχω αποφασίσει ακόμα… Ο καθένας ζει μέσα στη δική του φούσκα εμπειρίας με την ψευδαίσθηση ότι είναι ασφαλής, την ίδια ώρα όμως που αντιλαμβάνεται πλήρως ότι ο Πρόεδρος της χώρας είναι φρου - φρου και αρώματα. Με τις εξελίξεις της Παρασκευής στη Μέση Ανατολή, όπου ακόμα και τώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί έως την Κυριακή που θα δημοσιοποιηθεί, διερωτώμαι ειλικρινά ποιος μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Ο Πρόεδρος μεταμορφώνεται σε υπουργό Εξωτερικών και ενεργοποιεί το Εθνικό Σχέδιο Εστία για τη μεταφορά ξένων πολιτών στη χώρα μας. Ο κύριος Κόμπος σε ρόλο κομπάρσου. Ο πιλότος είναι ο Νίκος Χριστοδουλίδης και οι υπουργοί του οι αεροσυνοδοί που σερβίρουν τσάι και συμπάθεια! Όσο μεγαλύτερη η ανασφάλεια ενός Προέδρου, τόσο μεγαλύτερος ο μηδενισμός της κυβερνητικής του ομάδας!
Το Εθνικό Σχέδιο Εστία, βέβαια, ανήκει στις σχεδόν έμφυτες δυνατότητές του. Δυνατότητες που ανέπτυξε ως διπλωμάτης και ύστερα και ως υπουργός Εξωτερικών. Ένα, όμως, ουσιαστικό Εθνικό Σχέδιο με τίτλο ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ της χώρας και της κοινωνίας είναι έξω από τη ζώνη άνεσής του. Αδυνατεί να σκεφτεί πώς θα προφυλάξει τους πολίτες της χώρας από το καζάνι της Μέσης Ανατολής. Αδυνατεί να συνδέσει το άλυτο Κυπριακό με μια Τουρκία που αλωνίζει στην κατεχόμενη γη μας και που έχει πλέον έναν αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή. Ένας Πρόεδρος που αδυνατεί να αντιληφθεί την ανατροπή των ισορροπιών με μια Τουρκία που συμμετέχει πλέον στην ευρωπαϊκή άμυνα, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται.
Ζητείται μια στιγμή ηρεμίας. Κάτι, κάποιος, κάποια στιγμή σύντομα να βάλει φρένο στο τρενάκι του τρόμου και να μας επιτρέψει να αποβιβαστούμε μια και καλή. Οι αντοχές μας εξαντλούνται, το ίδιο και η υπομονή μας με τους απανταχού κλόουν.
