Το θέμα της ΑΤΑ ούτε έκλεισε με την τρίωρη απεργία της περασμένης Πέμπτης ούτε και θα κλείσει με νέο διάλογο ή και με νέες απεργίες. Η απόσταση ανάμεσα στις θέσεις και τα «θέλω» των δύο πλευρών είναι χαοτική. Τόσο χαοτική που ούτε και η εξαγγελθείσα πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε νομοθετική ρύθμιση μπορεί να λύσει το θέμα, αφού αναπόφευκτα είτε η μία είτε η άλλη πλευρά, πολύ πιθανόν και οι δύο, να αισθάνονται στο τέλος ριγμένες, με αποτέλεσμα μία τέτοια ρύθμιση να μην μπορέσει να περάσει από τη Βουλή.
Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι διανύουμε ήδη προεκλογική περίοδο και κανένα κόμμα δεν θα ήθελε να έλθει σε σύγκρουση και να δυσαρεστήσει είτε τους πανίσχυρους εργοδοτικούς συνδέσμους είτε τις συντεχνίες. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον Πρόεδρο και την κυβέρνηση, οπότε το περί νομοθετικής ρύθμισης που έριξε ο υπουργός Εργασίας μοιάζει περισσότερο με μπλόφα παρά με αληθινή πρόθεση και ετοιμότητα.
Είναι λοιπόν ολοφάνερο ότι το θέμα της ΑΤΑ δεν θα κλείσει εύκολα και θα ταλαιπωρήσει τις εργασιακές σχέσεις επί μακρού. Και αυτό γιατί οι θέσεις και των δύο πλευρών είναι ακραία απόλυτες.
Οι εργοδότες αρνούνται να αποδεκτούν τα αυτονόητα. Ότι όπως εκείνοι αυξάνουν τις τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών τους λόγω της ακρίβειας και συνεχούς αύξησης του κόστους τους, έτσι και οι απολαβές των εργαζομένων τους πρέπει να αναπροσαρμόζονται βάσει του πληθωρισμού και του Δείκτη Τιμών και ο μόνος τρόπος για αυτό είναι η τιμαριθμική προσαύξηση των μισθών τους. Μόνο έτσι εξάλλου διασφαλίζεται –έστω και μερικώς– η αγοραστική τους ικανότητα που -στο τέλος της ημέρας- «μεταφράζεται» σε χρήμα για τους εργοδότες.
Από την άλλη, οι συντεχνίες δεν μπορούν να αντιμετωπίζουν το θέμα της ΑΤΑ δογματικά και να αρνούνται κάθε ιδέα κλιμακωτής παραχώρησής της. Η ισοπεδωτική αντίληψη των συντεχνιών στο θέμα της ΑΤΑ ευνοεί σκανδαλωδώς τους υψηλά αμειβόμενους και αδικεί κατάφωρα τους μεσαίους και χαμηλά αμειβόμενους. Επιπλέον, από τη στιγμή που στους περισσότερους κλάδους δεν υπάρχουν Συλλογικές Συμβάσεις ή ακόμα και εκεί που υπάρχουν αυτές δεν τηρούνται, η συντριπτική μερίδα των εργαζομένων είναι στην πράξη τιμαριθμικά ακάλυπτη. Άρα εδώ έπρεπε και όφειλαν να εστιάσουν και να ασκήσουν την πίεσή τους οι συντεχνίες που εκπροσωπούν ή έπρεπε να εκπροσωπούν τους μεσαίους και χαμηλά αμειβόμενους και όχι στην ισοπεδωτική απόδοση της ΑΤΑ.
Και κάτι ακόμη. Η ούτω καλούμενη ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, ούτε και να λειτουργεί ως τροχοπέδη. Άλλα είναι τα συμφέροντα και ανάγκες των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα άλλα των εργαζομένων του δημόσιου και ημιδημόσιου τομέα άλλα των εκπαιδευτικών, των ιατρών κ.λπ.
